“Hindi na raw niya ‘ko mahal,” tulalang sabi ni Chi. Maya-maya ay naiyak nanaman siya. Kawawa naman. It’s been a week. Pero kahit naman ako ‘yong nasa lugar niya, mahihirapan din ako. Sakit no’n, ha? Si Jungkook pa ‘yong nakipaghiwalay.

          “Madami pang iba dyan. ‘Wag niyong pag-aksayahan ng panahon ‘yang si Jungkook," epal bigla ni Jimin."The more na iiyakan niyo siya, the more na lalaki ang ulo niya!” Ano?! ‘Niyo’ daw o! Lagalagan na ba talaga? Magagalit si Chi ‘pag nalaman niya!

          “Aray! Ano nanaman at nambabatok ka nanaman! Ang sakit!”

          “Pinapalala mo lang e!” irap ko kay Jimin.

          “Totoo naman ‘no!”

          “Lumayas ka na nga lang dito! Hindi ka nakakatulong, ha?!”

          “Ewan ko sa’yo!”

          “Ano ba, tama na nga!” Sigaw ni Chi sa’ming dalawa. Nahiya kami syempre, imbis na makatulong, nakadagdag pa kami sa stress niya.

~*~

          “Ikaw naman kasi e!”

          “Ako nanaman!”

          “Balak mo pa atang pag-awayin kami ni Chi e!” Pa’no kung nalaman niya, sige nga!”

          “Oo nga ‘no…”

          “O, tignan mo ‘to! Engot ka talaga e!”

          “Aray!” reklamo niya nang batukan ko uli siya. “O, sobra ka na a! Nakakailan ka na?!”

          “Uy, fishball o!”

          “Asa’n? Asa’n?”

          I gave him a judging stare as I opened the gate to the house. “Uto-uto ka talaga.”

~*~

          “Andyan ka na pala,” sabi ng pinakamabait na kuya sa mundo. Si Kim Namjoon. “At kasama mo pala boyfriend mo.”

          Ok, binabawi ko na ‘yong sinabi ko.

          “Boyfriend ko dyan.” Lapag ko sa sofa ng backpack ko.

          “Suws, ang sungit!”

          “Oo nga.” Asar ni kuya, na ginatungan pa ni Jimin. Tinignan ko sila nang masama, tapos naghagis ako ng libro sa direksyon ni Jimin.

          “Wah!” Tinuloy ko lang ang pagsusungit, although deep inside natawa ako, kasi pati si kuya napailag.

          “O, ‘di ba ‘yan ang ipinunta mo rito?” Paalala ko kay Jimin.

          “Oy, grabe ka, ‘wag mong ibunton sakin galit mo sa kuya mo!”

          “Uwi na, Jimin! Hinahanap ka na ng nanay mo,” tulak ko sakanya palabas ng pintuan, sabay sarado ng pinto.

           Binigyan naman ako ng kung anong tingin ni kuya. “Lupit nito. Literal daw bang palayasin. Hanga ako do’n at napagtiya-tiyagaan ka pa.”

          “Isa ka pa, kuya e. Tigilan niyo na nga ako!” Hindi ko na pinatulan pa, at umakyat na lang ako papunta sa kwarto ko.

          ‘Ni hindi pa man din ako nakakahinga pagpasok ko sa loob, biglang nag-ring ang telepono. Sino naman kaya ‘tong bwisit na ‘to?

          “Hel-”

          “Kumusta na si Chi?” Teka, parang kilala ko ‘to ah…

          “S-sino ka?”

          “Si Jungkook.” My gad. Tama nga ako. Siya nga! Anong gagawin ko?!

          “Ahh…”

          “Ok lang ba siya?” Hay nako, ba’t kasi sakin mo pa kailangan itanong?

          “Malungkot pa rin siya,” sinabi ko na lang. “Sobra...”

          “Ahh…” ‘yon lang ang naisagot niya, pero alam ‘kong malungkot siya. Halata sa boses niya.

          “Ikaw?” For some reason, bigla niya ‘kong tinanong. “Masaya ka bang wala na kami?”

          “Ano?!”

          “Alam ko na.” Alam ang alin- Oh my god.

          “M-makinig ka. May sinabi ba sa’yo si Jimin?!”

          “Oo.” He confirmed. Shiiiiiit. Patay ka sakin, Jimin!

          “Sinabi sa’yo ni Jimin na may gusto ako sa’yo?!”

          Medyo matagal bago siya nakasagot. “S-sinabi niyang ayaw niyo sakin para kay Chi…”

          Ahh. E, ‘yon naman pala e.

          Oh .

          Bakit ko nilalaglag sarili ko?!

          “A-a-a…w-wag mo na lang- kunyariwalakangnarinigbye!”

          “Teka,” sabi niya. “ano ka ba, ok lang ‘yon, ‘no?”

          “T-talaga?” . Gusto ko na mamatay.

          “Haha, oo naman.”  Pakingshet, ang cute ng tawa niya sa telepono asdiftusildfjlskjdfaisudfias. “Alam mo, nakaktuwa ka.” Ok. ‘yong totoo, laha