Beynime saplanan ağrıyı görmezden gelerek yatakta doğruldum. Birkaç aydır bu ağrıyla uyanıyordum. Yanımda uyuyan meleksi güzelliğin alnına küçük bir öpücük kondurdum ve sessizce yataktan kalktım. Ani kalkışım hasta bedenime sinyaller göndermişti. Hızla yatağa geri oturdum. Her sabah yaşadığım olaylardı bunlar ve artıyorlardı. Yatağın sarsılmasıyla Luhan uyandı. O kadar güzeldi ki az önce yaşadığım acının etkilerini bir anda silmişti. Yanına uzandım. "Günaydın Sehun-ah~" dedi çocuksu sesiyle. "Günaydın hyu.." dedim ve başıma saplanan ağrıyla cümlemi bile tamamlayamadan sarsıldım. Bu son zamanlarda sıkça oluyordu ve bunun " son" olduğunu hissedebiliyordum. Başımı küçük omzuna gömdüm ve acının bedenimi terketmesini bekledim. *Son kez* Bu arada Luhan'ın gözleri dolmuştu ve bana yardım etmeye çalışıyordu. Ellerini omzundaki başımda gezdirdi ve bir şeyler mırıldandı. Şarkı mı söylüyordu? Mükemmel sesine ve kokusuna odaklandım. Çilek mi kokuyordu? Onu dinlerken acı yavaş yavaş gidiyordu. Luhan şarkısını bitirdiğinde bedenime hükmeden acı yerini derin bir huzura bırkmıştı. Omzuna gömdüğüm başımı kaldırdım. Hala bana bakıyordu. Gözlerinde gördüğüm şey korku muydu? Aslında soruların cevabını biliyordum. Kabul etmesem de Luhan durumumu biliyordu ve ben her sabah acıyla boğuşurken sessizce ağlıyordu. Ben Oh Sehun. Meleğimden ayrı kalma düşüncesi canımı yakıyordu. Akmak için sıraya dizilmiş gözyaşlarımı bastırdım ve onun benim kadar dirençli olmadığını farkettiğimde yanaklarındaki ıslaklıkları küçük öpücüklerimle sildim. Sonra hiç bir şey olmamış gibi sıkıca sarıldım. Birkaç saniye sonra kollarını belimde hissettim. Yumuşaktı ama kararlıydı.Tişörtüme asılıyordu ve sessiz hıçkırıkları yerini sesli isyanlara bırakmıştı."Oh Sehun! S..sen nasıl...?" Ağlamaya başlamıştım. Yüzüne bakmak için çekildiğimde tutuşunu sıkılaştırdı ve sesesizce mırıldandı. "Gitmesen... Olmaz mı?" Gitmek istemiyordum. Lanet bir hastalık yüzünden bu lanet dünyada meleğimi bırakıp gitmek istemiyordum. Ne diyebilirdim ki ona? Hiçbirşey "Üzgünüm Lulu..."