Fourth day na namin sa Baguio at malapit na mapuno ang Inis Meter™ ko kay Ning. Etong babaeng to, nasabihan ko na na wag aalis sa tabi ko kahit anong mangyari kasi nga para lang akong tuod everytime makakatabi ko Karina o makakasabay ko sya sa paglalakad. Kaso si bruha, talaga atang nananadya.

 

Aba, nung pumunta kaming Burnham Park, talagang todo pose si gaga sa malaking camera na dala ni Giselle. Gusto ko syang kurutin sa singit at itanong kung first time nya ba rito sa Baguio.

 

Dahil hindi pa ako nakaka-recover sa naalala ko nung umaga yon, nag-stay lang ako sa ilalim ng mga puno. Kaso etong si Karina sumama sa’kin! Teka lang, teh! I need space para maka-get over sa kahihiyan ko! May pahabol pa si Ning na “Ay oo samahan mo nga muna yan, Karina. Hindi yata maganda ang gising.”

 

Diba, ang sarap saktan? Pero... wala rin naman akong dapat sisihin kasi wala namang namilit sakin na magpaka-wasted sa unang gabi pa lang namin dito. Huhu. 

 

Hindi ko tuloy alam kung dapat ba akong magpasalamat na naalala ko agad yung kagagahan ko or after Baguio na lang sana para hindi naman ako ganito ka-awkward sakanya.

 

-

 

More than five minutes na talaga akong gising pero alam kong madilim pa sa labas kaya tina-try ko na bumalik sa pagtulog. Medyo mabigat din ang ulo ko. Marami ba akong nainom kagabi?

 

Mumulat na ako at ang una kong nakita ay si Ning na nakanganga habang tulog.

 

Inabot ko agad ang phone para kuhanan ng picture. Makabawi-bawi man lang sa lahat ng pagkakataong binwisit nya ako.

 

Matapos makakuha ng ilang “good shots” na alam kong maaaring sumira ng future law career nya, luminga na ako sa paligid at tama nga ang hula ko na madilim pa sa labas.

 

Napabaling ulit ako kay Ning. Napangiti naman ako. Kahit nag-usap na kami, guilty much pa rin sya.

 

I know she didn’t mean any harm naman the other night. Wala naman talagang maghahanap sakin sa bahay. At alam kong nabigla lang sya. Ning might be too much to handle sometimes but I know she won’t do or say anything to blatantly hurt me. If any, baka nga sya pa ang mag-volunteer manakit ng ibang tao kung hihilingin ko sakanya.

 

Eh si gaga sorry pa rin nang sorry. Ang sarap tuloy nyang hilahin sa buhok.

 

Para namang nag-short circuit ang utak ko nang maisip kong hilahin si Ning. Alam mo yung parang may memory na nagpupumilit mag-flash sa isip mo?

 

Ano bang ginawa ko? Wala namang masakit sa katawan ko ngayon kaya imposibleng naging galawgaw ako kagabi.

 

“Ning… tingnan mo si Karina dito sa pwesto ko.”

 

Teka…

 

“Ang ganda lang ni Karina rito sa line of sight ko.”

 

ANO RAW?

 

Unti-unting nawawala ang antok ko at lalo yatang sumasakit ang ulo ko.

 

Bigla akong napatakip sa bibig.

 

Oh my God.

 

Shet ka, Winter!

 

-

 

Nagising ako kasi sobrang lamig sa pwesto ko. Patay ang mga ilaw at tanging yung lampshade lang sa may bedside table ang nagsisilbing liwanag.

 

Nang luminga ako sa kwarto, saktong babangon si Karina. Inabot nya yung remote ng aircon na nasa paanan ng kama nila ni Giselle at tinaasan ang temperature nito. Nilamig din siguro sya.

 

Pagkalapag nya ng remote sa bedside table, nagtama ang mga mata namin. At pareho yata kaming nagulat.

 

“Hey, did I wake you?”

 

Ay grabe naman ang baba ng boses?

 

“No…” Di katulad ng kay Karina, nagulat ako sa liit ng boses na lumabas sakin. Ang pabebe ko lang, nakakahiya!

 

Bumalik na sa paghiga si Karina.

 

Napatikhim tuloy ako. Parang nakalimutan ko bigla magsalita.

 

Teka, hindi ko na to kinakaya. Nasan ba yung dalawa?

 

“Lumabas sila para bumili ng pasalubong.” Nababasa ba nya ang iniisip ko? I seriously hope not!

 

"Kung gusto mo rin bumili, agahan na lang natin ang alis bukas. I'm sure may madaraanan tayo on the way home." 
 

I just hummed kasi baka mag-boses Kermit na naman ako. Suddenly, naging sobrang interesting ng kisame.

 

“Winter.”

 

Bumaling uli ako sakanya kahit nahihiya ako. Para kasi sakin, ang rude makipag-usap sa isang tao nang hindi ka nakatingin.

 

“Can we talk?” Karina shifted sideways para makaharap sakin.

 

Tumagilid na rin ako at tinaas yung duvet hanggang sa ilong ko kasi ramdam ko pa rin yung lamig until now. Nakadagdag pa tong kaba ko kasi alam ko naman kung anong gustong pag-usapan ni Karina.

 

“Tungkol saan?” Syempre tanga-tangahan muna ako.

 

Karina gave me a small smile and I can’t help but notice the way the dim light illuminated her features… hay, ang perfect lang, Lord. Parang gusto ko tuloy ulitin yung “Ang ganda lang ni Karina rito sa line of sight ko.” kaso quota na talaga ako.

 

“I can’t help but notice na you’ve been avoiding me…” Ay gaya-gaya sya ng linya.

 

“May idea ako kung bakit but I don’t want to impose.”

 

“I guess I just want to talk with you and clear things out. Is something bothering you? I can listen.”

 

Is something bothering me?

 

Actually… oo. Meron.

 

Siguro ito yung realization na ngayon lang ako nagkagusto sa isang tao.

 

I’ve told myself several times na whatever I’m feeling towards Karina is just a little crush. Kasi hello, Karina to eh. Maganda, matalino, mabango, sporty… I can list a million reasons why she is so likable. Pero laha