ในเมืองใหม่ บ้านหลังใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ยงซอนไม่รู้สึกถึงตัวตนของบยอลแล้ว แต่ว่าที่นี่ยังมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้นึกถึงบยอลได้อยู่ สิ่งนั้นก็คือยงซอน แต่เธอต้องผ่านมันไปให้ได้ เธอต้องใช้ชีวิตต่อไป
        
        เธออยู่ในบ้านหลังใหม่ นั่งอยู่บนเตียงแล้วมองไปรอบๆห้องนอนของเธอ มันเรียบและว่างเปล่าเหมือนจิตใจของเธอ ไร้ซึ่งการตกแต่งใดๆ มีแค่ของใช้ที่จำเป็น ยงซอนไม่ตกแต่งห้องของเธอเพราะของตกแต่งพวกนั้นจะทำให้เธอนึกถึงบยอล เพราะบยอลเป็นคนช่วยเธอตกแต่งห้อง ตอนที่เก็บของย้ายบ้านเธอเลยเก็บของตกแต่งทุกชิ้นลงในกล่อง แล้วไม่เปิดมันอีกเลย ยงซอนนอนลงบนเตียงแล้วจมอยู่กับความคิด

'ทำไมบยอลไม่บอกอะไรเราเลยล่ะ ถ้าบอกเราก็คงไม่เจ็บปวดขนาดนี้มั้ง'

'ทำไมกันนะ...'

"ทำไมถึงรู้สึกเหมือนโดนฉีกครึ่งหนึ่งของตัวเองออกไปแบบนี้..."

"ฮึ่ยยย!" ยงซอนตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ "ไม่ เราจะไม่หดหู่แล้ว!" เธอเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองออกไป บนท้องฟ้ายามค่ำคืนมีพระจันทร์ที่ถูกล้อมรอบด้วยดวงดาวมากมาย ยงซอนพูดกับพระจันทร์และดวงดาวเหมือนกับว่าเธอพูดกับบยอลอี "เค้าไม่รู้จักเธอบยอลอา เค้าไม่รู้จักเธอ! บางทีบยอลอาจจะไม่ได้นึกถึงเค้าเลยก็ได้ แล้วเค้าก็จะไม่ให้บยอลมาทำลายชีวิตเค้าแบบนี้แล้วด้วย เค้าจะเลิกคิดถึงบยอลแล้ว ฉันไม่ใช่เพื่อนของเธอแล้ว!" ยงซอนจบประโยคด้วยความโกรธที่สะสมมาตลอดหลายอาทิตย์ พ่นลมหายใจออกมาอย่างรุนแรง เธอเดินไปที่เตียงแล้วซุกตัวในผ้าห่ม หนุนหมอนนุ่มๆ แล้วอธิษฐานให้พรุ่งนี้ที่โรงเรียนผ่านไปด้วยดี

        ยงซอนหลับไปโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว บางที อาจจะเป็นเพราะในที่สุดเธอก็ปลดปล่อยความโกรธและความหดหู่ของเธอ เธอไม่เก็บความรู้สึกพวกนี้เอาไว้อีกต่อไปแล้ว

        จากคืนนั้นเป็นต้นมา ยงซอนก็พยายามสุดชีวิตเพื่อลืมบยอลอี และเธอก็คิดว่าเธอทำได้ แต่เธอไม่รู้หรอกว่าที่ไหนสักแห่งลึกเข้าไปในใจของเธอ ยังมีบยอลอีอยู่

______________________________

        ในคืนเดียวกัน สาวน้อยผู้มีผมตรงสีดำยาวจรดหลังนั่งอยู่ที่ที่นั่งริมหน้าต่างกำลังมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีดำสนิท เธอร้องไห้เมื่อคิดถึงเพื่อนสนิทของเธอ เธอคิดถึงยงซอนมาก เธอไม่เคยไปไหนโดยไม่บอกยงซอน พวกเธอไม่เคยมีความลับ ยกเว้นเวลาที่จะแอบเซอร์ไพร์ซอีกฝ่าย พอคิดถึงเรื่องพวกนั้นเธอก็ยิ้มออกมา แต่สักพักคิ้วเธอก็ย่นเข้าหากัน แล้วมุมปากก็ตกลงมา

        "ยงซอนต้องโกรธแหงเลย ยงซอนจะยังคิดว่าเราเป็นเพื่อนสนิทอยู่มั้ยนะ" บยอลอีถอนหายใจ 'เราจะได้เจอยงซอนอีกมั้ยละเนี่ย เรายังไม่รู้เลยว่าชีวิตตัวเองจะเป็นยังไงต่อไป' เธอคิดขณะที่เดินไปที่เตียงสองชั้น เธอปีนขึ้นเตียงชั้นบน พยายามปีนให้เงียบที่สุด เธอนอนลงบนฟูกแข็งๆแล้วห่มผ้าห่มเก่าๆบางๆบนตัวของเธอ

        สมองเธอเต็มไปด้วยเรื่องต่างๆมากมายจนเธอนอนไม่หลับ เธอย้อนนึกถึงคืนนั้น เมื่อราวๆหนึ่งเดือนก่อน คืนที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป...
...
..
.

"บยอล... บยอลอา" บยอลอีได้ยินเสียงใครกระซิบเรียกเธอ แต่เธอง่วงมากเลยไม่สนใจ แต่ก็มีการเขย่าตัวตามมาเธอเลยตื่น

"มีอะไรหรอคะแม่ ตอนนี้มัน..." เธอมองนาฬิกา "...ตีสองเองนี่คะ" เธอถามด้วยหน้าง่วงๆ

"พวกเราต้องไปแล้วลูก ไปเก็บของ ทุกอย่างเลย ทุกอย่าง" มุนฮายอนบอกลูกสาวเธอด้วยเสียงแตกพร่า บยอลรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ เธออยากจะถาม แต่อะไรสักอย่างคอยห้ามเธอไว้

'มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย'

.
..
...

        เพราะเมื่อคืนเธอคิดแต่เรื่องหนักหัว บยอลอีเลยตื่นมาพร้อมกับอาการปวดหัว เธอปวดตัวนิดหน่อยเพราะฟูกนอนมันแข็ง แต่ก็ดีกว่าวันแรกที่เธอนอนบนฟูกอันนี้แหละนะ บางทีเธออาจจะเริ่มชินกับที่นี่แล้วก็ได้
        
        บยอลอีชะเง้อจากข้างเตียงแล้วมองลงไปที่เตียงชั้นล่าง และมองไปรอบห้อง พอเห็นว่าทุกคนยังนอนอยู่เธอก็ทำทุกอย่างเงียบๆ หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็ลงไปกินข้าวที่ชั้นล่าง

"อ้าว อรุณสวัสดิ์จ้ะบยอลอี ครูกำลังจะไปตามหาตัวอยู่พอดี" หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวมองมาที่บยอลอี "มาๆ ไปหยิบจานมานั่งกินข้าว เดี๋ยวครูจะคุยกับหนูไปด้วยละกัน" บยอลอีเดินไปหยิบจาน มีด และส้อม แล้วกลับมานั่งที่โต๊ะ

'ครูจะคุยเรื่องอะไรนะ เราไปทำอะไรไว้รึเปล่า เราไปทำให้ใครโกรธโดยที่ไม่รู้ตัวปะเนี่ย ไม่ดิ ไม่มั้ง หรือว่าทุกคนจะมารับเรากลับไป อู้วว หรือว่า--'

"อย่าเพิ่งคิดมาก ไม่ใช่เรื่องไม่ดีจ้ะ ครูไม่ได้จะเรียกมาดุ" หญิงวัยกลางคนขัดจังหวะความคิดเธอ เธอยิ้มให้บยอลอีแล้วพูดต่อ "มีหญิงชาวอังกฤษอยากรับเลี้ยงเด็ก เธอไม่มีสามีและไม่มีลูกของเธอเอง ครูเห็นในประวัติหนูว่าหนูเก่งภาษาอังกฤษ ครูเลยแนะนำหนูไป หนูโอเคกับชาวต่างชาติมั้ยลูก ถ้าไม่เดี๋ยวครูปฏิเสธให้"

"หนูโอเคค่ะครูใหญ่ หนูจะลองคุยดูค่ะ แล้วเธอจะมาวันไหนหรอคะ" บยอลอีตอบแล้วจิ้มไส้กรอกที่หั่นไว้อย่างดีเข้าปาก

"วันนี้จ้ะ"

"โอเคค่ะ เดี๋ยวหนูจะ-- อะไรนะคะ! วันนี้หรอคะ!" บยอลอีกำลังจะจิ้มไส้กรอก แต่จิ้มพลาดไปเรียบร้อย

"ใช่จ้ะ ครูขอโทษนะที่มาบอกกระชั้นชิดแบบนี้ แต่เธอจะบินกลับประเทศเร็วๆนี้ เลยขอให้ทำทุกอย่างเร็วขึ้นหน่อยน่ะจ้ะ" 

บยอลอีจิ้มไส้กรอกในจานแล้วเริ่มหั่น "ไม่เป็นไรค่ะ หนูแค่ตกใจ แล้วจะมากี่โมงหรอคะ"

"ราวๆเที่ยงจ้ะ ครูคิดว่าเธออาจจะขอพาหนูไปกินข้าวด้วย เพราะงั้นก็อย่าเพิ่งทานก่อนนะจ๊ะ"

"รับทราบค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูจะไปฟื้นสกิลภาษาอังกฤษของหนูจนกว่าเธอจะมา ขอบคุณมากนะคะ"

        พอบยอลอีกินเสร็จเธอก็ไปล้างจาน ดื่มน้ำ แล้วค่อยกลับไปที่ห้องไปหาหนังฝรั่งมาดูสักเรื่อง การดูหนังช่วยให้เธอคุ้นกับความเร็วในการพูดของชาวต่างชาติและช่วยพัฒนาทักษะการฟังด้วย

        เธอตื่นเต้นที่เธอจะได้มีครอบครัวอีก แต่ก็เศร้าใจด้วย เพราะเธอจะไม่ได้เจอพ่อแม่และพี่ชายของเธออีก

        แต่พอหนังเริ่มเธอก็หยุดคิดเรื่องนี้ แล้วสนุกกับหนังที่กำลังดู

        พอ 11 โมง บยอลอีก็ไปอาบน้ำ และใส่ชุดที่ดีที่สุดที่มี เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีแดงกับยีนส์ขายาวสีขาวและร้องเท้าผ้าใบ เธอพับแขนเสื้อขึ้นนิดหน่อย แล้วยัดชายเสื้อด้านหน้าเข้าในกางเกง พอแต่งตัวเสร็จ เธอก็ไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่น

_______________________________

        พอนาฬิกาดังเมื่อเข็มชี้ไปที่เลข 12 ลีโอน่ากดกริ่งที่ประตู เธอรอสักพักประตูก็เปิดออก เด็กสาวในเสื้อสีแดงเดินตรงมาหาเธอ

"สวัสดี ฉันมาหาครูใหญ่น่ะจ้ะ ครูใหญ่อยู่มั้ยจ๊ะ" ลีโอน่าพูดภาษาอังกฤษแล้วค่อยมานึกได้ว่าเธอไม่น่ามาที่นี่คนเดียวเลย

"อ๋อ อยู่ค่ะ เดี๋ยวหนูจะพาไปที่ออฟฟิศนะคะ" เด็กสาวตอบอย่างคล่องแคล่วแล้วไขกุญแจรั้วเพื่อเปิดให้ลีโอน่าเข้ามา เธอเดินนำทางไปที่ออฟฟิศของครูใหญ่

"ก๊อก ก๊อก" เด็กสาวเคาะประตูแล้วพูด "ครูมีแขกมาหาค่ะ"

ครูใหญ่ขานรับ "ให้เข้ามาได้เลยจ้ะ" เด็กสาวจึงเปิดประตูให้เธอเข้าไปข้างใน และปิดประตูให้

"สวัสดีค่ะคุณลีโอน่า ฉันฮวาจอง ครูใหญ่ของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าดงมุนค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" ฮวาจองยิ้มแล้วยื่นมือไปเพื่อจับมือเช็คแฮนด์

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณฮวาจอง" ลีโอน่ายิ้มตอบแล้วยื่นมือไปเช็คแฮนด์ด้วย แล้วลีโอน่าก็เริ่มบทสนทนา "ที่เราคุยกันไว้ก่อนหน้านี้ เธอใช่เด็กคนที่พาฉันมาที่นี่รึเปล่าคะ"

"ใช่ะค่ะ รู้ได้ยังไงคะเนี่ย"

"เธอตอบฉันเป็นภาษาอังกฤษตอนที่เจอกันข้างหน้า แล้วภาษาอังกฤษของเธอก็ดีมาก ฉันเลยคิดว่าน่าจะเป็นเธอน่ะค่ะ"

"เธอเป็นเด็กดีค่ะ ฉันไม่เคยเห็นเธอทะเลากับใครเลย เธอมักจะยิ้มอยู่เสมอ แต่เธอเพิ่งถูกครอบครัวทอดทิ้งมา บางทีเธอจะนั่งอยู่เงียบๆ ซึมเศร้าน่ะค่ะ คงต้องใช้เวลาสักพักกว่าเธอจะก้าวผ่านไปได้"

"อืมม เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขออนุญาตพาเธอไปกินข้าวข้างนอกได้มั้ยคะ จะได้คุยกันอย่างเปิดเผยและเป็นธรรมชาติกว่านี้หน่อย"

"ถ้าเธอโอเค ฉันก็โอเคค่ะ แต่ต้องไปที่ใกล้ๆนี้เท่านั้นนะคะ"

"แน่นอนค่ะ ฉันจะพาเธอไปที่คาเฟ่ตรงหัวมุมถนน ใกล้ๆนี่เองค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวฉันจะเรียกเธอเข้ามานะคะ" ฮวาจองบอกแล้วลุกขึ้นยืน เธอเดินไปเปิดประตูแล้วเรียกบยอลอี

"บยอลอีจ้ะ นี่คุณลีโอน่า ควีนส์ คนที่สนใจจะรับเธอไปเลี้ยงจ้ะ" ฮวาจองแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกันเมื่อบยอลอีเข้ามาในออฟฟิศ

"สวัสดีจ้ะบยอลอี ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ" ลีโอน่ายิ้ม

"สวัสดีค่ะคุณลีโอน่า ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" บยอลอียิ้มตอบแล้วเช็คแฮนด์กับลีโอน่า

"ฉันสงสัยอยู่ว่าเธอสนใจจะไปทานมื้อเที่ยงกับฉันมั้ย เราจะได้คุยกันมากกว่านี้ และเป็นธรรมชาติด้วย"

"หนูโอเคค่ะ ไปทานที่ไหนดีคะ"

.
.
.

        พวกเธอเดินออกจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามาด้วยกัน มุ่งหน้าไปที่คาเฟ่ ลีโอน่าและบยอลอีคุยกันตลอดทาง พวกเธอคุยกันเรื่องสิ่งที่สนใจ ซึ่งก็ดันเหมือนกัน ไม่ว่าจะเกม สไตล์ดนตรีที่ชอบ ภาพยนตร์ และสตรีทแฟชั่น บางทีบยอลอีก็ไม่รู้คำศัพท์ที่อยากจะพูด พวกเธอเลยได้เล่นเกมเดาคำกันจนเดินไปถึงที่ร้าน
        ลีโอน่าประทับใจเด็กคนนี้ แล้วพวกเธอยังมีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนกันอีก ลีโอน่ายิ้มขณะกำลังเดินเข้าไปในคาเฟ่ แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอลืมบอกอะไรบางอย่างกับบยอลอี

"เฮ้ บยอลอี ฉันลืมไปว่าเดี๋ยวเร--"

"ลีโอน่า! ทางนี้!" ผู้หญิงที่อยู่ในช่วงอายุสี่สิบปีโบกมือให้ลีโอน่า

"นั่นใครหรอคะคุณลีโอน่า" บยอลอีถามด้วยความงุนงง ลีโอน่าเอามือหน้าก่ายหน้าผากตัวเองในความคิด แล้วอธิบาย "ฉันลืมบอกเธอน่ะว่าจะมีเพื่อนฉันมาด้วย เธอมาช่วยเรื่องภาษาเกาหลี เผื่อฉันหรือเธอไม่รู้จะพูดอะไร" เธอเดินนำเด็กสาวไปที่โต๊ะ และเริ่มแนะนำตัว

"ฮวังแทมีจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ"
"สวัสดีค่ะ หนูชื่อมุนบยอลอีค่ะ" บยอลโค้งให้แทมีแล้วยิ้มให้ ทั้งสามคนนั่งลงที่โต๊ะ ลีโอน่ากับแทมีนั่งข้างกัน ส่วนบยอลอีนั่งตรงข้ามกับทั้งคู่ ลีโอน่ากับแทมีชำเลืองมองกัน ไม่มีใครเริ่มพูดอะไร บยอลอีกะจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ทั้งสองคนก็พูดขึ้นมาก่อน

"ก่อนที่เราจะคุยกัน พวกเรามีเรื่องที่อยากจะบอกเธอไว้ก่อน" ลีโอน่าพูด "และถ้ามันทำให้เธอรู้สึกไม่สะดวกใจที่จะคุยต่อ พวกเราก็โอเคถ้าเธอจะเดินออกจากร้านแล้วลืมพวกเราไปเลย พวกเราเข้าใจ" แทมีพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"จะบอกอะไรหรอคะ" บยอลอีเริ่มกังวลหลังจากที่เห็นสีหน้าของแทมี เธอรอให้ทั้งสองคนพูด
ลีโอน่ากับแทมีมองกันและกัน หลังจากเงียบกันอยู่สักพักทั้งคู่ก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน

"พวกเราเป็นเลสเบี้ยน  และพวกเราแต่งงานกันแล้ว"