*Lisa’s POV*

I ended up sleeping on the couch. Pagkagising ko, wala na din sa kwarto si Jennie. Tinignan ko yung orasan na nakasabit sa ibabaw ng t.v. at nakita kong 6:00 a.m. palang. School starts at 9:00 a.m. Mukhang busy talaga sa student council for the month of November dahil sa dami ng upcoming activities. 

Narinig ko na may concert na gaganapin to raise funds, at dun nakatoka ngayon yung Council kaya din siguro sobrang busy ni Jennie at sobrang aga niya sa school. I convinced myself na okay lang na sungitan niya ko, na kabaligtaran ng gagawin ko under normal circumstances pero Jennie and I are living together. We have to somehow co-exist without trying to chew each other's heads off.

Mag-one week palang siya dito kaya napagpasyahan ko na intindihin nalang siya. I know she’s stressed. A part of me ay nakokonsensya because I’m the Vice President at wala akong ginagawa to help the Council.

Kaya naman naligo ako at nagbihis na para dumiretso sa University. Nakarating ako ng mga 6:45, bumili din ako ng kape. 

Palakad ako sa Council Room nang maulinigan ko na may tatlong tao nag-uusap a few meters from the door of the room, maaga pa din kasi at wala pang tao sa hallway. 

“Is she a robot or something? May buhay din tayo. Ilang araw na tayong ganito.” sabi nung isa na halatang naiinis dahil sa tono ng boses niya. 

“Palibhasa kasi anak-mayaman yan, school lang problema. Dinadamay pa tayo.” reply naman nung isa. 

Napakunot tuloy yung noo ko sa mga narinig ko. Sino kayang pinag-uusapan nila? 

“Tapos ang sungit pa. Wag kaya tayo pumasok, tignan natin kung sino susungitan niya, akala mo naman.” banat ulit nung nauna. 

“Ganon naman talaga si Jennie, perfectionist. She’s just trying her best guys wag na natin gawing malaking bagay. Stressed yung tao, intindihin nalang natin. Sakanya talaga bagsak lahat ng trabaho, wag naman kayo ganyan.” The third person said, trying to pacify the others. 

I didn’t like the idea na they’re talking about Jennie behind her back kaya lumabas na ko sa pinagtataguan ko. 

Nagulat naman yung tatlo nung nakita nila ko. Yung isa nga parang namutla pa, nakakita ka ba ng multo? 

“Vice, aga mo. Anong meron?” tanong niya sakin sabay kamot ng ulo niya. Hindi sila makatingin sakin. 

“Kanina ka pa ba?” Pahabol niyang tanong. 

“Kakadating ko lang pero narinig ko pinag-uusapan niyo.” I said firmly and they all looked nervous. 

“We didn’t mean it, vice. Wag mo sanang sabihin kay Jennie magagalit yun lalo samin. Stressed lang kami..” Pakiusap ng isa sakanila. 

“Then you shouldn’t have said it.” sabi ko. “Jennie’s overworking now as it is. The best thing you can do is help and understand her pero andito kayo at nagchichismisan sa labas.” I scolded them. 

“Sorry, Vice.. di na mauulit.” sabi nila sabay karipas ng takbo. 

I shook my head, now I feel bad for Jennie. 

Kumatok ako sa council room pero walang sumagot kaya naman pumasok nalang ako. I saw Jennie rummaging through a pile of papers. Kitang-kita ko sa mukha niya yung stress at pagod. 

Tumingin lang siya sa direksyon ko saglit and when she saw who it was, she didn’t acknowledge my existence and continued what she was doing. 

“I heard everything.” sabi niya bigla. 

I sat on the chair opposite to hers and hand