Chapter 43
UnrequitedChapter 43
I felt Joohyun’s grip on my back. Grabbing my shirt tight while I stood in between her and Seulgi. Hindi naman din pwedeng wala rin akong gawin. I felt bad na hindi ako nakababa agad ng sasakyan when Seulgi threw Joohyun’s things right on her face. And unfortunately, yung phone yung tumama sa mukha ni Joohyun. I saw how Seulgi’s eyes went wide sa nangyari.
She probably didn’t mean to do that. Hindi siya yung tipong nananakit nalang basta basta. Hindi siya yung tipong nananakit at all. Knowing her, hindi niya ugaling gawin yun. But maybe it’s because she’s hurting and she’s angry kaya nalang nangyari yun. Everything is ed up. I’m well aware sa mga magiging possible outcome ng mga nangyayari.
Pero hindi ko kayang makita siyang ganun. Alangan na pabayaan ko silang dalawa ni Seulgi mag away sa labas ng ganun. What does that make me? Habang minumura mura ni Seulgi si Joohyun am I supposed to stay out of it? I don’t think I have the stomach para tiising ginaganun siya ni Seul. Kahit pa nasa amin ang mali. It doesn’t make both wrongs right.
Parang gusto ko nalang ako ang saktan niya kesa kay Joohyun and that probably pissed Seulgi even more. I can’t blame her. It’s wrong. Ano pang gagawin ko, andito na kami sa sitwasyon na to.
When Seulgi left, I turn to Joohyun. She was looking down, hiyang hiya sa mga sinabi sakanya ni Seulgi. Katakot-takot ba namang pambabastos ang inabot niya galing kay Seulgi. She probably didn’t expect na mapag sasalitaan siya ng ganun ni Seulgi of all people. I felt sorry sa nangyari. I played a part in it. Pero, whatever I do, I can never take it back. Ngayon, ang alam ko lang gawin is to be here with her.
“Hey.” I said trying to see if she’s okay. Pero, para lang talaga may masabi ako because I know she’s far from okay. Ni hindi niya nga ako magawang tignan. She then began to cry. “I’m not like that Lis. I know I’m in the wrong, pero for her to assume things like that, hurt me.” Sabi niya naman. “You and I know what happened. That’s all that matters.” Sabi ko sakanya and wiped the tears away from her eyes as I bent a little to level with her height.
“Hey, look at me.” I said and slowly, she did. “I’m here, I know you enough to say that you’re not what she says you are. There’s a lot of misunderstanding between you and Seulgi. Marami siyang hindi naiintindihan, because you guys never talked things out kaya siya nag lash out ng ganun. I’m not saying she’s right sa mga sinabi niya pero, she had a reason. Kahit sino naman siguro would think of the worse things, given the situation. Give it time. I don’t know if things will ever be okay. Baka talagang friendship over na din naman,it’s expected. I wouldn’t be friends with me either.
Pero nandito ako. Okay?” Sabi ko sakanya, and she seem to have softened sa assurance. “Okay” Sabi niya. “Joohyun, namumula nose mo.” I said while lightly gliding my index finger on the bridge of her nose. “Masakit?” I asked. “I’m fine, mawawala din naman to mamaya. She said.
“Magkakapasa ka sa nose. Di na cute.” Sabi ko naman trying to make the situation lighter. Stupid but it might just work. “Shut up. Kasalanan mo naman to. Yung pictures mo kasi.” Sabi niya naman. “Speaking of, patingin nga kung anong pictures yon.” I said “Wag mo ng tignan.” Sabi niya naman.
“Pero meron talaga? Anong pics yun?” Tanong ko while giving her a slight smirk. “Natuwa kapa, nasaktan nako.” Sabi niya naman sakin. “Sorry.” I said “I was only trying to make the mood lighter.” Sabi ko naman. Minsan di ko narin alam kung pano mag isip ng tama.
<
Comments