Alam nyo isa lang masasabi ko sa ginawa ko ngayon. Isang malaking katangahan. Katangahan. May iniwan akong isang tao. Ang sama ko diba? Iniwan ko yun tao. May reason naman ako. tapos bigla akong nagparamdam sa kanila. hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ko isang malaking kagagahan at tinext ko sya. nagpanggap akong na-wo-wrongsend. pero nagsungit. tapos biglang yung kuya nya (ata)  na yung nag text ata sakin...

Galit sila,..

After nag sorry ako at nagpanggap ulit na walang alam. 

Sorry kung mapagpanggap ako ha? Pero gusto ko lang kasing alamin kung okay lang sya. Guilty ako. Inaamin ko. Pero nagaalala ako sa kanya. Tanga ko lang diba? Iniwan ko yung taong yun dahil may rason ako pero bigla akong nag paramdam. nagpanggap pa ako. Miss ko na kasi sya eh. Mahal ko kasi sya eh. Pero alam kong I need to let him go. I need to. Kahit pa mahal na mahal ko yun. Nagpanggap lang ako para kahit saglit makausap ko sya. Pero alam nyo ang sama ko pa. Hindi ako nakuntento kasi alam kong sinaktan ko na naman sya. Siguro nga pag nagmahal ka talaga minsan makakasakit ka. Sinadya mo man ito o hindi. Makakasakit ka. 

lang. Ako palang tong hindi makakamove on. HAHA. Ang galing ko pa nung araw na yun. Pero nakakasawa din kasing umiyak. Trust me yang puso namamanhid lang pero hindi ibig sabihin nun hindi ka na makakaramdam ng sakit. Kahit turukan mo pa ng anethesia yan after sasakit pa din yan. We're humans. We are born and has a capability to indure the pain. (kayo na bahala sa grammar HAHA) 

Kahit ilang beses pa akong masaktan. Lagi kong sinasabi "Tiwala lang kay Lord makakaya ko din to." "Isang hug lang Lord, sakit eh." 

Be happy. I'm ok.

The end.

Die with memories than dreams.