ชายหนุ่มร่างสูงรีบเร่งเดินไปยังห้องชั้นล่างเพื่อตามหาคนรักของเขาที่หายไประหว่างที่เขาเผลอหลับตอนเล่นพ่อแม่ลูกกับคนรักและตุ๊กตาแบร์บลิค  

เป็นแบบนี้ตลอด ถ้าเขาเผลอเมื่อไหร่คนๆนั้นต้องแอบมายุ่งกับสุดที่รักของเขาทุกที   

เมื่อเดินมาถึงที่หมายท็อปรีบผลักประตูเข้าไปทันที   ภาพที่ปรากฏต่อสายตาทำให้เขาต้องหยุดชะงัก   ยองเบกำลังกอดกับแดซองคนรักของเขาอยู่กลางห้อง   ทำไมพวกเขาช่างไม่อายฟ้าดินและหลอดไฟเลย แต่เมื่อเห็นท่าทางของแดซองก็รู้ว่าคนรักของเขาไม่ได้ยินยอมหรือเต็มใจที่จะถูกกอดเลย

แดซองที่พยายามขยับตัวออกห่างเพื่อไม่ให้ใบหน้าของคนตรงหน้าเข้าใกล้แต่กลับถูกมือของคนตัวเล็กกว่าตวัดกระชับเอวคอดเข้าไปแนบชิดมากยิ่งขึ้น   ตาของยองเบที่โผล่พ้นไหล่แดซองมองจ้องมาที่ท็อปแล้วเริ่มกรอกไปมา   เขาพยายามแสยะยิ้มให้ท็อปอย่างเย้ยหยัน แต่...ท็อปมองไม่เห็น เขาจึงเขย่งปลายเท้าเพื่อให้ปากบางที่กำลังแสยะยิ้มอีกรอบโผล่พ้นไหล่คนในอ้อมกอด

"ทีหลังนายไม่ต้องใส่เสริมส้นเวลาอยู่กับพี่นะ"   ยองเบกระซิบบอกแดซองโดยไม่ละสายตาไปจากท็อป

พลังแฝงอันมหาศาลจากการกรอกตาของยองเบปะทะเข้าหาท็อปอย่างจัง   ภาพยองเบที่กรอกตาไปมาอยู่ริมขอบจอทีวีในรายการญี่ปุ่นผุดขึ้นในหัวของท็อปอย่างฉับพลัน เขาจำได้ดี พวกเขาทั้งสี่ต้องทรมานมากขนาดไหนจากการปวดท้องเนื่องจากหัวเราะอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานาน   ซึงรีมีอาการหนักสุดเพราะถูกจียงเอามือฟาดรัวๆที่แขนและขาตอนที่กำลังขำ

 ไม่ได้!!! เขาจะมาขำตอนนี้ไม่ได้ เขาต้องพาตัวแดซองออกมาจากน้องชายแห่งเปียทั้งสี่ให้ได้!!   

"นายปล่อยแดซองเดี๋ยวนี้นะ!!"
"พี่ท็อปช่วยผมด้วย"  แดซองพยายามร้องให้ท็อปช่วยพร้อมกับผลักยองเบออกเพื่อให้เลิกยืนเขย่งบนเท้าเขาซะที   แต่ไร้ผล กล้ามแขนที่แน่นกว่ากล้ามท้องรัดเขาไว้ด้วยพลังอันมหาศาล

เมื่อได้ยินเสียงคนรักขอความช่วยเหลือ ท็อปก็รวบรวมสติเดินตรงเข้าไปหาทั้งคู่   เขาพยายามจดจ่ออยู่กับแดซองเพียงอย่างเดียว ในขณะที่ยองเบยังคงกรอกตาไปมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย   และแล้วท็อปก็เอื้อมมือไปคว้าไหล่แดซองได้สำเร็จ   แต่แรงเขาไม่เพียงพอที่จะดึงคนรักออกมาได้   ตอนนี้ร่างกายเขาต้องการน้ำตาลเพื่อเพิ่มพลังให้มากขึ้น

"พลังฉันไม่พอ ทำอย่างไงดีเนี้ยะ"
"ในกระเป๋ากางเกงพี่ไง"   จียงที่แอบดูอยู่หน้าห้องกับซึงรีตะโกนบอกท็อป

ใช่สิ ทำไมเขาคิดไม่ถึงนะ   ว่าแล้วท็อปก็ควักกระดาษที่ถูกขยำไว้ขึ้นมาแกะ มันคือหมากฝรั่งรสสตอเบอร์รี่ที่เขาชอบ  เขาแอบคายไว้ตอนที่เล่นกับแดซองอยู่บนห้อง   เขารีบหยิบมันเข้าปากเพื่อดื่มด่ำรสหวานที่ยังหลงเหลืออยู่   ยองเบที่มองเหตุการณ์อยู่รีบกรอกตาอีกครั้งและเพิ่มความเร็วขึ้น   จียงและซึงรีที่กำลังเดินเข้ามาช่วยท็อปกลับล้มลงหัวเราะจนตัวงอกลิ้งไปมาอยู่บนพื้นอย่างบ้าคลั่ง   ท็อปหันไปมองทั้งคู่อย่างเวทนาแล้วรีบหันกลับมา   สายตาของเขาปะทะเข้ากับยองเบอย่างจัง เขาหลุดขำเล็กน้อยแล้วรีบพยายามดึงสติกลับมา ดีนะที่แดซองมีตาที่เรียวงามจึงไม่ได้รับแรงกดดันจากพลังของยองเบมากนัก

ท็อปนึกอะไรบางอย่างได้เขาจึงรีบตะโกนบอกแดซอง

"แดซอง นายใช้พลังเด้งอกซิ"   แดซองได้ยินก็รีบรวบรวมพลังทั้งหมดไปอยู่ที่หน้าอกของตนแล้วรีบเด้งอกอย่างแรง   เพียงแค่อัดพลังเด้งอกไปสองครั้งเท่านั้นแดซองก็หลุดพ้นจากการกอดรัดของคนที่ตัวเตี้ยที่สุดในวงได้

ผลั๊วะะะะะะ!!!!!!!!

เสียงยองเบตบหัวไรเตอร์ดังสนั่นไปทั่ว   เมื่อเงยหน้าขึ้นไรเตอร์ก็พบว่ายองเบกำลังมองอยู่ก่อนแล้ว   ไม่ทันการยองเบใช้พลังของเขากับไรเตอร์ซะแล้ว   แต่ต่างตรงที่คราวนี้เขาเลือกใช้พลังดวงตายิ้มสระอิพิชิตใจแทนพลังดวงตาพริ้วไหวสไลเดอร์   ไรเตอร์เตอร์ถึงกับเคลิ้มแล้วกลับไปแก้บทอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

เมื่อท็อปส่งสัญญาณให้แดซองใช้พลังเด้งอกสะท้อนจักรวาลสะท้านโลก แดซองก็สามารถหลุดจากการพันธนาการของชายหนุ่มร่างสันทัดมาดแมนแฮนซั่มล่ำสันแม้ทุกวันจะอะโลน

ไรเตอร์เงยหน้ามองยองเบที่พยักหน้าให้อย่างพอใจจึงก้มลงเขียนเรื่องต่อไปอย่างตั้งใจ

ยองเบละสายตาจากไรเตอร์แล้วหันไปหาท็อป  แต่ไม่ทันที่จะมองได้เต็มตาเขาก็โดนสาดซัดด้วยอะไรบางอย่างเต็มแรง  ดีที่เขาหลับตาทันไม่เช่นนั้นตาเขาอาจจะบอดก็เป็นได้   ยองเบค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ    ท็อปกำลังใช้พลังนั้นกับเขาอีกครั้ง  พลังที่เขาไม่อยากรู้เลยว่าต้นกำเนิดมันคืออะไร   

ภาพของท็อปที่กำลังเคลื่อนไหวราวกับภาพช้า  มือของท็อปถูกยกขึ้นมาเขาชูนิ้วชี้ขึ้นเพียงนิ้วเดียว   เขาเคลื่อนมันไปที่ใบหน้าตัวเองแล้วแหย่เข้าไปในรูของจมูกที่โด่งจนเป็นสันได้รูปสวย   การเคลื่อนไหวที่ราวกับจะกวาดเก็บทุกอณูมันตราตรึงจนยองเบคิดว่า เขาคงไม่สามารถลืมมันไปได้ชั่วชีวิต   ท็อปรวบรวมพลังทั้งหมดไว้ที่นิ้วแล้วออกแรงดีดมันออกไปยังคนตรงหน้า   ยองเบเบ้ปากด้วยความขยะแขยง  อณูเหล่านั้นราวกับโกโก้ที่ระเบิดท่ามกลางทุ่งข้าวสาลีจนกลายเป็นโกโก้ครั้นช์แล้วถูกราดด้วยนมจนเปียกชุ่ม  แต่นี่มันขี้มูก  ย้ำ!!  ขี้มูก

"ยี้~~ พี่เล่นอะไรของพี่เนี้ยะ  น่าขยะแขยงชะมัด"   ยองเบโวยวายขึ้น   เขาดึงชายเสื้อตัวเองขึ้นมาเช็ดวัตถุคล้ายโกโก้ครั้นช์ชุ่มนุมแต่คนละสีให้ออกจากใบหน้าของตน

"พลังดรรชนีอณูนาสิกของฉันเจ๋งใช่มั้ยล่ะ วะฮะฮ่าๆๆๆ"  ท็อปเอามือท้าวเอวแล้วระเบิดเสียงหัวเราะกึกก้อง   "นายอยากแอบพาแดซองออกจากห้องฉัน แล้วยังมากอดรัดแดซองต่อหน้าฉันอีก"

"แล้วนั่นน่ะหยุดหัวเราะกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นได้แล้วยองเบมันหยุดกรอกตาตั้งนานแล้ว  นัวเนียกันขนาดนั้นเดี๋ยวก็ได้เสียกันหรอก"  ท็อปหันไปว่าจียงกับซึงรีที่นอนลูบท้องกันและกันเพื่อหวังจะคลายความทรมานให้อีกฝ่าย

"ได้กันแล้วเหอะ"   จียงพูดพร้อมส่งมือให้ซึงรีที่ลุกขึ้นก่อนดึงตัวเขาให้ลุกตามขึ้นมา  ซึงรีตีแขนจียงเบาๆอย่างอายๆ

"แล้วนี่แดซองไปไหนล่ะ" ท็อปถามขึ้นเมื่อมองหาคนรักไม่เจอ 

"นั่นไงพี่"   ท็อปมองตามมือของซึงรีที่ชี้ขึ้นไปทางด้านเดียวกับประตูห้อง 

"ผะ ผะ ผมอยู่นี่"  ร่างสวยเอ่ยออกมาอย่างอ่อนแรง   ร่างของแดซองติดแนบแน่นราวกับเป็นเนื้อเดียวกันกับผนัง  แต่แล้วกลับค่อยๆร่วงกราวรูดลงมาตามผนังห้องอย่างรวดเร็ว   ท็อปรีบวิ่งเข้าไปประคองคนรักของตนทันที

"พลังพี่นี่สุดยอดไปเลย  ถ้าในคอนเสิร์ตผมเดินไปใกล้ๆพี่ตอนเด้งอกผมของกระเด็นออกไปไกลแน่เลย"   ซึงรรีเดินเข้ามาดูอาการแดซองแต่ก็อดพูดแซวไม่ได้

"นายกระเด็นไปไกลแค่ไหนพี่ก็จะตามไปอุ้มนายมานะ แพนด้าน้อยของฉัน"   จียงพูดพลางเดินเข้ามาสวมกอดซึงรีทางด้านหลัง เขาเอาคางเกยไหล่คนน้องไว้ด้วยความเคยชิน

"แหวะ!!   ไม่ต้องมาค้อนฉันเลยจียง ฉันไม่ได้ว่านาย แต่ฉันแหวะขี้มูกพี่ท็อปที่เปียฉันเนี้ยะ"   ยองเบพยายามใช้นิ้วดีดขี้มูกท็อปออกจากเปียเล็กๆของเขา
"ไม่ไหวแล้ว ฉันไปอาบน้ำดีกว่า   ฝากไว้ก่อนเถอะพี่ท็อป   เอาไว้ผมจะต้องชนะพี่ให้ได้ แล้วผมจะเอาแดซองมานอนกอดทั้งคืนเลย"  ชายหนุ่มร่าง...เอ่อ...สันทัดหันไปบอกท็อปก่อนจะถอดเสื้อที่เปื้อนโยนใส่พี่ใหญ่

ท็อปที่นั่งอยู่ข้างแดซองคว้าเสื้อขึ้นมาแล้วหยัดกายขึ้นเต็มความสูง   แน่นอนมันใช้เวลานานกว่าการหยัดกายของยองเบเยอะ

"ผลั๊วะ!! ผลั๊วะ!!"   เบิ้ลเลยคราวนี้   ไม่ต้องสงสัยเสียงเดิม ณ จุดเดิมเด๊ะ

ยองเบละสายตาและฝ่ามือจากไรเตอร์ที่นั่งกุมหัวด้วยความเจ็บปวดอยู่ครู่หนึ่ง   เขาหันไปมองท็อปว่าจะตอบโต้กลับมาอย่างไร

"นายไม่มีทางชนะฉันได้หรอก ตราบใดที่นายยังไม่กล้าทำอะไรทุเรศได้เท่าฉัน ฮ่าๆๆๆๆๆ"  ท็อปเขวี้ยงเสื้อยองเบลงบนพื้นและประกาศก้องอย่างภาคภูมิใจ

"ชริ!!"   ยองเบสบถแล้วเดินออกไปจากห้อง   เขาจะไม่มีวันยอมแพ้ง่ายๆ ถึงเขาจะตัว...สันทัดที่สุดในวง (ไรเตอร์ยิ้มหวานให้ยองเบที่ปรายตามองมา)   เขาก็จะแข็งแกร่งกว่าท็อปให้ได้

"พี่ท็อปฮะ"   เสียงแหบพร่าของคนที่นอนอยู่ที่พื้นเรียกชายคนรักพร้อมใช้มือกระตุกขากางเกงเบาๆ จนท็อปก้มลงไปมองแล้วเขาก็แทบกรี๊ดออกมาอย่างลืมตัว   เสื้อยองเบที่เขาเขวี้ยงลงพื้นเมื่อกี้มันคลุมอยู่บนหน้าแดซองเต็มๆ

"ถ้าพี่รักผมจริง พี่เอาเสื้อนี่ออกจากหน้าผมที   ผมจะไม่ไหวแล้ว"   มือที่จับขากางเกงท็อปอยู่หล่นลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง

"ผมจะตายมั้ยฮะพี่   ผมเห็นพี่ท็อปใช้ปืนยิงโกโก้ครั้นช์ที่ชุ่มนมระเบิดกระจายเต็มห้องเลย"

"นายเพ้อแล้วนะแดซอง ไม่มีอะไรอย่างนั้นหรอก  มีแต่..."   ก่อนที่จียงจะบอกความจริงท็อปก็รีบพูดตัดบทซะก่อน

"นายไม่ตายหรอกนะแดซอง   พี่จะพานายไปอาบน้ำ   พี่จะอาบให้สะอาดหมดจดทุกซอกทุกมุมเลย"  ท็อปบอกแดซองแล้วอุ้มแดซองขึ้นมา

"พี่ท็อปคิดจะทำอะไรพี่แดซองหรือเปล่าเนี้ยะ   ผมอาบให้เองดีกว่า"   ซึงรีมองหน้าท็อปอย่างไม่ไว้ใจแล้วเสนอตัวทำแทน

"นี่นายคิดว่าพี่จะทำอะไรทั้งที่แดซองเป็นอย่างงี้งั้นเหรอ"   ท็อปหันไปดุซึงรี

"ผมไม่คิดว่าพี่จะทำหรอกนะ แต่นี่ เช็ดซะหน่อยนะพี่"  จียงจับซึงรีให้ถอยออกไปแล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ท็อป

"นายให้ฉันมาทำไม"  ท็อปสงสัยแต่ก็ใช้นิ้วหนีบรับผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไว้

"ก็น้ำลายพี่ไหลอยู่ไม่รู้ตัวเหรอ เต็มเสื้อแดซองแล้วนั่นน่ะ"   

ท็อปก้มลงมองแดซองที่อยู่ในอ้อมแขน   น้ำลายของเขาหยดลงบนหน้าอกของแดซองจนเสื้อขาวตัวบางของร่างสวยเปียกชุ่มทำให้เห็นอะไรต่อมิอะไรชัดเจนขึ้น

"แย่แล้ว   แดซองนายสกปรกไปหมดเลยต้องรีบไปอาบน้ำอย่างด่วนเลย   แล้วพวกนายอย่ามากวนฉันล่ะ ฉันต้องใช้สมาธิในการอาบน้ำให้แดซอง"   ท็อปหันไปสั่งจียงและซึงรีก่อนจะรีบอุ้มแดซองไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

"พี่ว่า เสร็จมั้ยพี่"   ซึงรีหันมาถามจียงที่ยืนอยู่ข้างๆ

"แล้วนายเห็นหน้าพี่ท็อปแบบนั้น นายว่าเสร็จมั้ยล่ะ"   จียงตอบ

"อืมมม ผมก็ว่างั้น"   ซึงรีนึกถึงหน้าท็อปเมื่อสักครู่ก็รู้คำตอบ

"แต่ถ้านายอยากรู้แน่ๆว่าเสร็จไม่เสร็จก็ตามฉันไปที่ห้องนอน แล้วฉันจะเฉลยให้นายเอง"   จียงกระซิบบอกซึงรีแล้วเดินหัวเราะจากไป   ซึงรียืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวิ่งตามจียงไปด้วยความอยากรู้

-the end-