“Lagi ko.”

I don’t know what to feel, the moment na nadinig kong tawagin n’ya ako, parang naglaho lahat ng paghahandang ginawa namin. O baka ako lang talaga ‘yun… baka ako lang talaga ‘yung walang kakayanan na sundin kung ano mang napag-usapan namin.

Ngiti ka ah? Gusto ko makita ko smile mo.

Paano na ‘ko ngingiti nito?

“Yes po?” Pero sinubukan ko pa rin. Ibinigay ko ‘yung kaya kong ibigay sa oras na ‘yun, sa oras na ‘to.

Dama ko ang pagdampi ng kamay n’ya sa pisngi ko kahit pa alam kong nahihirapan s’yang gawin ‘yun. Para akong dinudurog pero ngumiti ako.

Nginitian ko s’ya at tinitigan. I don’t want to forget anything about her, even the crack that was formed on her dry lips.

“Let’s meet again?”

Tumango ako, at kinagat ang loob ng pisngi ko. Hindi pa ‘to ‘yung oras.

“Syempre naman, lugi ka kung ‘di mo ‘ko mame-meet ulit.” I joked.

Nagawa ko pang magbiro kahit pa para akong sinasaksak nang paulit-ulit dahil sa kalagayan n’ya ngayon. Gusto kong magalit, gusto kong tanungin kung sino mang nakikinig sa itaas… bakit pa? Bakit s’ya pa?

“Mas lugi ka kung ‘di mo makikita ang ka-cute-an ko, Lagi ko.” Sinubukan kong tumawa, sinubukan kong ipakita na kahit papano kaya ko pa rin tumawa.

“Oo talaga… luging-lugi ako.” Sagot ko. Nakatitig lang s’ya sa’kin at alam kong kitang-kita n’ya ang namumuong luha sa gilid ng mga mata ko at hindi ko na s’ya masisisi kung magagalit s’ya sa oras na ‘to.

Nangako ako.

Ilang beses akong nangako na hindi ako iiyak.

Na makikita n’yang nakangiti ako sa kan’ya kahit anong mangyari.

“Sorry.”

Umiling ako at hinalikan ang kamay n’ya.

“Wala kang dapat ipag-sorry.” Tumayo pa ako sa upuan at hinalikan s’ya sa noo.

Pinagmasdan ko lang s’ya habang nakahiga sa kama, at nakahawak sa’kin ang kamay. Gusto kong patigilin ang oras, at pabalikin ang mga kamay ng orasan. Ayoko kasing dito kami makukulong sa oras na ‘to.

Ayaw kong habambuhay kaming nandidito sa timeline lang na ‘to.

Kung pwede lang siguro na ‘wag na kami umalis sa oras kung saan kolehiyo kami, kung pwede lang na hindi na kami mawala sa oras na ‘yun. Pipiliin at pipiliin ko ‘yun.

Wala na akong pake kung ilang beses akong mag-breakdown sa dami ng exam at activities sa Med, wala na akong pake kung ilang beses ko pang harapin ‘yung mga professor ko na sobrang tatapang… basta makabalik lang kami dun, at hindi ma-stuck sa oras na ‘to.

“Ang lalim na naman ng iniisip mo.”

Bigla akong nagpanic sa nabasa kong sulat niya. Halatang-halata ang pag-aalala sa mukha n’ya pero nginitian ko lang s’ya at sinigurado na walang ibang laman ang isip ko ngayon kundi s’ya.

“Pwede namang ‘wag ka na manood kung hindi mo kaya.” Umiling lang ako sa nabasa ko at hinawakan ulit ang kamay n’ya.

“Nangako ako na sasamahan kita, Lagi ko… hindi ako aalis dito.” She tried to say something by opening but only a fa