Present

 

SAM'S

 

 

I stood somewhere in the middle of a grassland. Unknown people are around, seemed busy with something else. They look relaxed and happy. I was turning my head around looking for some familiar faces to talk to.

 

I was still searching around when someone from behind tapped me on my shoulder. I turned and saw a guy in his twenties with a big grin.

 

"Looking for me?" He raised his right brow and curled his arms on his chest.

 

I creased my forehead and asked, "Who are you? Where... are we?"

 

The guy twitched his lips and grabbed me by the wrist. I looked around the place his dragging me into. I'm pretty sure I haven't been here before.. and I'm certain I don't know this guy who's pulling me right now.

 

 

The heck?! A stranger.

 

I pulled my hands off his clasp. "Who the heck are you? What is this place?" My voice's nearly panicking. Did I lost my memory or something? Why am I in this odd place?

 

The guy smiled and told me, "Come with me. You should see it yourself."

 

"H-huh? But I wanna go home. Please take me home!" I ran around looking for a way out of the creepy situation. Ironic, but the place looks so beautiful and relaxing.. yet I'm sensing not-so-good stuff that'd happen.

 

The guy stood beside me and looked at me. I gulped but didn't talk. Then he motioned his finger forward.

 

"It's him... The one you're looking for."

 

Though confused, I turned my head on the direction his pointing at... and I saw him.

 

Hero.

 

My Hero.

 

Suddenly, I forgot every fear I've felt and obliviously put on a smile. I feel comfortable and safe being in an odd place with just a mere sight of him. It took a while for me to take a step towards him, but when I did, the guy beside me held my wrist. I looked at him, mind floating.

 

"He's with someone."

 

When I turned my sight back to him, a beautiful girl appeared and curled her arm on his. My tears unconsciously wet my cheeks. For a second, I held my breath when he turned his stare on me. I clearly saw how those set of tender eyes twinkle... when he saw me from a distance. They were so heart-warming that all I wanted to do is push the presumptuous girl he's with and snatch him out of this place.

 

I started walking.. but it seemed like I wasn't moving from where I stood! I turned to my side but the guy I am with was gone. What is happening?

 

I put my gaze back at the man who's still looking at me from afar. He seems... moving away, though he's not having efforts to do so. I ran to him as fast as I can. All of a sudden, the people around seems to double, barring my sight of him.

 

"N-no! Please.. don't go.. Don't-" I wasn't able to finish when I was bumped unto someone else's body. I raised my arm and tried hard to walk through the crowd. My whole body aches, but it doesn't matter. I have to find him.. I have to hold him myself.

 

"Please let me through.. please.."

 

"Please.."

 

 

Nagising ako nang tumatagaktak ang pawis sa noo ko. Pabigla akong naupo sa kinahihigaan kong kama. That was just a dream, wasn't it?!

 

Ngayon lang ata ako nagkaroon ng panaginip na ganoon. Too complicated. Karaniwang sweets, chocolates at yummy stuff lang naman ang napapaniginipan ko. Oh, well, yummy nga naman yun, andun kasi siya eh. Pero.. di ko masyadong ma-gets. May mga tao pang epal. Hmp.

 

"Oh my Gosh. Thank you po. Akala ko totoo." I sighed in relief. Phew. Parang totoo lang. Ang weird din. Nakakatakot. Daig pa ang mga horror movies na pinapanood ko.

 

I prayed for a couple of minutes then checked the time. Three am pa lang. Haay.

 

Pero.. bakit ganun ang panaginip ko? Waaaa. Wag naman po sanang magkatotoo. Okay na yung iniiwasan niya ako, wag lang siyang lumayo.. wag niya lang akong iwan. Chos. Napansin ko ring nag- Inglesan kami sa panaginip ko. Bongga.

 

Di nga.. Ilang taon ko nang inalagaan ang pagsinta ko sa lalaking yun, tapos mawawala lang kung aalis siya? Tss. Won't allow that. Nasisiyahan naman ako kahit papa'no. Kahit papa'no daw? Hehe. Makatulog na nga uli.

 

Bago ang schedule ng first class ko, nasa building na 'ko. I'm on the third floor kaya kitang- kita ko ang mga nagpapagala- galang studyante sa university na pinapasukan ko. Fourth year collge na pala ako, nineteen na. Kung tutuusin pwede nang mag- boyfriend. Kaso nga lang, siya lang ang gusto ko. Wala nang iba. Napangisi ako sa naiiisip ko.

 

Speaking of him, nakikita ko na siya. Tsss. Bakit ba ang cool cool niya? Di pa rin talaga ako nasanay sa siyam na taon kong pagsubaybay sa kanya. Dahil nga sa pesteng pag- ibig kuno na ito, sinundan ko pa siya dito sa university na 'to at nag- enrol kahit ba malayo sa hometown namin. I tried to enrol din sa kursong pinili niya which is engineering, but I realized di ko pala keri ang si manong math saka aling physics. I ended up taking education kasi katabi lang ito ng engineering buiding.

 

Obsessed much? Nope. Mahal ko lang talaga ang kupal na lalaking ito. Wehehe.

 

So much of the talk, nagmamadali na akong bumaba para sundan siya. He's heading towards their building, so papasok din ako. Naabutan ko siya past the entrance.

 

"My Hero, yuhoo!" Ako yan. From being tahimik in elementary and high school, nauwi ako sa pagiging sobrang daldal. Siguro naipon lahat ng mga mga katabilan sa isip ko noon na di ko nailalabas sa real world, kaya eto, sobrang hyper.

 

Kilala na nga siguro niya ang boses ko kaya matapos kong tawagin, parang walang narinig na nagmadali siya sa pag-akyat sa second floor nila. Natakot? hehe. Masundan nga. Nasanay na yan araw- araw sa pagmumukha ko. Mula ba naman first year hanggang ngayong fourth year na, eh sunod ako nang sunod. Nakakaaliw ang mga kinikilos niya pag umiiwas siya sa akin.

 

Hey, my Hero.. class mo na?" Parang timang kong tanong sa likod niya habang nakangiti. Di pa rin siya lumilingon. Pinipigilan ko ang mga mata kong pumikit at idampi ang pisngi ko sa likod niya. Sobrang yummy kasi, saka iba talaga ang epekto ng amoy niya sa akin.

 

"Hi Sam.. Looking good eh?" Anang lalaking di ko kilala na nasalubong namin. I just smiled.

 

"Hey, Sam! pwedeng pa- autograph?" Nakangiting anong nung isang lalaki pag-akyat namin sa second floor. Ibinandera pa nito ang papel saka ballpen niya. I just smirked and waved my hand. Binilisan ko na ang lakad.

 

Di ko alam kung kailan nagsimula, pero napansin ko na lang na kilala ako ng halos makakasalubong ko sa university. Eh sa dami ba naman ng mga estudyante dito no. Hindi naman ganoon kaganda ang tingin ko sa sarili ko. In fact, di nga ako maganda nung primary years ko, di ba? Or at least, yun ang paniniwala ko. Di rin naman ako matalino, as in yung sobra. Masaya na akong naipapasa ko ang lahat ng mga subjects ko... at kapag araw-araw kong nakikita ang Hero ko. Mas lalong lumawak ang ngiti ko.

 

"Hero, kita na lang tayo mamaya ah? Susunduin kita." Nakakunot- noo na nilingon niya ako saglit kaya I took the chance to show him my smile. Mas lalong nangunot ang makinis na noo niya when I winked at him sabay talikod.

 

Narinig ko na lang ang tunog ng binalibag na pintuan. Napangisi ako.

 

I just went back to my building at pumasok sa klase ko. Good thing nakita kong kakapasok pa lang ng professor namin sa room. Nagmadali na rin ako at umupo.

 

After ng klase. Agad naman akong pumasok sa classroom sa second floor para sa ikalawang subject bago ang breaktime. Buti na lang at classmate ko dito ang close friend kong si Aemie. She had been my friend mula nung first year college. Belle studied in a different university kaya di na kami masyadong nagkikita. Sa phone na lang halos kami nag- uusap at kung may school holidays.

 

"Uy, kanina ka pa ba?" Tanong ko kay Aemie nang makaupo sa tabi niya. Buti at wala pa ang prof namin.

 

"Good morning Heroine! Kararating ko lang din eh. Kumusta ang stalking?" Nakangisi niyang tanong. She even leaned on my desk para makiusyuso. Mula nang pinaalam ko sa kanya ang pagsinta ko kay Hero, naging Heroine na ang pang-asar na tawag niya sa akin. O di ba? Nakakaadik lang. Alam na alam niya ang mga kagagahan ko towards Hero. Unlike the rest, she's the only one who knew my love for Hero. Ang alam lang kasi ng mga estudyante sa university eh dito lang sa college ko siya nakilala and that all the paglapit- lapit na ginagawa ko kay Hero is just plain papansin. I really don't care about what those people think of me as long as alam ko sa sarili ko na ginagawa ko ito dahil mahal ko ang lalaking sinusundan- sundan ko.

 

I smiled. "The usual." Inayos ko ang mga gamit ko at nangalumbaba rin.

 

"Tsss. Ang tipid mo atang magsalita ngayon? Anyway, Di kita masasabayan mamayang lunch break, nag- aya si Zeke baby to have lunch with me eh."

 

Zeke is Aemie's husband. Yup. she's already married. It was really an arranged marriage but di naman sila nahirapang matutunang mahalin ang isa't- isa. They're a match made in heaven. Masaya talaga ako nang malaman kong they admitted na they are in love with each other last year lang.

 

"Haay. kakainggit ka naman. Kung sinasagot na ba ako ni Hero eh, di double lunch date tayo? Hehe. Sige, enjoy your lunch na lang mamaya." I smiled at her kinikilig face. Pssh. Nang- iinggit pa talaga.

 

"Sure! Thanks Heroine! Dalian mo na kasing pasagutin yang Hero mo.. tsk tsk."

 

"Ano kayang strategy ang gagawin ko? hmm." I'm more of talking to myself. Sandaling natahimik si Aemie. whe I turned my eyes on her, she's looking at me with a serious face.

 

"What?"

 

She held my hand before talking back.

 

"You know I love you, right?"

 

"Yes, of course." I grinned.

 

"And ayaw na ayaw kong masasaktan ka di ba?" I nodded.

 

"Alam ko ang nararamdaman mo towards Hero, to the point na kahit na habul- habulin mo siya, okay lang. Pero... mag- iingat ka sa pwedeng maging kapalit ng ginagawa mo. Don't get me wrong, Sam, I want you to be happy. Gusto kong dumating ang oras na kung makikita ka man ni Hero, yun  ang katotohanang he's willing to spend the rest of his life with you, kasi alam kong yan ang gagawin mo para sa kanya. Ang kinatatakutan ko ay kung lumingon man siya sa 'yo at makita ka niya, pero just like as any other woman na fling fling lang nya at iiwanan lang basta. Gusto kong ihanda mo ang sarili mo sa maaaring kalabasan ng pagmamahal mo. Kung pwede nga lang, mag move-on ka na nang paunti- unti para di masyadong masakit pag.. kung sakaling di ka niya matutunang mahalin pabalik."

 

I stared at her and I let out a sad smile. "Thanks for the concern, Ae.. Pero.. I'd take a risk sa kung anuman ang pwedeng mangyari. Mahal ko talaga siya eh. Siguro darating ang time na kung di man niya talaga matugunan ang feelings ko, mag mo-move-on talaga ako, pipilitin ko kahit mahirap."

 

"That's the Sam I know." She tapped my shoulder. "Sabihin mo lang sa akin kung may nanlalandi sa Hero mo, ipapa-salvage ko sa mga alipores ni Zeke. Hehe." Biro ni Aemie. Si Zeke ay mafia leader na nakabase dito sa Pilipinas. Secret lang namin yun. Nalaman niya lang din yun nang muntikan nang manganib ang buhay niya dahil sa mga kaaway ni Zeke. Pero wala eh, mahal talaga ng amiga niya ang asawa. Ibinibigay ko naman ang suporta ko sa kanila bilang kaibigan. Masaya akong nakikita na hiyang na hiyang si Aemie sa buhay may asawa, pero tatapusin daw muna niya ang pag- aaral bago magka-anak. Yiii.

 

"Ahaha. Wag na Ae. Kayang-kaya ko ang mga yun. Tss. Ako pa." Mayabang kong sabi sabay taas-baba ng kilay ko. Nagtawanan na lang kami.

 

Enough of the story, kararating lang ng teacher namin kaya umayos na kami ng pwesto. We spent an hour bago nag- break.

 

Si Aemie na ang bumili ng pagkain kaya ako na ang naiwan sa double-seated table na inuokupa namin. Naisip ko na naman ang sarili kong love story.. este, soon-to-be love story. Di pa nga nasisimulan eh, excited na ako. Marahas akong napabuga ng hangin.

 

"Are you okay, Miss?"

 

Someone from behind just talked. Ako ba ang kinakausap nito? Dahan- dahan akong lumingon.