A/N: Really sorry if I have messy flow here,, also there would be mild time jumps again like the recent chapter.

THIRD PERSON’s

When Karina ended the call, Winter stared at the full-yet-gloomy and dark quarters of her room. Pinunasan niya na ang pawis sa mga mata niya. Bakit ganun? Hindi tumutuloy ang pag-iyak niya?

Namamanhid na ba siya?

But it feels like there’s something stuck in her chest, yung ramdam niya ang bigat.. pero hindi malaman kung ano bang hugis, itsura, o kung bakit hindi niya kayang tanggalin.

Hindi naman ganun kadali. She knows. Kaya nga napagdesisyunan niyang humingi ng space.

She placed her phone on her lap at tinitigan ang mensaheng natanggap niya mula kay Karina.

“Uuwi ako sayo, Rina.” She mumbles to herself.

Mahal niya si Katarina, and Winter just wants to get better… hindi pa alam kung paano, pero gagawin niya.

What are the things she wants to accomplish with this space she asked for?

First of, she wants to stop overthinking. Gusto niyang magkaroon ng peace of mind. Yung hindi umaabot sa point na makakasakit siya kapag sumobra na. Yung hindi kailanungutin siya bago niya harapin ang problema.

Winter didn’t wake up on time the next day. She had a nightmare like she expected pero hindi na niya gaanong maalala.

After what happened last night, isa lang ang pumasok sa isip niya nang sabihan siya ni Moonbyul na pinapatawag na naman daw siya ng tito niya.

If she wasn’t at the site last Friday, magkakaroon na sana siya ng weekly streak sa office ng boss nila.

“Gusto ko pong magresign.” Winter mindlessly said.

Nagulat ang tito niya, nagulat din naman siya sa nasabi niya. She’s just full of thoughts. Pakiramdam niya, pabagsak na nang pabagsak ang mental health niya with all things going on. Wala naman siyang masisising iba kundi sarili lang din niya.

“Huh? No. We have a contract, Fuyuko. It doesn't work that way.. dahil ako ang nagpasok sayo dito. You didn't even have to go to interviews, diba?”

Minseok stared at the timid Winter who didn’t respond to his question.

“What's going on? May nangyayari ba sa bahay? Okay lang ba sina kuya?”

He’s talking about Winter’s father. Umiling si Winter. Ayos lang naman ang pamilya niya.. they’re actually busy as well with the start-up family canteen na binuksan just a month ago. None of them noticed Winter’s problems because Winter didn’t want them to worry in the first place.

Ganyan si Winter.

It’s another thing that she needs to fix.

Gusto niya.. soon, makapagsabi sa pamilya niya kung ano ba talagang plano niya sa buhay.

“Okay lang po. Gusto ko lang talagang bumalik sa Pinas.” Sagot niya habang nakatitig sa sahig, hands on her back kagaya ng palagi niyang postura tuwing pinapagsabihan.

“I'll check what I could do for you.. but for now, wag kang gagaya kay Krystal. You have an on-going project to deal with. The structure won't stand by itself.”

Alam naman ni Winter yun. She knows her duties sa site.

Speaking of site, iba na naman ang ihahandle niya ngayon. She travelled for three hours para makapunta sa construction site.

The situation shocked Winter once again. Hindi pa yata tapos ang bangungot niya. Habang ipinapatong ang vest niya sa suot na polo shirt, Winter walked towards the guy holding a piece of paper, na pinrofile na sa kaniya ng tito niya.

“Good morning. I'm the engineer in cha—“

Hindi na natapos ang pagpapakilala ni Winter sa foreman dahil tinanguan lang siya nito at umalis na. Sinundan ni Winter, pero hindi pa din naman siya pinansin.

Magagalit ba siya?

Hindi.

Isa sa mga pinakauna niyang gagawin lagi ay ang makipagcommunicate sa foreman at workers. Pero paano? Hindi naman siya pinapansin. Siguro dahil babae siya? Babae din naman ang ibang engineers nila. Dahil ba mahina ang boses niya? Kahit na.. Winter talked with just the right tone nung dumating siya kanina.

Winter quietly observed her surroundings. Naglelayout na yung workers sa panibagong building na gagawin while there are others, maybe more than thirties.. or supposedly forty seven kung susundin ang nasa planong number of workers sa araw na ito na magt-trabaho on the high rise building nakatabi at patapos na.

She couldn’t help but feel overwhelmed and out of place.

Pagdating ng lunch break, kinuha na ni Winter ang phone niya. Tinapos niya na lang ang pagchecheck one by one sa kada floor nung high-rise dahil hindi niya makausap ang mismong team na makakatrabaho niya dapat.

Katarina Yu: bumalik ka sakin

Binasa niya nang paulit-ulit.

Winter contemplated. Nanghingi siya ng space.. dapat bang magchat siya kay Karina?

Winter Kim is typing..

Rina, ayaw ako pansinin nung foremaㅢ

Rina.. sana nandito ka.

Rina.. sana nanㅢ

Rina..

Rinㅢ

Napapikit si Winter having the image of her inbox with Karina as the last thing she saw, and the first thing that popped in her head is the image of Karina.. sleeping and Ryujin taking photos of them.

She stopped and erased everything.

Winter scrolled through her contacts.. si Seulgi, naka-active ang status sa gmail. Winter and Seulgi have been closer in the past year, siguro naman, kaya niyang mag-open na kay Seulgi.

Seulgi Kang: Gusto mo ba backup?

Winter Kim: Di po. Naiinis lang ako.

Seulgi Kang: Aw nagsasabi ka na sakennn, hindi mona favorite si Irene?

Winter heard people talking. She raised her gaze and saw the workers starting with their labor again. Tumayo na si Winter. Oras na ulit para makisama.

Winter Kim: Mamaya ka na ate Seulgi.

Seulgi Kang: Sabi ka lang kung punta b ko dyan.

Hindi alam ni Winter lahat ng naging progress kahapon as she just tried to check what she can. Ayaw siyang pansinin eh, yung workers.. hindi din ata siya naiintindihan. She tried speaking in Japanese, pero puro tango lang ang sagot sa kaniya. Ayaw din naman yatang mag-english ng foreman.

O baka pinagt-tripan lang siya dahil narinig niya naman na nag-english yun nung may dumating na delivery.

Bahala na. Winter’s already too occupied to worry about it for now. Basta nagawa niya ang task niya at mukhang okay naman lahat ng activities sa araw na yun.

After a long day at work, Winter would come home staring at her phone again. Nakaupo na naman siya sa kama niya at nakatitig sa phone na nasa gitna ng legs niya, thinking about what she wants to tell Karina.

Gusto niyang bawiin.. yung kagabi.

Parang hindi niya kaya na hindi nakakausap si Karina, parang may kulang sa araw niya. Lalo na ngayon.. gustong gusto niyang magreklamo tungkol sa trabaho.

Pero hindi niya magawa.

Winter drifted off to sleep.

“Hello? Boss Win?” Winter blinked, nanibago sa boses na sumagot sa kaniya.

The day after she and Karina had a little conflict at hindi nagparamdam si Karina maghapon.

“Who’s this?” Tanong niya, although she has a hint on who’s the owner of the voice.

“Si Ryujin.” Just as she thought. Winter closed her eyes and heaved a deep breath, trying to calm herself. Lumalakas na kasi ang tibok sa dibdib niya—in a bad way.

“Nasaan si Katarina?”

“Ito tulog sa tabi ko, may sakit—“ Winter ended the call. Nag-init ang ulo niya. Her chest was starting to hurt the more she listens to Ryujin’s voice.

Bago pa mas lumala ang hinanakit niya, tinawagan niya na si Giselle, asking why Ryujin picked up Karina’s phone.

Winter opened her eyes, sighing.

Nanaginip na naman siya. It happens once in a while, first time na nagkaroon ng mukha si Ryujin sa panaginip niya kahit yung pangyayaring yun ay phone call lang naman nila nung nagkatrangkaso si Karina.

Siguro.. naghalo-halo nalang din ang mga iniisip niya.

Sa daming pwedeng mapanaginipan, si Ryujin pa, si Ryujin na naman.

Hindi na ulit nakatulog si Winter. Natakot na.

She pulled herself out of her bed at naglakad-lakad sa kwarto niya. Iniisip—puno ang isip, pero isa lang muna ang tinanong sa sarili: Nakailang steps na kaya ako?

Hindi nagtagal, tumigil na din siya sa pa-ikot sa kwarto, yung ginagawa niya kasing pag-iwas sa ibang isipin.. unti-unting nanghihina at natatabunan ng mas mabigat na dinadala.

For some reasons, Winter found herself cleaning her room. Pinagpalit-palit niya ang pwesto ng mga gamit niya, at nang matapos, sa desk naman niya ang napagdiskitahan.

Puro scratch papers na nakacompile sa loob ng hardfolder lang naman ang inayos niya. She placed her pens back to her case, at inilagay yung case sa drawer niya.

Pagbukas niya ng drawer, bumungad ang laruang itinago niya dun a month ago.

“Kapag nalulungkot ka, hipan mo lang yan para umingay and then you’ll remember me.”

Winter chuckles, all by herself habang tinititigan ang texture ng wooden whistle na inukit na parang ibon nga naman.

She did it. She blew on the whistle at pero mabilis lang, afraid she’ll make so much noise at this hour.

Mabilis na nagflashback sa kaniya yung paghahabulan nila sa mall.

Winter closed her eyes. An image appeared in her head.

Yung singsing.

Dali-dali niyang hinanap ang wallet niya na nasa buddy bag lang niya palagi. It’s still there.

She softly sighed, dahan-dahang isinuot ang singsing sa sariling daliri.

“I should buy another one for myself.” Bulong niya sa sarili.

Sisiguraduhin niya nalang na pagbalik niya, she’s already moved past her issues and has the courage to ask Karina to marry her.

Leaning back on her chair, napatitig nalang ulit si Winter sa dingding ng kwarto niya. Pinaikot niya ang swivel chair niya para pagmasdan ulit ang iba niyang mga gamit.

She takes her phone out, gusto niya sanang icheck kung may Instagram story ba ang friends niya.

But when she opened her phone, mabilis niya lang ulit na inilayo ang daliri niya sa screen.. remembering ang mga hindi magandang experiences nya sa pagtingin sa IG.

Huwag nalang.

She went back to the homescreen, at dumiretso nalang sa notepad para basahin ang inihanda ni Karina na pangpalakas ng loob para sa kaniya.

"Read this every morning, Winter Kim.

I’m Winter Kim. I stole my neighbor’s toy when I was a kid. I’m always masungit. My parents and brother adore me, so so much. I don’t share my possessions, especially my correction tape to people (Katarina Yu—“

Itinigil na ni Winter ang pagbabasa. Bakit ganun? Bakit parang mas nalungkot lang siya?

Nang maramdaman niya ang namumuong luha sa gilid ng mata, nagmadali siyang tumakbo papasok ng c.r.

Winter quickly washed her face with water from the sink para lang hindi niya maramdaman ang mainit na luha na tutulo na sana sa pisngi niya.

You'll be fine. She thought to herself when she stared at her reflection on the mirror.

---

Winter got a two-and-a-half-hour sleep. And again, in the morning, dahil late na naman nagising, hindi na siya nag-agahan.

She ran from her bedroom, walked past the plants that she used to water everyday, and told her parents she’s leaving dahil naghihintay na ang kuya niya sa labas.

Same thing happened when she arrived at work. Pinagsabihan na naman siya ng tito niya dahil nagreklamo daw ang foreman kahapon na hindi napadeliver lahat ng required na materyales sa site.

Now, Winter—with head low, is blankly staring at the tiled floor habang naglalakad pabalik sa office ng team niya.

Frustrated siya, she really tried her best to work with them yesterday but then, Winter guesses she has to try harder.

“Hi Winter, okay ka lang?”

Winter didn’t hear Irene asking her, nagdiretso lang siya sa desk niya at kinuha ang mga planong itinago niya sa drawer niya kahapon. Mahaba na naman ang byahe niya ngayong tanghali.

She's going to the site again with the same heavy chest thinking that she doesn't belong there.

Pero kailangan niyang mag-adjust, professional na siya. She’s gonna do better.

She has to find a way.

That routine goes on until two months later when she looked at the calendar and saw that her girlfriend's birthday is coming.

Of course, she wouldn't miss Katarina’s birthday.

“Binati mo ba si Karina?” Pangungulit ni Seulgi kay Winter during their unofficial snack break. Nasa office si Winter nun, kumpleto kasi ang kabilang team at may bagong project na din silang pinagtutulungan na idesign nina Seulgi.

“Hindi pa.” Sagot niya, eyes focused on her laptop. Gusto niya sanang matapos ang task niya ngayong araw para makapahinga siya.

Dahil minsan—madalas ay kulang sa tulog, at nasanay na sa sirang body clock niya, paminsan-minsan na din siyang inaatake ng allergies. Gusto niya sanang matulog nang maaga mamaya.. kung kaya niya.

“Hindi mo babatiin?” Tanong pa ulit ni Seulgi na nakikiupo na sa tabi niya.

“Hindi ko alam kung paano.” Winter removed her stare on the screen at tumingin kay Seulgi.

“Happy birthday lang yun, Winter.”

“We're not talking eh..” Nahihiyang sabi ni Winter, taking her phone from her table pero kinuha agad ni Seulgi.

“Patingin nga.” Sabi nito, taking Winter’s index finger para mabuksan gamit ang fingerprint access.

Winter nervously watched Seulgi’s reaction—na ineexpect niya na din naman.

“Anong we're not talking ka dyan, Win? Flooded nga ni Karina ang inbox mo.”

Napakamot ng ulo si Winter. “Kaya nga hindi ko mabati.”

“Kasi hindi ka nagrereply sa kaniya?” Tumango si Winter.

“Love my friends to death but I never call them, I never text—“ Pagkanta pa ni Seulgi, inaasar na naman si Winter.

“Akin na nga yan, ate Seulgi.” Inis na sabi ni Winter, grabbing her phone back.

Just in time, nagchat si Giselle sa kaniya. At habang excited siya na nakakausap ang kaibigan—Seulgi’s just watching next to her.  

“Tawagan mo na, Winter.” Pilit ni Seulgi nang makitang natapos na ang usapan nila ni Giselle.

“Pwede ba yun..?” Winter clicked her tongue, pinag-iisipan nga.

She misses Karina, so much. Kaya nga siya napupuyat dahil sa pagrereflect niya sa gabi at pag-iisip ng good memories with Karina and their friends.

Kaya hindi niya matawagan.. kasi nga, humingi siya ng space to think. Hindi ba baka maging mixed signals lang kung magr-reach out siya na hindi pa naman siya okay?

“Oo naman. Ano ka ba, girlfriend mo pa din yan.” Mahinang tapik sa braso ang natanggap niya mula kay Seulgi na kinuha na ang phone niya ulit.

“Si Rina ang girlfriend ko, hindi si Gigi.” Pabalang pang sagot ni Winter.

“Sasagot pa eh. Yan na oh,” Seulgi gave her the phone na calling na kay Giselle. “Go, goodluck.”

Her talk with Karina.. like she expected, is something she wants to do more. Syempre. Hinahanap-hanap niya na ulit.

Minsan, napapaisip si Winter kung dapat ba niyang sabihan si Karina na pwede naman silang magtawagan.. dahil kung siya nga, namimiss niya ang girlfriend niya.. baka ganun din ang pakiramdam ni Karina.

Winter still gets nightmares, minsan.. with Karina’s face, minsan wala. Madalas, nandun si Ryujin.

Winter Kim: Gigi. pwede ko ulit makausap si Rina?

Giselle Aeri Uchinaga: Aynako, Win. Balikan mo nalang kaya.

Winter Kim: Isa lang ulit.

Giselle Aeri Uchinaga: Sumasakit ulo ko sa inyo, alam mo bang umiyak yun last time kasi nagexpect sya ng tawag mo pero di ka tumawag?

Winter Kim: Sorry, tatawag dapat ako on the usual time pero nagkameeting kami bigla.

Giselle Aeri Uchinaga: Masasanay yun, papanindigan mo ba?

Winter Kim: Gusto ko lang kamustahin.

Giselle Aeri Uchinaga: Okay siya.

Giselle Aeri Uchinaga: Utang mo samin ni Ning to ha Win.

She thanks Giselle for letting her do this.. kahit aware siyang kung nandito man ang kaibigan niya, baka nahampas na siya.

---

Another day she went to work, pinatawag na naman sya ng tito niya.

As expected, part na nga yata ng routine niya ang mapagalitan.

She's really trying. The other day, nakaclose niya na yung isang worker dun and she got to get the whole team to talk.

Ganun kasi daw yun eh. If you can't be a leader at site, then you're not working at all.

Winter's still trying.

“Fuyuko, isasama ko si Chungha sayo sa site kung nahihirapan ka.” Napatango nalang si Winter sa sinabi ng tito niya.

Winter thinks she’s done better, kahit na mahirap.. sa site, so she hopes having Chungha around would make things easier for her.

“Okay po.”

“Ano bang nangyayari sayo? Hindi ka naman ganyan nung first months mo dito.”

Winter’s progressing.. but only slowly. Something na hindi din ineencourage ng tito niya.

“Sorry po.”

“Get yourself together. Malalaking projects pa naman ang hinahandle natin, hindi ko ineencourage ang delays lalo na sa schedules.”

 “Opo.”

Napapikit nalang si Winter at tumalikod na. Try harder. She tells to herself.

“Go on.”

---

“Hey. Ito oh, tubig.” Boses ni Chungha.

Winter moved to the side ng bleachers para makaupo sa tabi niya ang katrabaho.

“Ikaw bahala sa paorder na materials bukas.” Sabi pa ni Chungha, grinning at proud na proud sa smoothness ng mga pangyayari sa araw na yun.

“Okay, thank you pala.” Sagot ni Winter, drinking from the water bottle na binigay ni Chungha sa kaniya.

She remembers the few times na nagkainteract sila. Friendly si Chungha at mga tatlong beses na yata siyang binigyan ng tubig, minsan nga.. cheesecakes pa sa office.

“For what?” Natatawang tanong ni Chungha, sending her a look.

“Sa pagtulong dito.”

“No need to thank me. Trabaho ko din ‘to.”

“Oh right.”

Chungha, despite her wildness sa office, is unexpectedly good.. sabagay sa site naman kasi talaga siya. Winter felt jealous, Chungha's incredibly good at something she's not doing well at.

Winter remembers the last time she felt this way.

Kay Ryujin.

Shaking the thoughts off her head, she decided not to think too much about Chungha. She asked for space so she could fix herself.

Kaya ito, instead of hiding behind Chungha,

nakipagsabayan si Winter.

---

Things at work are proceeding well. She'd say, bilib sya sa sarili niya for moving past her emerging issues with Chungha.

That's why, pakiramdam nya she's getting better.

Kaya sa gabi—sa schedule niyang magsenti pag-iisip at pag-alala sa memories niya with her girlfriend, nawawala na ang mga pahirap na alalahanin, mga tinataboy niyang pag-aalala noong panahong nagdududa siya.

Relate na relate tuloy si Winter sa isa sa mga isang daang tulang isinulat ni Fidel para kay Stella.

Pardon me if I take too long. When you see this peasant again, I want to be worthy, worth it, and worthwhile. 

Excited with her progress, she decided to consider Irene’s suggestion.

So one night, she told Irene that she wants to see her cousin.

And that night.. kahit puyat pa rin, hindi na siya nanaginip o binangungot.

Determined, pinlano na agad ni Winter na sabihin kay Karina ang gagawin niyang pag-attend sa therapy sessions for her mental health.

Pero para bang palala ang pagsubok ng buhay sa kaniya, lalo pang dinadagdagan ang mga tusok sa daang tinatahak niya. Her therapy helps.. but still, nakakadrain pa rin ang paulit-ulit niyang ginagawa.

Pauli-ulit na nga, nagiging worse pa.

It’s like peeling an onion.

Nagbubuklat ka ng isang bagay na nagpapaiyak sayo, pero kakainin mo din naman.

Anyway, sabi nga nila, one can turn a problem into an opportunity.

She got an email from the head office na magkakaroon daw ng shuffling, ililipat na siya sa site team permanently.

Kinabukasan, she talked to her uncle about it.

“Fuyuko, ganyan talaga. kailangan maging flexible diba?”

“Alam ko naman po, but I'm better at office kesa sa site. I can do more sa tasks sa office.”

Minseok sighs, picking up a folder from his desk at binasa yun.

“’Diba gusto mong umuwi sa Pilipinas?”

Winter nodded eagerly. “Opo.”

“How about this..”

She couldn’t help but anticipate.. lalo na at nabuksan ang usapan tungkol sa Pilipinas.

“May isang on going project ang company na nirerequire ituloy ng head dahil nagstart na ulit ang funding sa construction. Time constrained nga lang.. kailangang ipush yun before December.”

Winter heard about that project. Usap-usapan sa office ang posibilidad na maging long-term planning yun.

Long-term.

“Okay.. ano pong meron?” Kinakabahang pagtatanong ni Winter.

“Would you handle planning that? Marami lang iaadjust sa initial plans ten years ago lalo na sa scheduling dahil kasali yun sa mga napagiwanan na projects due to tsunami.”

Winter asks again, “Sa office po ba ako gagawa?”

“Yes. But you'll go to the site location from time to time, of course.”

“Kapag natapos mo, then I'm going to refer you sa sister company natin.”

“Yung kina ate Irene po?”

“Yes. Pauwi na din sila sa November. You can join them.. as long as matapos mo yung pinapagawa ko.”

Winter’s eyes glistened at the thought of coming back to Karina.

“Just make sure na quality work yan. I don't want to see something na ipapaulit ko lang din pala sa ibang engineer.”

Yung last line ng tito niya. She understands.. pero nagpakaba din sa kaniya.

Napapaisip na siya agad kung kaya niya ba.

“Okay po.” But it wouldn’t hurt to try.

It’s her chance to go home, permanently pa kung sakali.