"Hoy Karina! Saan ka na naman pupunta ha?"

I hastily fixed my things, shoving everything inside my bag. Wala na akong pake kung magkanda gusot-gusot ang mga gamit ko sa loob with how much force I used just to shove it all.

My pencil case, my newly bought Ipad, my brand new Iphone, my LV wallet, my beloved make-up set and basically, all the things a kikay girl like me must have on a daily basis in school.

"Ano ba kayo. Friday ngayon, mga anteh. Kaya 'yan nagkakaganyan." My friend, Ningning replied while giving me a side teasing look.

"Ay oo nga pala. Forda commute nga pala ang precious Lasallian Rich Kid Princess na'tin ngayon." Ginatungan naman ni Yeji ang pang-aasar sa'kin kaya hindi ko na na-stop ang sarili ko na bigyan sila ng isang eye-roll.

They are so asar talaga. Every friday nalang ganito ang eksena namin. But oh well, I don't care naman. Dedma nalang.

"Sino ba kasi ang kinikita mo sa paradahan ng mga jeep at palagi ka nalang nagmamadali?" Curious na tanong ni Giselle sa'kin.

We are now walking out of our room. Ang kaibahan lang ay they are heading sa parking lot while me naman ay lalakad pa papuntang paradahan ng mga jeep. It's not a long walk naman. Maybe mga ten minutes ay mararating mo na ito.

"Baka driver ang kinikita niyan, mhiee." Pagjojoke ni Yeji kaya napatawa silang tatlo.

"Nako! True ba, Rina?" Panunukso ni Ningning. "Sa ganda mong 'yan, sa driver ka lang pala ng jeep ma-iinlove!"

I gasped. "Hala! Mean kayo! Jeepney driver slanders!"

"Oo nga! Slander 'tong si Ningning. Paano kung pogi pala si Manong Driver?"

"Ay? Edi instant sakay!" Nagtawanan naman sila.

"Pero sino ba kasi, Rina? Curious na curious na kami diyan sa mystery 'paradahan ng jeep' person mo ha."

I turned around and looked at my friends. "It's a secret." I playfully stick my tongue out as I skip-walk, before finally deciding to leave them. "Anyway, I'm gonna go ahead na. Baka puno na naman sa jeep eh! Babye! Kita nalang tayo sa BGC later!"

"Hoy, Rina! Mag-iingat ka!" That was the last thing I heard before running fast to my destination. Naka-heels pa ako ngayon but meh, I'm used to running with heels naman.

Bago tuluyang makarating sa pinaka-parada ng jeep, nag-stop over muna ako sa may kalapit na convinience store. May cr kasi sa loob.

I got inside the bathroom, cringing my face when I saw the karumal-dumal sight. Napaka-dumi talaga dito. Ilang beses ko nang sinasabihan ang owner ng store na linisan to eh. Grr, what if bilhin ko kaya ang store na'to? In that way, I can get it clean whenever I want.

Taking a deep breath, I chose to ignore the horrible view nalang and started on retouching my face. I took my make-up set and applied a fresh make-up on my now sweaty face. But huwag kayo, I still look super pretty kaya kahit mukhang medyo haggard ako.

Ang ganda ko ba naman kasi. Ako lang 'to.

Once I was satisfied with my look, I smiled at the mirror first atsaka lumabas na. I strolled my way around the terminal. Naka-postura pa talaga ako. Stomach in, chin out and a confidence stance.

I almost smiled in delight when I saw how the other people look my way but their attention are dedma to me because my precious eyes only wanted to see one thing– or one person rather.

"Sakay na kayo! Aalis na!" Narinig kong sigaw ng barker. I know that voice. 'Yan 'yung palaging nakakasama niya. I smiled widely.

I confidently walked forward towards the certain jeep.

"Hello, Ryu! Sasakay ako!" Nagulat naman ang babae sa harapan ko bago masiglang ngumiti.

"Uy, Rina! Tamang-tama, last na pasahero na!" She exclaimed excitedly. "Syempre, doon ka sa passenger seat. Pinag-save talaga kita kasi alam kong gustong-gusto mo don umupo." Tinaas-baba pa nito ang kanyang kilay kaya ningitian ko lang siya ng malapad atsaka excited na tumungo sa sinasabi niyang passenger seat. Sinundan naman niya ako.

"Thank you, Ryu. You know me well."

"Sus ako pa ba." She winked kaya napatawa ako.

I hopped inside the seat but pouted a little nung makita na wala pa 'yung pinakahini-hintay kong driver– my favorite driver to be exact.

"Sandale lang, nag-cr pa 'yung driver." Natatawang usal ni Ryujin. We waited for atleast a minute nang biglang makarinig kami ng mga munting tilian as I saw the familiar gait of a person walking towards the jeepney sa side mirror.

Ngingiti na din dapat ako but as I looked behind me, napa-simangot ako. Bakit puros babae at estudyante ang mostly sakay ng sasakyan? Mga puros naka-id cord pa ng Ateneo at Lasalle.

Gosh, alam kong mga rich kids din ang mga 'to with how they casually hold their mamahaling gadgets– ipad and iphones plus mga naka aqua flask pa. Tsk. I rolled my eyes. But soon, my slight inis was immediately napalitan when the driver finally sat on the driver's seat.

Napa-impit na din ako ng tili ko as my face reddened.

"Ready na tayo, Win! Puno na 'yung jeep!"

"Talaga? Salamat, Ryu." I bit my lip nung marinig ko na ang cute na boses nito. My God, ang cute-cute niya talaga.

Siya ang dahilan kung ba't palagi akong nagmamadali tuwing biyernes. Kung bakit ako palagi pumupunta dito sa terminal. Kung bakit ako palagi nagco-commute tuwing friday kahit na meron naman akong sasakyan. Ferrari pa nga eh, but walang-wala 'yun sa sinasakyan ko ngayon– este sa jeep na sinasakyan ko ngayon.

Ang ganda lang kasi ng view ko, gosh. I don't mind the usok rin. In fact, mas na-aamoy ko pa nga ang mabango at mala-johnson's baby powder na amoy niya kesa sa air pollution na dulot ng mga sasakyan.

i silently thanked Ryujin dahil isini-save niya palagi sa'kin ang sole passenger seat. In this way, mas malapit ako sa driver at mas malaya ko siyang napagmamasdan.

Saglit pa itong napatingin sa'kin atsaka ngumiti. Nag-init naman agad ang pisnge ko dahil sa ginawa niya.

"Ikaw pala 'yan, Ate Karina." My highs instantly went low at agad na napa-simangot. Ate. Ate. Ate! 'Yan ang palagi niyang tinatawag sa'kin.

"Winter, how many times do I have to tell you that you can just call me by my name nalang." Naka-simangot pa ding saad ko but later smirked when I thought of something.