اگر سراغ کتاب‌های اساطیری بریم و کمی ورقشون بزنیم به افسانه ای از یونان باستان میرسیم، افسانه‌ای پر از گنج‌های خفته، گنج‌هایی پنهان در اعماق آب‌های روان، گنج‌هایی که آکوامارین نامیده شدن، الماس اقیانوس که زمانی از چشم یک پری دریایی دل شکسته سقوط کرد و اولین گنج رو ساخت گنجی که طی سالها هر بار با شکسته شدن دلی، با دردی که صاحب دلی میکشید یا فقط با لبخندی عمیق که اشکی از چشم پری روان میکرد زیاد و زیادتر شد تا زمانی که بلاخره یکی از اونا راهشو به دنیایی جدید پیدا کرد، الماسی که از روی بقیه لغزید و جرئت ورود به رودخانه خروشان نیل رو پیدا کرد تا زندگی های رو به نابودی رو نجات بده و تاریخ یخ زده دنیا رو از سر بگیره.

الماس ها گاهی یک تیکه سنگ درخشان نیستن که توی کوهستان یا کف بزرگترین گودال اقیانوس دفن شدن، الماس ها گاهی توی سینه ای در حال تپیدن جا گرفتن، سینه ای که از دنیای بیرون و چیزای جدید میترسه یا سینه ای که از دنیای درونش و کسی که هست وحشت داره. اما این تفاوت چیزی رو درباره خواسته اونا تغییر نمیده، الماس هر روز انتظار میکشه تا دستی اونو لمس کنه جدا کنه و بهش اجازه درخشیدن در برابر نور خورشید رو بده. الماس ما امروز در سال 2016 آماده درخشیدن دوباره اس.