(SF) Lost child

Pairing : Tempo & G Dragon

Rating : ?????

Genre : Comedy

Note  : เด็กเสี่ยเดอะซีรีย์

 

 

เฟอร์รารี่สีควันบุหรี่วิ่งทะยานฝ่าสายฝนกระหน่ำมาอย่างรวดเร็วแบบไม่กลัวยมทูตจะตามมา มิใช่เพราะคนขับมันใจกล้าบ้าบิ่นหรือประชดชีวิตอยากตายหรอกนะ เพราะเสี่ยหนุ่มรูปหล่อพ่อรวย(แต่ตายแล้ว)อย่างเขาคงไม่มีเรื่องทุกข์ใจถึงขั้นต้องทำอย่างนั้น

หากแต่เป็นเพราะว่าถ้าเขาไม่รีบแล้วหล่ะก็เขาอาจตายจริงๆแบบไม่ต้องใช้สลิง ตายเองแบบไม่มีตัวแสดงแทนเลยก็ได้

 

 

1ชั่วโมงที่แล้ว

I love you baby I’m not a monster>>>

เสียงเรียกเข้าของวงชื่อดังจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูดังแหวกกระแสงเสียงเพลงกระหึ่มในผับดังที่ตัวเขาเองเป็นเจ้าของ

แค่เสียงเรียกเข้าก็รู้ได้ทันทีว่า คนโทรเข้ามาคือใคร

“เด็กเสี่ย” ชื่อที่เม็มไว้เล่นๆขำๆกลับทำให้เขาในตอนนี้สะดุ้งสุดตัว โทรมาเวลานี้ งานเข้าแน่กุ ร่างหนาลุกจากโซฟาที่สิง(มึงใช่คน?)ออมมายืนหลบมุมอยู่หน้าทางเข้าในส่วนออฟฟิช

เสียงเรียกเข้าดังอย่างต่อเนื่อง จะรับ ใจก็ยังไม่กล้าพอ จะไม่รับลางตายก็ลอยลางๆอยู่ตรงหน้า

“ฮัลโหล ว่าไงครับที่รัก” ในที่สุดก็ตัดสินใจรับ “อ๋อรับช้าเพราะเสียงเพลงมันดังครับพี่ไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้าเลย” เชวซึงฮยอนรักษาศีลห้านะครับท่านผู้อ่าน(แกพึ่งกินเหล้ามานะโป้) เอิ่มลืมครับผมรักษาศีลสี่ หากแต่ว่าถ้าตอนนี้เชวโป้เกิดคุณธรรมสูงส่งรักษาศีลข้อสองแบบไม่รู้เวล่ำเวลา คนหล่ออาจไม่มีชีวิตอยู่รักษาศีลข้อไหนอีกเลยก็ได้ไม่ได้โกหกเป็นนิสัยนะครับอย่าเข้าใจหล่อผิด

“พี่ทำอะไรอยู่” กระแสเสียงเย็นเยียบจากปลายสายทำให้คนฟังอย่างผมเสียวสันหลังวาบอย่างช่วยไม่ได้

“ทำงานจ้าที่รักวันนี้ลูกค้าเยอะมากพี่แทบยังไม่ได้นั่งเลยเนี่ย” ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าปลายสายหน่ะคงรับรู้มาบ้าง แต่ผมก็เลือกที่จะละเมิดศีลข้อสองต่อไป(ไหนมึงบอกไม่ใช่นิสัยไงเสี่ย)

“งานเยอะ?งั้นเหรอ แต่ทำไมที่ผมได้ยินมามันไม่ใช่งานเยอะแต่เป็นสาวเยอะหล่ะครับพี่”

นั่นไง...น่านนนไง ว่าแล้วผิดคำเสี่ยมั้ยครับพี่น้อง บอกแล้วว่าเด็กผมมีองค์ทำอะไรรู้ไปหมด

“โถๆๆ จียงไปได้ยินมาจากไหนครับพี่ทำงานจริงๆนะครับ” ไม่ไอ้น้องเวรซึงรีก็คงเป็นไอ้พี่เว่นแหงๆ ที่คาบข่าว(คนเหรอนั่น)ไปบอกเด็กในอุปการะของผม งานเข้าของแท้ตายแน่คนหล่อครับทีนี้

“พี่ไม่ต้องรู้ครับว่าผมได้ข่าวมาจากไหน พี่รู้แค่ว่าถ้าอีกชั่วโมงผมยังไม่เห็นพี่ที่บ้าน พี่อย่าหวังจะได้เจอผมอีกเพราะ ผมจะไปหาคนดูแลใหม่”

 

 

เข้าใจกันรึยังครับว่าทำไมผมถึงขับรถแบบเหยียบลืมตายขนาดนี้  ก็เด็กในอุปการะเล่นขู่กันขนาดนี้

ถามว่าผมเป็นเสี่ยนะ เป็นคนรับเลี้ยงดูทำไมผมต้องกลัวขนาดนี้ด้วย เหตุผลง่ายมากครับผมให้สามคำในการตอบคำถามนี้

“ผม หลง เด็ก”

กระจ่างนะครับคงไม่มีอะไรต้องถามกันอีก

 

 

ไม่นานนัก รถยนต์คันหรูก็มาจอดเสียงสนั่นที่หน้าคอนโดสูงระฟ้า ล้อรถยังไม่ทันหยุดสนิทดีร่างสูงก็เปิดประตูก้าวลงวิ่งขึ้นลิฟท์อย่างไม่คิดชีวิต พอถึงหน้าห้องหรูชั้นบนสุดร่างสูงก็ควัก(แม่งใช้คำ)เอาการ์ดสีทองออกจากกรเป๋ากางเกงรัดติ้วที่เสี่ยหนุ่มชอบใส่ แค่ประตูเปิดแง้มเขาก็รับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตแผ่ซ่านไปทั่วห้องจนคนที่เตรียมตัวจะก้าวเข้าไปเสียวสันหลังวาบๆ

ร่างบางที่นั่งไขว่ห้างหน้าบึ้งอยู่ที่โซฟาอิมพอร์ตจากอิตาลี มันชวนให้ขาสั่นชะมัด เสี่ยไม่ได้กลัวเมียนะขอบอก เสี่ยแค่รักมากหลงมากเลยไม่อยากทำให้เมียเด็กอารมณ์เสียแค่น๊าน(เสียงสูงว่ะเสี่ย)

“จียงครับ เป็นอะไรคนดีทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวไม่สวยนะครับที่รัก” ปากหวานไว้ก่อนเอาหวานๆเข้าล่อเผื่อจะได้ล่อเอ้ยได้ผล

“ใช่สิ” อ๊ะๆคนอ่านอย่านึกว่าเด็กผมจะทำเสียงสูงเหมือนชะนี(แกใช้คำนี้เลยเหรอวะเสี่ย)ทั่วๆไปเขาทำกันนะครับ ไอ้”ใช่สิ”ของเด็กเสี่ยเนี่ยมันดุดันรุนแรงฮาร์ดคอร์สุดๆซะจนเสี่ยหัวใจตกลงไปอยู่ที่ตีนเลยครับพี่น้อง

“ใช่สิ ผมมันจะไปสวยสู้เด็กสาวๆในผับพี่ได้ยังไงกัน ใช่มั้ยหล่ะ กลับมาทำไมไปหาสาวๆสวยๆของพี่สิ” เด็กเสี่ยกระแทกเสียงประชด

“โถๆๆๆจียงจ๋าเสี่ยไม่ได้หมายความว่าง๊าน(วิบัติตลอดๆ)ต่อให้จียงของเสี่ยหน้าบึ้งแค่ไหน ก็สวยกว่าสาวๆทั้งจักรวารมารวมกันอยู่แล้วครับ” ผมแถเอ้ยผมอธิบายให้เด็กในปกครองฟัง(ไม่รู้ใครปกครองใครอ่ะนะ) ผมแอบเห็นจียงยิ้มมุมปากอย่างพึงใจขึ้นเล็กน้อย

“ไม่ต้องมาพูด”แต่ยังหรอกครับเด็กเสี่ยทั้งทีจะมาหายงอนง่ายๆมันก็ไม่ใช่ ควอนจียงของเสี่ย ร่างบางลุกพรวดขึ้นจากโซฟาแล้วสะบัดบั้นท้ายงอนงามเดินเข้าห้องไป

ผมเดินตามไปทันก่อนที่ร่างบางจะปิดประตูพอดี เอาจริงๆ ถึงเดินมาไม่ทันผมก็เข้าหัองได้ครับเพราะคนสวยของผมหน่ะไม่ใจร้ายใจดำขนาดจะล็อกห้องไม่ให้ผมเข้าหรอก อาการเนี้ยเด็กเสี่ยแค่งอนแล้วก็อยากให้ง้อ และเสี่ยที่ดีอย่างผมจะทำไรได้หล่ะครับ นอกซะจากง้อเด็ก...

ผมเดินเข้าไปรวบเอวบางไว้ จับร่างเล็กๆในอ้อมแขนนั่งลงบนเตียงนุ่ม ก่อนที่นะสไลด์ตัวเองมานั่งที่พื้นข้างเตียง โดยที่แขนแกร่ง(เหรอ)ของผมยังรัดเอวบางไว้แน่น

“จียงจ๋า หายงอนเสี่ยเถอะนะครับ”ปากพูดไปอวัยวะอื่นก็ทำงานไปด้วย ใบหน้าคมถูไถไปที่หน้าท้องแบนเรียบของร่างบาง ส่วนมือมี่โอบอยู่ก็ลูบไล้สะโพกบางไปด้วย

“พี่เบื่อผมแล้ว ใช่มั้ย?”มือเล็กจับหน้าผมขึ้นมามองสบตา ถึงหน้าจะถูต่อไม่ได้เพราะถูกจับไว้แต่มือยังลูบอยู่ครับไม่ต้องห่วงนะรีดเดอร์

“ใครบอกครับ พี่จะเบื่อจียงได้ยังไง เอาที่ไหนมาพูด”ผมปฏิเสธทันที เด็กผมออกจะน่ารักน่าฟัดขนาดนี้ใครเบื่อก็โง่กว่าลิงแล้วครับ ใครนะช่างเป่าหู? หรือว่า..........

“พี่ดองวุก”น่านไงกูว่าละ ชื่อนี้มาทีไรความชิบหายมาเยือนทุกทีเถอะ ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วผมไปทำไรเจ๊แกไว้นะครับ ชาตินี้ถึงได้จองล้างจองผลาญกันนัก

รู้จักกันมั้ยครับ ชเว ดอง วุก  พี่ชายบังเกืดเกล้าซึ่งไม่รู้เหมือนกันนะว่า จริงๆมันเป็นลูกเก็บมาเลี้ยงแล้วเกิดรู้ความจริงเลยกะฆ่าผมเอาสมบัติรึเปล่า เพราะแต่ละอย่างที่พี่ท่านทำนี่มีผลร้ายต่อชีวิตผมทั้งสิ้น

“ไม่จริงเลยนะครับ จียงของเสี่ยอย่าไปฟังคนอื่นพูดสิครับ”ผมพยามอธิบาย

“คนอื่นที่ไหนพี่ดองวุคเชียวนะฮะ พี่ชายของพี่ซึงฮยอนเองนั่นแหละ” จียงเถียง

ก็เพราะเป็นพี่ดองวุคนี่หล่ะเสี่ยถึงไม่ยากให้ฟัง คนอะไรมีสไลแกนว่า “ มีเชวดองวุกที่ไหน มีความบรรลัยที่นั่น”

“ไม่เอานะครับ พี่ทำงานจริงๆไม่เชื่อจียงโทรถามยองเบสิ”

“ชิ ถามยองเบเหรอ ไอ้เตี้ยนั่นมันเข้าข้างพี่จะตายไป ไม่รู้ว่ามันเป็นเพื่อนพี่หรือว่าเพื่อนผมกันแน่ หรือว่าพี่แอบไปติดสินบนอะไรมันไว้รึเปล่า” น่านฉลาดอีก

ครับ ผมติดสินบนยองเบไว้จริงๆนั่นแหละ แล้วถามว่าผมเอาอะไรบนมันหน่ะเหรอ คำตอบก็คือ แพนด้าครับ หลุดจากป่าไผ่มาหมาดๆเลย

“ไม่มีจะ ใครจะทำแบบน้นกันครับจียง ไม่เอานะไม่คิดมากยังไงพี่ก็รักแค่จียงคนเดียวนะครับ เอางี้ดีกว่า พรู่งนี้พี่ว่างจียงอยากไปไหนอยากได้อะไรพี่จะตามใจทุกอย่างเลยดีมั้ยครับ” เอาของเข้าล่อครับ จียงชอบให้เอาของเข้าล่อแล้วจะอารมณ์ดี แต่คุณๆอย่าเข้าใจผิดไปว่าจียงของผมเห็นแก่ได้นะครับ จียงของผม(ของชั้นด้วยว่ะโป้)แค่ชอบให้คนเอาใจ เพราะจียงถูกตามใจมาตั้งแต่เล็กๆ เห็นเป็นเด็กเสี่ยแบบนี้ควอนจียงเป็นลูกชายรัฐมนตรีนะครับพี่น้อง ตอนเสี่ยจีบใหม่ๆแทบโดนสั่งเก็บ

“จริงนะ พรุ่งนีเพี่จะพาผมไปเที่ยวจริงนะฮะ” เสียงเปลี่ยนครับเสียงเปลี่ยน ใสมาเลย ปากบางยิ้มกว้างอย่างพึงใจ

“จริงสิครับจียงเด็กดีของเสี่ยพรุ่งนี้อยากได้อะไรเสี่ยจัดให้ไม่อั้นเลย แต่ตอนนี้”ผมยิ้มกริ่มเมื่อง้อเด็กสำเร็จแล้ว มือใหญ่เริ่มเลื่อนลงมาที่ขาขาวๆของอีกคน หน้าคมก้มลงไปซุกไซ้ช่วหน้าท้องแบนของร่างบาง

“อื้อ อ๊ะ..”เสียงหวานเริ่มหลุดมาเขย่าหัวใจอ่อนๆของผมเป็นระยะ ผมดันตัวเองขึ้นจากพื้นแล้วขยับขึ้นไปนั่งบนเตียง

ก่อนจะค่อยๆจรดริมฝีปากไปที่ปากบางๆ ละเลียดชิมความหวานที่ไม่ว่าจะชิมมาแล้วกี่ครั้งไม่เคยจืดจางลงแม้แต่น้อย แต่ก่อนลิ้นอุ่นๆของผมกำลังจะได้เข้าไปชิมความหวานทางด้านใน มือบางก็ผลักอกผมออกเบา

“พี่ฮะ ไปอาบน้ำก่อนนะฮะ จียงเหม็นเหล้า” น้ำเสียงหวานๆสายตาออดอ้อน ทำให้ผมที่อยากจะต่อใจจะขาดต้องตัดใจลุกไปชำระคราบสุราที่อาบเอ้ยดื่มมาจากที่ร้าน

“รอแป๊บนะครับเด็กดี” ก่อนที่จะดินออกไปอาบน้ำผมยังส่งตาหวานให้ร่างที่นั่งทำหน้าบ้องแบ๊วน่าจับกดอยู่บนเตียง

“รีบมานะฮะพี่” ทำเสียงอ้อนก่อนยิ้มละลายลำไส้มาอีกดอก โอ้ยเสี่ยตาลาย

พอผมปิดประตูแกร็ก เสียงจากข้างในก็ดังขึ้น กริ๊ก

ผมลองบิดประตูไปมา ล็อกครับ  เฮ้ย ล็อกเหรอ ล็อกได้ไงอ่ะ

ก็อกๆๆๆๆ “จียงครับ ล็อกประตูไมอ่า” ผมถามเสียงอ่อย มีความรู้สึกว่าเหมือนโดนเด็กดัดหลังไงไม่รู้

“ก็ผมจะนอนนี่ฮะ” เสียงหวานตอบออกมา

“แล้วล็อกประตูทำไมอ่ะครับ”

“ก็พี่ นอนข้างนอกไงครับ” ตอบออกมาพร้อมเสียงหัวเราะคิกคักเบาๆ

ปังๆๆๆๆ “จียงครับไม่เล่นแบบนี้นะ เปิดประตูให้พี่นะครับ” ผมทำเสียงออดอ้อน ร้องขอความเห็นใจจากร่างบางคนงามในห้อง

“ไม่ฮะ พี่ต้องนอนข้างนอกเพื่อเป็นการลงโทษที่พี่นอกลู่นอกทางวันนี้ ถ้าพรุ่งนีเพี่ทำให้ผมพอใจได้ ค่อยมาว่ากันนะฮะว่าจะต่อหรือไม่ต่อเรื่องเมื่อกี๊นะฮะ”

เสียงหวานหัวเราะเบาๆก่อนเงียบไป  ม่ายยยยยย  แล้วผมหล่ะ แล้วน้องชายที่กำลังดึ๋งดั๋งของผมอ่ะ

จีโย๊งงงงงงง ออกมารับผิดชอบน้องชายเสี่ยนะ ㅠ~ㅠ

 

FIN……………………….