Delusional disorder: It is when someone strongly believes things that aren't true, even when there's evidence against those beliefs. These beliefs can be about being persecuted, having great abilities, or other false ideas, affecting their daily life. 

 

Certainly, there have been times when I found solace in creating alternative scenarios or imagining situations that brought me a sense of happiness. It became a way for me to escape the harsh realities of life. 

 

Ang boring kasi ng buhay. Ewan ko ba kung ako lang. Siguro wala pa akong lovelife kaya nasasabi ko ‘to. Pero in my defense, ang saya kaya maging delulu! 

 

Yung matatawa ka nalang bigla dahil sa mga thoughts or imaginations mo. Ayun nga lang, just make sure na ikaw lang mag-isa, baka kasi makita ka ng ibang tao. Nakakatakot naman kasi yun mga mhie! 

 

Don't get me wrong ah, ok lang naman tumawa ng mag-isa. For example, when you're using your phone and you saw a meme or baka slow ka lang talaga kaya naalala mo yung joke ng friend mo habang nagsasaing ka and at that moment mo lang nagets. 

 

Pero if you're going to laugh na mag-isa na wala naman talagang nakakatawa.…mhie…iba na yon…

 

Back in grade 9 kasi, a moment of panic struck when I stumbled upon a Facebook post discussing delusional disorders. Well, yes. It made me question whether my coping mechanism was a sign of something more serious.

 

Sakit daw kasi yung pagiging delulu. Edi kung totoo nga, may sakit halos lahat ang mga tao sa utak!

 

Though, in my opinion naman, finding a balance is crucial. It's important to realize that daydreaming for comfort is okay, but it's tricky because too much of it might not be good for your mental health.

 

Tapos pala, palagi kasi kaming nagbibiruan ng mga kaibigan ko na bagay daw kami sa mga mental hospitals. “Mga takas mental” pa nga yung name ng GC namin. Also, it's a common thing for us to say na “nurse, gising na siya” kapag tinopak bigla yung isa sa amin.

 

Pero mga mhie! Hanggang biruan lang kami. Ayaw ko naman madala talaga sa totoong mental hospital kaya binawasan ko na yung pagiging delulu ko noong high school palang kasi hindi raw talaga maganda if napasobra. Prevention is better than cure, you know.

 

Another thing, nagtaka din ako bigla noon. Part lang ba ng pagiging pagkadelulu ko si Karina or may ibang explanation? Nag search na rin kasi ako ng mga theories and disorders na related sa mga experiences ko pero wala. 

 

Gusto ko sana magpatingin din sa doctor kaso overthinker ako. Baka kasi ako yung first person sa earth na may experience ng ganito kaya napa-atras ako bigla kasi baka gawin nila akong laboratory rat. Yes! main character lang ang peg. Ganito ako ka-advance mag-isip. 

 

Hays, may advantage naman kasi talaga yung pag-overthink coz it can save lives!

 

Kakasimula palang ng klase namin ngayon eh gusto ko na agad umuwi para matulog. Aaaa, makikita ko na kaya si Karina mamayang gabi? 3 days na kasi since our last interaction.

 

Teka! don't tell me tinakasan niya na ako. 

 

I am thinking kasi na that might be our last, na baka she'll disappear forever because she discovered that she's just a character in my dream. 

 

Ewan ko ba. Nagpapadala kasi ako sa mga post sa Reddit.

 

“Winter” Mrs. De Leon called me.

 

Pero kasi naman! Sure ba raw ako sa sinabi ko sa kanya. Oh diba? sinong hindi mag-oovethink don.

 

“Ms. Kim! nakatulala ka nanaman sa klase ko!” 

 

Ay ano iyon? Nawala ako bigla sa iniisip ko pero bakit parang uulan yata?

 

“Ay, sorry po ma’am”

 

Ay kaya pala huhuhu. 

 

Ningning! Kaya nga ayaw ko umupo sa harap kasi alam ko na maliligo lang ako sa laway ni Mrs. De Leon. 

 

Hindi pa kasi yata siya sanay sa braces niya huhuhu medyo bagong lagay lang kasi.

 

Ayan tuloy, hindi pa Sunday pero nabless na agad ako.

 

May kumuha kasi ng pwesto namin sa likod. Si Ningning kasi, nakalimutan i-off yung gas kaya bumalik ulit kami kanina sa dorm kahit na malapit na kami sa school.

 

“Can you give us a recap on what we did at last week’s meeting?”

 

Ay? Nagturo ka ba ma'am? 

 

Napalunok ako bigla. 

 

Ok naman ako sa surprised recitation pero yung makatarungan naman po sana!

 

Self-study lang yata ang ginagawa sa college.

 

Wala naman kasi akong nagets sa sinabi niya last week. Ewan ko kung kasalanan ko ba na bangag ako or hindi talaga organized mga sinabi niya kaya wala akong nagets. Buti nalang ginawa naming podcast ni Ning yung isang teacher sa Youtube.

 

Sa mga Youtube video lessons talaga kumakapit ang mga estudyanteng utak ay na hagupit.

 

Naks, Winter Kim makata moments!

 

Tumayo naman ako confidently.

 

Of course, ako na ‘to eh.

 

“We discussed last meeting the difference between self and identity. The self is like your inner feelings and thoughts that change and grow as you experience life. Your identity, on the other hand, is how you show yourself to the outside world. Like your roles in society, such as being a student or friend. While the self is personal and always evolving, identity is more about how others see you based on your roles and labels. They're connected because how you feel on the inside can influence how you act in the outside world and vice versa.”

 

…….

 

……..

 

Mali ba? Alam ko kasi ganyan yung topic.

 

“Woah….”

 

…….

 

Ma’am? Huhuhu pwede na po ba akong umupo.

 

“Very good! You may sit now”

 

Ha?

 

Hindi ko alam if na-amazed ba si Mrs. De Leon sa sagot ko or nalito siya kasi siya mismo hindi alam ano diniscuss niya last meeting.

 

Matapos ang dalawang oras na klase namin kay Mrs. De Leon sa Understanding the Self subject, vacant na namin! 

 

Mixed emotions ako sa ganitong set-up sa college. Kasama din kasi ‘to sa pag-adjust ko. Nasanay kasi ako sa tuloy tuloy na ganap noong highschool yung may morning subjects, recess, lunch, other subjects sa afternoon, then uwian na. This college kasi, may vacant na. 

 

For me kasi, frustrating siya na ewan. For example, may subject ka 8-11 AM, tapos ang next subject mo for that day is 5-9 PM pa. 

 

Oh diba! Nakakairita lang.

 

Kagaya ngayon, may vacant kami hanggang lunch kaya mahabahaba yung free time namin ni Ning. Kapag ganito, madalas na nasa library kami. Malamig kasi at tahimik, saktong sakto siya sa aming mga architecture students na kulang ang tulog dahil sa mga walang katapusang plate.

 

“Gusto mo ba ng Kopiko Lucky Day? Libre ko” Ningning said proudly.

 

“Baliw, kaya nga pumunta tayo sa library para matulog”

 

“Eh wala ako sa mood para matulog. Osya, tulog ka na, hindi naman ako aalis dito”

 

“Ang bait mo ngayon ah. Nakuha mo na yata yung allowance mo sa mama mo” I said which made Ningning chuckle and hit me in the arm lightly.

 

“Sige na, tulog ka na”

 

Ipinikit ko na ang mga mata ko.

 

The weight of impending deadlines pressed down on my shoulders, and my mind, battered and weary, struggled to stay afloat in the vast ocean of academic responsibilities. The library, with its hushed ambiance and the occasional shuffle of pages, became both a sanctuary and a battleground for my exhausted self.

 

I didn't notice that I had fallen asleep at the table. Amid my academic challenges, I gave in to the need for rest. The boundaries between academic rigor and the realm of dreams blurred as my head nestled into the crook of my arms. The library, once a fortress of intellectual pursuit, transformed into an impromptu haven for my exhausted mind.

 

The world around me takes on a surreal quality as I re