dailyRVever's

 

______________________________

> SO GOOD <

---------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SEULGI'S POV

 

                           

                       

"What's taking him so long, Seul." tanong mo sa akin. Habang nagpapaikot ikot sa hallway at dumadaplis ang kamay sa pader na may vinandalize namin noon. 

Andito kami ngayon sa apartment building ni Bogum sa Manila. Gabi na pero nandito kami sa tapat ng pinto niya pero walang nagbubukas maski nanay niya, wala dito.

Two floors below rooftop ang room niya kaya nasa tuktok kami. Puno ng doodle arts and hallway at stairway. Kami kami lang din ang may gawa neto. Kaya't puno ng mga alaala ang lugar na to.

"I don't know, Hyun. Maybe he doesn't want to see you... ghost I mean... ikaw din naman eh, mahal mo pero nawala ka na parang bula kahit kayo pa tapos babalik ka."

"Please don't bring that up on me, you know nothing." pagpipigil mo sa akin. I scoffed before looking at you.

"oww...onga pala i know nothing so I better shut the up and not talk about it but I'm your bestfriend, Hyun so I have the ty rights para mangialam sa problema mo at nang isa't isa. Nandito rin ang tropa natin, ang dami namin dito para sayo." paninigaw at pangdidiin ko sayo.

"I know that Seul. But unlike them, you don't understand  na hindi lahat ng problema kaya ka tulungan ng ibang tao." tumayo ka sa pagkakaupo at dumiretso sa rooftop.

Hindi muna ako sumunod because I think I crossed your line again. I didn't mean to. I just want to help dahil sa tuwing kami ang may problema ay nandyan ka. Ni isa sa aming magtrotropa ay wala kang pinagsasalitaan pag may problema ka. I can't just sit here and wait for you to speak though I know for a fact that you never will. 
Unless... something or someone will trigger you, this is you but another problem is... kayang kaya mo magtiis. People can't just easily break your walls at madaliang kunin ang problema at explanations mo na nakatago sa loob nito.

 

I decided to follow you after 10mins. and then you're there, leaning on the wall rails habang nagyoyosi. Alam mo na hindi ako lumalapit kapag nag gaganyan ka.

"Hyun, please itapon mo yan. Talk to me, instead." I hate seeing you like that. Hindi dahil sa nagyoyosi ka pero sa dahilan ng pagyoyosi mo. You use cigarettes whenever you feel depressed, sad, or anything negative and I want to change that.

"No." simpleng sagot mo.

"Then at least tell me why? Why did you leave?" pero hindi mo ako pinansin at tinuloy lang ang ginagawa mo.

 

 

I hate this. 

 

 

 

I hate it.

 

 

 

I don't like it when I'm ignored.

 

 

Nagdalawang isip ako kung lalapit ba ako o hindi dahil bawal talaga pero mas pinili kong maging selfless at mabilis na lumapit sayo ng may inis sa mukha. Alam kong naririnig mo ang paglapit ko at bahagya kitang natanaw na ngumiti ng konti.

Tatlong yapak na lang ang pagitan natin ng humigop ka ng madami at mabilisan bago mo pinitik ang upos ng yosi mo. Marahas kitang hinarap sa akin na sinunod naman ng katawan mo pero mabilisan mong hinawakan ang magkabilang pisngi ko at hinalikan ako.

 

 

 

 

 

 

 

IRENE'S POV

 

 

 

Umakyat ako sa rooftop matapos ko magsalita sayo. Nakakalungkot lang isipin na kung sino pa ang inaasahan mo na makakaintindi sayo, siya pa ang hindi makaunawa sayo.

"Akala ko ba gusto niya ako? then why can't she understand me this time..." pagbubulong ko sa sarili ko.

"maybe i'm just assuming and I heard it w