My Daesung ตอนที่ 1 

      บรรยากาศในคอนเสิร์ตตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงกรี๊ดของคนดู ทุกสายตามองไปที่ชายคู่หนึ่งที่กำลังเต้นรำอยู่บนเวทีตามท่วงทำนองเพลงที่บรรเลงอย่างหวานซึ้ง   แต่ท็อปกลับไม่ได้ยินอะไรเลย เขามองใบหน้าหวานที่ดูจะขึ้นสีระเรื่อด้วยความอาย แดซองไม่ยอมสบตาเขาเลย ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่เขาหลงใหลในตัวคนในอ้อมกอด ระยาห่างที่มีไม่มากทำให้เขาเลื่อนใบหน้าลงไปหาอีกคนอย่างไม่รู้ตัว แต่เพลงที่บรรเลงกลับหยุดลงเมื่อใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันเพียงนิดเดียว แดซองลืมตาขึ้นก็พบว่าหน้าของท็อปอยู่ใกล้เขามากกว่าที่คิด  ทั้งคู่มองหน้ากันนิ่งแล้วค่อยๆยิ้มให้กันก่อนจะเดินแยกกันไปด้วยความเขินอาย

       หลังจากนั้นแดซองก็ไม่ค่อยกล้าเข้าไปอยู่ใกล้ๆท็อปอย่างเคย จนท็อปสังเกตเห็นและเดินเข้าไปหาเพื่อที่จะถามสาเหตุ  แต่จียงไม่รู้วิ่งมาจากไหนตัดหน้าเขาไปพร้อมยื่นหมวกรูปอุนจิให้แดซองใส่ แดซองเห็นก็ชอบใจเอาแต่เล่นกับจียงไม่สนใจเขา เขาเลยเดินคอตกออกมา   พอแดซองมายืนที่หน้าเวที ท็อปก็มาเต้นอยู่ข้างๆ แล้วคอยแอบมองอยู่ตลอด แต่แดซองก็ไม่สนใจเขาแถมยังเดินหนีไปทางอื่นอีกต่างหาก

       สองสามวันนี้แดซองเอาแต่คอยหลบท็อปอยู่ตลอด เขาไม่ได้โกรธท็อปเลย แต่จากเหตุการณ์บนคอนเสิร์ตทำให้เขาเขินจนไม่กล้าเข้าไปเล่นด้วยเหมือนเคย แค่ท็อปมาจับแขนเขาก็สะบัดออกโดยไม่รู้ตัว ท็อปเข้ามาโอบหรือกอดเขาเมื่อไหร่หัวใจของเขามันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าเขาต้องคิดกับท็อปมากกว่าพี่ชายแน่ๆ

       “ถ้าพี่รู้ว่าผมรักพี่ พี่จะเกลียดผมรึเปล่านะ” แดซองถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงทักดังขึ้นด้านหลัง
       “แดซอง วันนี้นายว่างรึเปล่า ไปกินข้าวเย็นกับพี่นะ” ท็อปถามเสร็จก็เดินเข้ามาโอบไหล่แดซองไม่ให้หนีเขาไป
       “เอ่อ...ผม ผมมีนัดแล้วฮะ พี่ยองเบมาพอดีเลย ผมรอพี่ตั้งนาน รีบไปโบสถ์กันเถอะฮะ เดี๋ยวแม่ผมได้ดุเอาที่นัดท่านไว้แล้วไปช้าซะเอง” แดซองรีบวิ่งเข้าไปกอดแขนยองเบที่เดินเข้ามา ยองเบได้แต่ทำหน้างง เขาไปนัดกับแม่แดซองตอนไหนเนี้ยะ แต่พออ้าปากจะถามก็ถูกเจ้าน้องชายตัวดีปิดปากแล้วลากออกจากห้องไป

       เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่ข้างตัวท็อป มันเป็นมือถือของแดซองที่ลืมทิ้งไว้ พอเห็นว่าเป็นแม่ของแดซองโทรมาท็อปเลยกดรับแทน
       “สวัสดีครับ..”                                                                   
       “อ้าว ท็อปเหรอลูก แดซองไปไหนล่ะ” แม่แดซองจำเสียงทุ้มต่ำของท็อปได้ทันที
       “แดซองเขาไม่อยู่น่ะฮะ เขา...”
       “อ่อ ยุ่งอยู่งั้นเหรอ งั้นท็อปบอกแดซองให้แม่ทีนะว่า สองสามวันนี้ไม่ต้องกลับบ้านนะ เพราะแม่จะเที่ยวกับเพื่อนๆน่ะ นี่เดี๋ยวแม่ก็จะไปขึ้นเครื่องแล้ว อะ เพื่อนแม่เร่งแล้ว งั้นแค่นี้นะจ๊ะ”
       แม่ของแดซองวางสายไปนานแล้วแต่ท็อปยังยืนถือมือถือของแดซองค้างอยู่อย่างนั้นจนจียงกับซึงรีเดินเข้ามาเห็นเข้า ซึงรีเห็นพวงกุญแจโดเรมอนก็รู้ทันทีว่าเป็นมือถือของแดซองแน่เลยเข้าไปแย่งแล้วโวยวาย
       “นี่มือถือพี่แดนี่ พี่ท็อปจะทำอะไรอ่ะ จะแอบใช้โทรไปหาสาวใช่มั้ย หรือจะแอบเช็คข้อความของพี่แด” จียงผลักหัวซึงรีก่อนจะดุ
       “จะเล่นอะไรดูอารมณ์พี่เขาบ้าง เดี๋ยวได้ตายก่อนแต่งงานแน่” ซึงรีหันไปมองท็อป ก่อนจะถอยห่างออกมาให้พ้นระยะ
       “พี่ก็รู้ว่าผมไม่แต่งหรอก” จียงยิ้มให้ซึงรีที่พูดถูกใจ “ผมจะได้มีสาวไปเรื่อยๆ สบายดีออก” จียงหุบยิ้มทันทีแล้วจับซึงรีมาล็อคคอ
       “นายไม่แต่งก็ได้ แต่ถ้านายมีคนอื่น นายตายแน่” จียงกระซิบข้างหูซึงรีด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
       “ผมพูดเล่นนนน พี่ปล่อยผมเถอะ ผมเจ็บนะ”
       ท็อปที่ยืนนิ่งอยู่หันมามองทั้งคู่ เขาบอกกับซึงรีเสียงเรียบ
       “ซึงรี นายเอามือถือไปคืนแดซองด้วย แล้วโทรบอกแดซองด้วยว่าไม่ต้องกลับบ้านเพราะแม่เขาจะไปเที่ยวกับเพื่อนสองสามวัน” แล้วท็อปก็เดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองที่วางอยู่บนโซฟา “ฉันกลับบ้านก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน”
       “ฮะ แล้วเจอกัน” จียงตอบกลับแล้วยกมือบ๊ายบายพี่ชายที่วันนี้ดูจะหงอยกว่าปกติ

       ท็อปเดินออกมาอย่างใจลอย เขาไม่เข้าใจแดซองเลย นี่ไม่อยากอยู่ใกล้เขาจนต้องโกหกเขาแบบนี้เลยเหรอ หรือว่าแดซองจะรู้แล้วว่าเขารักเลยพยายามหนีเพราะอึดอัดที่จะอยู่ใกล้เขา ถ้างั้นเขาคงต้องทำอะไรสักอย่าง ถึงแม้ว่าเขาอาจจะต้องเจ็บแต่อย่างน้อยเขาก็จะได้ใกล้ชิดกับแดซองต่อไปในฐานะพี่ชาย
 
 -TBC-