10 ปีที่แล้ว

        ท่ามกลางแสงแดดยามบ่าย เด็กสาวสองคนนั่งอยู่ข้างกันที่มุมห้อง คนหนึ่งมีผมยาวหยักศกเป็นลอนคลื่นสีน้ำตาล เธอนั่งหลังตรง ตาจับจ้องอยู่ที่หนังสือตรงหน้า เด็กสาวอีกคนนั่งฟุบกับโต๊ะอย่างเงียบเชียบ เปลือกตาปิดสนิท ผมยาวสีดำสยายไปบนโต๊ะและหลังของเธอ เธอกำลังหลับสนิท จนกระทั่ง...

"ย๊า! หลับทำไมเนี่ย!" เด็กสาวหยุดอ่านหนังสือแล้วหันมากระซิบกับคนขี้เซาด้วยน้ำเสียงดุดัน
"ใครหลับ! ไม่มี๊! เค้าเปล่าหลับนะ!" คนขี้เซาสะดุ้งตื่น
"ชู่วววว! เบาๆ! พวกเราอยู่ในห้องสมุดนะ ลืมแล้วเรอะไง และอย่ามาแก้ตัวค่ะ มุน บยอล อี เธอหลับ! พวกเราต้องอ่านหนังสือนี่ให้จบแล้วไปเขียนรายงานเป็นการบ้านนะ การบ้าน!"
"เออ ใช่... เค้าแค่เผลองีบไปแว่บนึงเอง ก็มันน่าเบื่ออะ"
"เค้าเรียกว่า โรแมนติค ย่ะ! ไม่ได้น่าเบื่อสักหน่อย!"
"โอเคๆ เข้าใจแล้ว งั้นยงซอนก็อ่านให้เค้าฟังดิ เอาที่มันน่าสนใจอะ เผื่อเค้าจะอยากอ่านขึ้นมามั่ง"

        ยงซอนปิดหนังสือที่เธอถืออยู่ ขยับเข้าใกล้บยอลอีแล้วพิงหัวที่ไหล่ของเธอ จากนั้นก็เริ่มกระซิบเรื่องราวของคู่รักที่ต้องพลัดพรากจากกัน พวกเขาเคยอยู่ด้วยกัน จากนั้นก็แยกจาก กินเวลานานหลายปีจนต่างฝ่ายต่างคิดว่าอีกฝ่ายคงตายไปแล้ว พวกเขาใช้ชีวิตอย่างโศกเศร้า แต่สามสิบปีหลังจากวันที่แยกจากกัน พวกเขาเดินสวนกันด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา แต่พวกเขาจำได้ จำคนรักของตัวเองได้

"ถ้าวันหนึ่งพวกเราจะต้องแยกจากกัน แล้วมาเจอกันหลังจากเวลาผ่านไปหลายปี บยอลจะจำเค้าได้มั้ย" ยงซอนถามแล้วผสานฝ่ามือของเธอกับบยอลอีไว้ด้วยกัน การเล่าเรื่องนี้หลังจากเพิ่งอ่านมาทำให้เธอรู้สึกเหงา เวลาสามสิบปีมันนานเกินไป
บยอลอีตอบคำถามทันที "เค้าว่าได้แหละ ไม่ได้จำได้เพราะสมอง แต่จำได้ด้วยใจ"
"อิ๋วววววว เลี่ยนอะ!" ยงซอนเด้งตัวขึ้นมานั่งตัวตรงแล้วฟาดบยอลอีที่ไหล่
"ไรเนี่ยยยยย! ก็อยู่ๆ... อยู่ๆคำตอบนี้มันก็แว่บมาเองอะ ก็เลยตอบไป งั้นแล้วยงซอนอะ คิดว่าไง" บยอลอีถามกลับพร้อมถูไหล่ข้างที่โดนตีไปด้วย
"เค้าก็คิดเหมือนบยอลนะ เพราะว่-"
"โอีย! ตีเค้าทำไมเนี่ย!" ยงซอนโวยวาย
"ก็เธอบอกคำตอบเค้าเลี่ยน แต่ก็เห็นด้วยกะคำตอบเค้า เค้าก็เลยตีคืนไง" บยอลอีตอบนิ่งๆ
"ก็ได้" ยงซอนกัดฟันตอบ "แต่ตอนเค้าได้ยินคำตอบของบยอล เค้าก็คิดว่าเค้าคงเป็นงั้นกะบยอลนะ แบบ พวกเราอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา เค้ารู้ทุกเรื่องของบยอล บยอลรู้ทุกเรื่องของเค้า พวกเรา-"
"-เป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด" บยอลอีต่อประโยคให้จนจบด้วยรอยยิ้ม
"เค้ารักบยอลนะ/เค้ารักยงซอนนะ" ทั้งคู่บอกสิ่งเดียวกัน พร้อมกัน แล้วยิ้มให้กันและกันอย่างสดใส
...
..
.

        เด็กสองคนเป็นเช่นนี้เสมอ พูดคุยกัน หัวเราะด้วยกัน แกล้งกันเองบ้าง หรือบางทีก็ทะเลากันนิดหน่อย แต่ก็เป็นเพื่อนสนิทให้กันเสมอมา ตั้งแต่เรียนอนุบาลจนถึงม.3

แต่พอวันรุ่งขึ้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

________________________

        "กริ๊งงงงง" ยงซอนกดกริ่งหน้าบ้านแล้วก็รอ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีเสียง ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ มีแค่ความเงียบเท่านั้น เธอกำลังจะกดกริ่งอีกครั้งตอนที่ได้ยินเสียงจากบ้านข้างๆ เธอเลยเดินไปที่บ้านหลังนั้นแล้วก็พบกับป้าจองที่มองยงซอนด้วยความงุนงง

"หนูมาที่นี่ทำไมหรอยงซอนอา"
"หนูมารับบยอลไปโรงเรียนด้วยกันค่ะ แต่เหมือนจะไม่มีใครอยู่บ้านเลย พวกเขาได้บอกป้ามั้ยคะว่าไปไหนกัน บยอลไม่ได้บอกอะไรหนูซักอย่าง นี่ถ้าเจอนะจะอั-"
"อ้าว หนูไม่รู้หรอ พวกเขาหายไปแล้วยงซอนอา หายไปเฉยๆเลยนี่แหละ" ป้าจองพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"หายไป! หายไปหรอคะ แต่เมื่อวานหนูเพิ่งคุยกับบยอลเองนะ พวกเราเพิ่งไปอ่านหนังสือด้วยกันที่ห้องสมุด บยอลน่าจะบอกอะไรมั่งนี่นา!"
"ป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อเช้าน้ำตาลป้าหมดเลยจะไปขอยืมจากบ้านนี้ แต่เห็นว่ายังไม่เปิดไฟในบ้าน ป้าคิดว่าคงนอนตื่นสายกัน เลยกลับมาที่บ้านก่อน แต่พอป้ากลับไปอีก ก่อนหน้านี้แปปเดียวเอง กดกริ่งก็ไม่มีใครออกมา ป้ากลัวว่าใครเป็นอะไร หรือมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เลยปีนรั้วเข้าไปเคาะประตู พอจะลองเปิดประตูดู ก็คิดว่าคงล็อคไว้ แต่กลายเป็นว่าประตูไม่ได้ล็อค ป้าเลยเข้าไป แล้วเป็นไงรู้มั้ย ไม่มีอะไรเลย! เฟอร์นิเจอร์ คน ไม่มีเลย เหลือแต่บ้านว่างๆ"

        ไม่มีคน ไม่มีอะไรเลย เหลือแต่บ้านว่างๆ พวกเขาหายไปแล้ว คำพวกนี้วิ่งวุ่นอยู่ในสมองของยงซอน เธอโค้งให้ป้าจองแต่ไม่พูดอะไร แล้วก็เดินกลับไปตามทางที่เดินมา เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาถึงบ้านได้อย่างไร แม่เรียกเธอ ถามอะไรซักอย่าง แต่ตอนนี้สมองเธอไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
        ยงซอนเดินไปที่ห้องของตัวเอง ตอนที่เธอนั่งลงที่เตียงแม่ของเธอก็เข้ามาในห้อง ยงซอนมองแม่ของเธอแล้วก็ร้องไห้

_________________________

        หลังจากวันนั้นยงซอนก็หยุดเรียนไปสองอาทิตย์ พ่อแม่เธอเข้าใจ พวกเขาเห็นเด็กสองคนนี้อยู่ด้วยกันทุกวัน ถ้าเห็นยงซอนต้องเห็นบยอลอี ถ้าเห็นบยอลอีต้องเห็นยงซอน พวกเขาเลยปล่อยให้เธอพักผ่อนจิตใจ แต่ยงซอนก็ยังใช้ชีวิตอยู่ในความเศร้า อยู่ในโลกที่ไม่มีบยอลอี 

เวลาผ่านไปสองอาทิตย์ แต่ยงซอนก็ไม่ดีขึ้น

"แม่คะ..."
"มีอะไรหรอจ๊ะ" คิมอึนเฮหันมาให้ความสนใจกับลูกสาวทันที เพราะนี่เป็นครั้งแรกในสองอาทิตย์ที่ยงซอนพูดอะไรออกมา
"พวกเราย้ายออกจากที่นี่ได้มั้ยคะ ย้ายไปอยู่ที่อื่นที่ไม่มีบยอล อยู่ที่นี่ เวลามองไปทางไหนก็ทำให้นึกถึงบยอล เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ที่ที่เราเกิดและโตมาด้วยกัน ที่ที่เราเล่นกันทะเลาะกัน พวกเราทำทุกอย่างมาด้วยกัน... หนู... หนูอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วค่ะแม่..." ยงซอนพูดอย่างทุกข์ทรมานด้วยเสียงสั่นเครือ แล้วก็เริ่มร้องไห้
"มันเจ็บปวดเกินไปเวลาที่หนูนึกขึ้นได้ว่าบยอลไม่อยู่แล้ว ไม่อยู่นี่ก็ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง ไม่รู้อะไรเลย มันทรมานค่ะแม่ อยู่ที่นี่มันทรมาน"

        พอฟังลูกสาวสุดที่รักคร่ำครวญอึนเฮก็ร้องไห้ เธอดูเด็กๆเติบโตมาด้วยกันเหมือนเป็นพี่น้อง และมันก็เจ็บปวดเหลือเกินที่ต้องเห็นลูกสาวของเธออยู่กับความเจ็บปวดแบบนี้ "พอพ่อมาถึงบ้านพวกเราจะคุยเรื่องนี้กันนะ" อึนเฮบอกพร้อมดึงลูกสาวมากอดแนบอก

        เมื่อคิมแทฮวานกลับถึงบ้าน ภรรยาและลูกสาวของเขาก็มาคุยเรื่องปัญหาที่เกิดขึ้น เขาไม่อยากเห็นลูกสาวในสภาพนี้เลย ก่อนหน้านี้ ลูกสาวของเขามีรอยยิ้มที่สดใสที่สุดในสายตาของเขา มีชีวิตชีวา เป็นเหมือนดอกทานตะวันที่ไม่ต้องการพระอาทิตย์ เพราะตัวเธอเองคือพระอาทิตย์ที่แสนสว่างสดใส พระอาทิตย์ที่แสนงดงาม แต่ตอนนี้ รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของยงซอน ผิวก็ซีดเซียว และเพราะนอนไม่ค่อยหลับเลยมีถุงใต้ตาเพิ่มเข้ามาอีก เธอเหมือนดอกทานตะวันที่ใกล้จะตาย เหี่ยวแห้งเพราะขาดแสงอาทิตย์ เพราะเธอไม่ใช่พระอาทิตย์อย่างที่เคยเป็น
        มองดูลูกสาวทุกข์ระทม ก็ทำให้หัวใจคนเป็นพ่อแทบสลาย แทฮวานจึงตัดสินใจย้ายออกจากเมืองนี้ เพื่อยงซอน เพื่อลูกสาวสุดที่รักของพวกเขา

        พวกเขาเก็บของ ย้ายบ้าน และใช้ชีวิตใหม่ในเมืองที่ไม่มีบยอลอีของยงซอน ในเมืองที่มีแต่ยงซอนเท่านั้นที่จะเติบโตต่อไป

        เวลาผ่านไปเป็นวัน เป็นอาทิตย์ เป็นเดือน ทุกคนในเมืองนั้นรู้เรื่องครอบครัวมุนกันหมด รู้แต่เพียงว่า พวกเขาหายไป ไม่มีใครรู้ว่าทำไมหรือย้ายไปที่ไหน เวลาเดินหน้าไปเรื่อยๆ จนครอบครัวมุนกลายเป็นแค่ความทรงจำที่ถูกลืม ไม่มีใครจำได้อีก แต่ทว่า ยังมีเด็กสาวคนหนึ่งที่จำพวกเขาได้เป็นอย่างดี
        ไม่สิ อาจไม่ใช่ทุกคนแต่แค่คนคนเดียว

        ...แค่ มุนบยอลอี