minjeong

 

 

 

 

"minjeong-ah"

 

 

 

 

sinalubong ako ni ate ng yakap 

 

 

 

 

pagkakita niya sakin

 

 

 

 

hindi ko alam ang gagawin ko

 

 

 

 

ang naiisip ko lang ngayon ay si katarina

 

 

 

 

i left her

 

 

 

 

just like that

 

 

 

 

tama ba yung ginawa ko?

 

 

 

 

"ate" 

 

 

 

 

"anong nangyari"

 

 

 

 

"k-katarina"

 

 

 

 

"mahal niya din ako" i sob

 

 

 

 

"bakit ka naiyak?" she asked rubbing my back

 

 

 

 

trying to calm me down

 

 

 

"i left her without saying anything"

 

 

 

"dont tell me di mo sinabi na aalis tayo ngayon"

 

 

 

"i cant" 

 

 

 

 

its true

 

 

 

 

i cant tell her

 

 

 

 

"minjeong"

 

 

 

"i cant hurt her like that"

 

 

 

"you just did"

 

 

 

i know

 

 

 

its for the best

 

 

 

 

"what do you want me to do ate?"

 

 

 

"sabihin kong mahal ko siya tas iiwan ko lang din naman siya?"

 

 

 

"babalik ka naman"

 

 

 

"hindi nga natin alam kung mabubuhay ba talaga ako"

 

 

 

"wag ka nga mag isip ng ganyan"

 

 

 

"totoo naman ate"

 

 

 

"you have to make it minjeong, youre doing this for her diba?"

 

 

 

 

"ano nalang iisipin niya"

 

 

 

 

"sabihin mo yung totoo sakanya we still have time"

 

 

 

 

may maiiba ba?

 

 

 

 

kaya niya ba ako intayin?

 

 

 

kakayanin niya ba?

 

 

 

anong mababago?

 

 

 

anong magagawa ng pag mamahal ko sakanya?

 

 

 

kung iiwan ko lang din naman siya

 

 

 

pano naman ako?

 

 

 

pano pag hindi ko kinaya?

 

 

 

pano pag nag iintay nalang siya sa wala?

 

 

 

pano ko magagawa yon sakanya?

 

 

 

 

hindi madali, katarina

 

 

 

nahihirapan din ako

 

 

 

ayoko ng ganito

 

 

 

pero ginagawa ko to para sayo

 

 

 

 

"hindi ko kaya"

 

 

 

"min tell her"

 

 

 

"ate alis na tayo"

 

 

 

"dont leave her hanging"

 

 

 

"nasasaktan din naman ako" humihikbing sabi ko

 

 

 

 

at nauna na ako naglakad  palayo

 

 

 

 

sumunod lang naman siya

 

 

 

 

babalik ako

 

 

 

babalikan kita katarina

 

 

 

please wait for me

 

 

 

 

-------------------------------

 

 

 

taeyeon

 

 

 

 

its been years

 

 

 

minjeong survived her surgery

 

 

 

taon na rin ang nakalipas since nakita ko siyang gising

 

 

 

after ng surgery na coma si minjeong

 

 

 

nakasurvive nga siya

 

 

 

 

pero hindi parin nakakarecover

 

 

 

 

i still remember yung time na sinabi sakin ni minjeong na she wants to live

 

 

 

she barged in my office soaking wet from the rain

 

 

 

i ask what happened

 

 

 

at sabi niya lang na she wants to live

 

 

 

hindi ko na napigilan itanong na anong nagbago

 

 

 

bakit niya naisip yun

 

 

 

then she told me na

 

 

 

she promised katarina na she will teach her kung pano sumayaw

 

 

 

and that was one of the happiest day of my life

 

 

 

why?

 

 

 

because we accepted na wala na

 

 

 

 

 

 

 

 

 

since the day na nalaman namin na may sakit siya

 

 

 

 

she just acepted it

 

 

 

 

she gave it up easily

 

 

 

 

you know..

 

 

 

 

minjeong isnt the type na susuko agad

 

 

 

 

she'll do anything para makuha lang yung gusto niya

 

 

 

 

kahit ano pa yan

 

 

 

 

kaya nung sinabi ni minjeong na hayaan nalang daw

 

 

 

 

we were heart broken

 

 

 

 

wala naman kaming magawa kasi buhay niya yun

 

 

 

 

we cant decide for her 

 

 

 

she said na ayaw niya mag hirap katulad ng nangyari sa parents namin

 

 

 

 

minjeong was still a kid nung na diagnosed  yung mom namin with heart disease

 

 

 

at siya yung pinaka umalaga kay mom

 

 

 

 

hyun and i were busy sa hospital that time

 

 

 

kaya hindi kami lagi present sa bahay

 

 

 

and minjeong, she never gave up

 

 

 

 

she did everything to make our mom comfortable

 

 

 

 

hindi nya hinayaang mag isa si mom

 

 

 

and because of that our mom recovered

 

 

 

pero bigla nawala lahat ng sakripisyo ni minjeong

 

 

 

dahil sa isang aksidente four years ago

 

 

 

it was a rainy afternoon

 

 

 

on the way sila papauntang hospital para sa final check up ni mom

 

 

 

ako naman at si hyun ay nagiintay sakanila

 

 

 

 

they were so close 

 

 

 

 

pero hindi sila nakaabot dahil sa ambulance na nawalan ng preno

 

 

 

 

na dumire diretsyo sa direksyon ng sasakyan ng pamilya namin

 

 

 

 

and we saw everything 

 

 

 

my parents didn't survive

 

 

 

and minjeong was in critical condition

 

 

 

 

it took us months bago pa kami maalala ni minjeong

 

 

 

pero she never changed

 

 

 

parang wala lang sakanya yung naging aksidente

 

 

 

parang our parents never existed sakanya

 

 

 

i tought na normal lang yon para sa taong naaksidente 

 

 

 

baka short-term memory loss lang

 

 

 

kaya hinayaan nalang muna namin

 

 

 

pero hindi eh

 

 

 

 

pinatingin ni hyun si minjeong 

 

 

 

to know kung may kakaiba ba

 

 

 

sobrang daming test yung ginawa

 

 

 

at isa lang ang nakakita ng may mali

 

 

 

may mas malala pa pala sa injury na iniisip namin

 

 

 

it was brain tumor 

 

 

 

 

starting that day 

 

 

 

 

minjeong got obssesed with the rain

 

 

 

 

magagalit siya pag hindi siya hinayaang maglaro sa ulan

 

 

 

 

specifically don sa pwesto na lagi niya tinatayuan

 

 

 

 

the same place kung saan naganap yung aksidente

 

 

 

kaya we got curious

 

 

 

 

hindi ba mahirap sakanya pag naiisip niya yung nangyari?

 

 

 

 

and she would always reply na

 

 

 

 

"mom told me to wait for her tsaka sasayaw pa kami"

 

 

 

 

our mom used to be a dancer

 

 

 

 

she would always tell us to dance with her 

 

 

 

 

pero minjeong never liked dancing

 

 

 

kaya never niya nakasama sumayaw si mom

 

 

 

"ate taeng" 

 

 

 

 

napatingin naman ako sa babaeng pumasok sa room

 

 

 

 

"ning" i replied

 

 

 

 

she's one of minjeong's childhood friend

 

 

 

 

and her parents helped us para maka settle dito sa us

 

 

 

 

siya yung lagi naming nakakasama dito sa hospital

 

 

 

 

she said na eto nalang din naman yung pangbawi niya dahil naiwan niya si mj dati

 

 

 

 

i just let her

 

 

 

 

napagusapan narin naman nila yun bago yung surgery ni mj

 

 

 

 

"ate, have you eaten?"

 

 

 

 

"hindi pa intayin ko nalang muna si mj"

 

 

 

 

then she gave me a forced smile

 

 

 

 

oo nga pala hindi pa nagigising si mj

 

 

 

 

"may dala po akong foods" she said

 

 

 

 

 

and she placed them sa table

 

 

 

 

 

"ill eat later" sabi ko

 

 

 

 

 

at umupo na siya sa gilid ko

 

 

 

 

"may contact na ba kayo ulit ni ate tiff?"

 

 

 

 

tiffany

 

 

 

 

she broke up with me

 

 

 

 

yes we were together

 

 

 

 

for 11 years

 

 

 

 

it was unexpected

 

 

 

 

akala ko hindi seryoso

 

 

 

 

akala ko dahil lang sa distansya kaya niya nasabi yon

 

 

 

kaya hinayaan ko lumipas

 

 

 

 

pero dumaan and mga ilang araw

 

 

 

 

hindi na siya nag paparamdan

 

 

 

 

hindi na siya nag reply sa mga messages ko

 

 

 

 

then she deactivated all her socmeds

 

 

 

 

kaya nawalan na din kami ng contact

 

 

 

 

and it has been a year since it happen

 

 

 

 

i didnt know the reason

 

 

 

 

at ayoko malaman

 

 

 

 

"wala"

 

 

 

 

"did you try reaching for her?"

 

 

 

 

"no"

 

 

 

 

"ate naman"

 

 

 

"she gave up ano pa bang magagawa ko?"

 

 

 

"she has her reasons"

 

 

 

"bakit hindi niya sinabi?"

 

 

 

"sinabihan ba ni mj si kat na aalis siya?"

 

 

 

 

no..

 

 

 

"hindi diba? kasi she has her reasons"

 

 

 

 

kahit na

 

 

 

 

"hindi mo naman mapipilit sa tao yun kung hindi siya ready mag sabi diba"

 

 

 

 

"try mo siya i contact" pahabol niya

 

 

 

"block na number ko sakanya"

 

 

 

"she changed her number"

 

 

 

"pano mo naman malalaman yun"

 

 

 

"patient niya si tita"

 

 

 

 

may inabot naman siya sakin na maliit na papel

 

 

 

 

at tinignan ko ang nakasulat dito

 

 

 

 

phone number

 

 

 

 

"she has her reasons ate" sabi niya

 

 

 

 

at tinapik ako sa balikat

 

 

 

 

"kaya magbati na kayo.. hindi matutuwa si mj pag nalaman niya yan" pahabol niya pa

 

 

 

 

ill think about it

 

 

 

 

------------------------------

 

 

 

 

iniisip ko parin ang napagusapan namin ni tiffany

 

 

 

 

napag desisyunan ko kasi ayusin kung ano ang nangyari

 

 

 

 

kaya tinawagan ko siya

 

 

 

 

at tama nga si ning

 

 

 

 

may reason kung bakit niya nagawa yon

 

 

 

 

it hurts

 

 

 

 

knowing na ganun yung nangyari saamin 

 

 

 

 

pero katulad nga ng sinabi ko

 

 

 

 

napagusapan na namin ng maayos

 

 

 

 

but it would take us time bago pa makabalik sa kung anong meron saamin dati

 

 

 

 

i dont want it to happen again... if ever

 

 

 

 

we agreed na mag keep in contact

 

 

 

 

at we'll talk when we come home ni mj

 

 

 

 

 

--------------------------------

 

 

 

 

i was busy doing my rounds sa hospital

 

 

 

binigyan ako ng parents ni ning ng pwesto sa hospital

 

 

 

para naman may magawa ako habang nag iintay kay mj

 

 

 

part time lang naman siya

 

 

 

pero nakakahelp maiwasan ang kakaisip sa kung ano pwedeng mangyari kay mj

 

 

 

kring kring kring*

 

 

 

someones calling

 

 

 

agad ko naman kinuha ang phone sa bulsa ko

 

 

 

si ning

 

 

 

uuwi na ba siya?

 

 

 

ang aga pa naman

 

 

 

sinagot ko ang tawag

 

 

 

bumungad sakin ang nanginginig niyang boses

 

 

----------------------------------------------------------

 

 

"a-ate"

 

"hello? ning?"

 

"si m-minjeo-"

 

"anong meron"

 

"gising na si mi-"

 

 

 

---------------------------------------------------------