Dian's POV

"Ok Dian, simula bukas we'll try to converse in Japanese. Wakarimasu ka?"

"Wakata sensei."

"Okay good. Mabilis ka namang matuto so I bet bago ka pa maka-graduate diritso ka na makipag-usap sa isang local." That's glad.

"Salamat po talaga Ate Ash."

"No prob. By the way would you mind if I would ask? Bakit mo naisipang sa Japan magtrabaho? Mataas naman ang demand ng marketing jobs sa Pilipinas? Kailangan mo lang ng maayos na company." Oo nga, bakit ba naisipan ko pang mangibang bansa kung ganito rin naman trabaho ko?

Wala naman talaga kasi akong balak umalis in the first place. Alam ko na nga kung saan ako magt-trabaho rito eh. Kaso sa tuwing naaalala ko si Mari nasasaktan ako. Yung mga panahong hindi pa dumarating si Coleen sa buhay niya, yung single pa siya, nakakapanghinayang talaga. If only I confessed earlier kami sana.

Don't get me wrong, hindi ko balak takasan siya. I just need time for myself and hindi ko iyon magagawa hanggang nasa Pilipinas ako. Kahit pa umuwi ako ng Davao magkikita't magkikita parin kami. Dahil matagal ko na ring gustong bumisita ng Japan napagdesisyunan ko na ring doon na magtrabaho after graduating. I already applied and pino-process na yung papeles ko. Sooner magkakaroon na ako ng pwesto sa company na iyon.

Ang pinoproblema ko nalang ngayon, paano ko ito sasabihin kay Mari? Malamang malulungkot iyon. Marami na rin kaming napagplanuhan as best friends. Titira raw kami sa iisang apartment na medyo malaki-laki tapos malapit sa company na gusto kong pasukan. Dream niyang maging flight-attendant pala by the way. Nagkataong airline company iyong gusto ko sana tapos doon din maga-apply si Mari. Hayzz imagine ang ganda ganda ng plano niyo pero hindi matutuloy. Ang goals talaga.

Oo nga pala mamaya mags-sleep over si Mari sa amin. Sabihin ko na ba sa kanya roon? Parang hindi ko kaya eh.

——————————