Dapat na ba akong mawirdohan? Or mag-alala? It has been almost a week since nagparamdam si ate na naka-white scrubs. It may not be weird enough para sa iba pero ramdam na ramdam ko ang changes or sadyang ako lang talaga ‘yung nakakaramdam nun? I mean, right, wala siyang paramdam kahit hi or hello man lang.

Wala rin naman sinasabi si Ryujin, kahit free lunches wala talaga. Hindi naman siya required na magbigay nun pero… jusko lang talaga, ano ba ‘to? Bakit ba ganito?

After niyang magbuhos ng effort, biglang mawawala? Ano ‘yun trial? Forty-five days subscription? Daig niya pa yata ang Netflix sa biglang pagtatapos, wala man lang pasabi.

Kahit sana, “Hi, 45 days lang ako mag-stay sa buhay mo ha?” Ayos na. Pero kung ganito? E’di sana hindi na lang siya nangulit ‘di ba?

Pero teka nga, bakit ba ganito ako maka-react? Like what I said, hindi naman ako entitled sa updates sa buhay niya. Pero siguro enough naman na ‘yung ‘friends’ na label para man lang bigyan niya ako ng hint or warning na bigla siyang mawawala?

Nagkalat na ulit ang mga naka-white scrubs sa school pero wala akong makitang babae na matangkad, reddish ang buhok, at may beauty mark malapit sa labi. Walang sign ng existence niya kahit sa building nila, walang black Raptor na naka-park sa harapan ng department nila. Walang-wala…

“Winter.” Naramdaman ko ang pagtigil ng hininga ko sa sasakyang biglang pumasok sa main gate ng school. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko o gagawin. Tanging titig na lang ang naibigay ko habang pinapanood na mag-park sa may Med department ang isang itim na Raptor.

“Gusto mong lapitan?” Bumaba si ate na naka-white scrubs at ramdam ko ang pagtayo ng balahibo ko nung bigla siyang lumingon sa way namin. Akala ko lalapit siya pero isang hakbang pa lamang ay nilapitan na siya ng mga kaibigan niya.

Kelan pa ako naging assumera?

“Winter, lapitan natin?” Umiling ako at umiwas na lang ng tingin. So I guess, ganun na lang ‘yun? Ano pa ba naman ang ieexpect ko ‘di ba?

Pero I think it’s better this way? Walang distractions, mas makakapag-focus ako sa pag-aaral. Walang manggugulo at aabala sa time na ibibigay ko sa studies, maliban sa council duties. Mas may time ako at walang iiwasang makasalubong sa umaga or sa hapon.

“Ayos ka pa ba?” Isang linggo na yata akong tinatanong ni Ningning pero iisa lang naman lagi ang sagot ko.

“Oo naman.” Bakit ba ako hindi magiging ayos? Dahil ni ate na naka-white scrubs na ghoster? Dahil nung nursing student na makulit tapos biglang hindi magpaparamdam? Wala ‘yun, ano ka ba?! Ako ‘to, I’