Do Kyungsoo, o tuhaf sabaha uyanacağını bilseydi belki de hiç uyanmamayı tercih ederdi.

Daha önce kendinde olmayan bu şeyi nasıl kazandığını bilmiyordu. Üstelik herhangi tuhaf bir şey de yaşamamıştı. Günler, haftalar birbirini kovalarken bunun korkunç bir kabus olduğuna olan inancı artıyor, ancak bir gün uyanacağına dair inancı kayboluyordu.

Tek bildiği hayatının korkunç bir zindana döndüğüydü. Önceleri insanları seven sosyal biriydi, şimdi ise onlardan tiksinmekle kalmıyor nefret ediyordu. Bunu hak edecek ne yapmıştı ki? O da diğerleri gibi sıradan bir genç adamdı.

Ölene kadar bu işkenceye katlanmak zorunda olduğunu bilmek, her gün biraz daha kahrediyordu onu.

Ta ki o güne kadar.

Yeni iş yerinde tanıştığı genç adamı gördüğü gün, lanetler ettiği bu özelliğin aslında o kadar da kötü olmayabileceğini düşünmüştü... Onu en dürüst haliyle duymak ; her geçen gün tükenmekten yok olmanın eşiğine gelen yaşam sevincini, uzun zamandan sonra ilk kez hissetmesini sağlamıştı.

Kalbini dinliyorum Sehun... Senin haberin bile olmadan...