Er zit een steen in mij. Hij ligt in mijn ribbenkast, redelijk onderaan. Ik lig neer in mijn bed, wacht op een bericht. De steen doet pijn en trekt me naar beneden. Hij doet me diep mijn kussen vallen en ik verdrink in een zee van warme dekens. In mijn hoofd zit water dat door de zwaartekracht naar beneden wordt getrokken. Ik draai mijn hoofd zijwaards en voel de massa zich verplaatsen. Ik ben moe. Mijn ogen kunnen niet meer wennen aan daglicht, dus ik sluit de gordijnen en mijn ogen. Gedachten maaien door mijn hoofd. Ik stel me vragen en krijg nooit antwoord. De saaie samenleving interesseert me niet langer. Waarom leven wij?