"Ma'am, Jimin, nakalimutan niyo raw po. Pakisuot daw po sabi ni sir, ma'am. Ingat po sa byahe!"   I was about to wear my cardigan nang bigla akong hinigit sa kanang braso ng isang kasambahay. Agad na napabato ng tingin sa gawi ko sina kuya at ate na nauunang lumakad kaysa akin. Base sa mga tinginan nilang dalawa ay agad na malinaw sa akin ang gusto nilang ipahiwatig. Baka sadyang naguguluhan lang talaga sa mga pinapakita kong kakaibang kilos lately.

Medyo nag-atubili pa akong tanggapin 'yung pinaabot ng kasambahay namin. Parehas kaming tatlo na natigilan. Silang dalawa ay tumigil muna pansamantala sa paglalakad at tsaka lang muling tumuloy nang ipinakita ko sa kanilang dalawa ang laman ng maliit na kahong natanggap ko mula sa kasambahay namin na ilang sandali lamang matapos iabot iyon sa akin ay agad na ring naglaho.

"Wear that, little head."   biglang tumindig ang mga balahibo ko sa buong katawan nang biglang pumasok sa eksena ang walang hiya kong ama. He was fixing his collar habang nagmamadaling lumalakad. Past by me, salubong ang mga kilay nito at agad na sinenyasan ang dalawa kong nakatatandang mga kapatid na dumiretso na sa bukod na van at sa loob na lang ako hintayin.

Sa kabilang van ang diretso ng magaling kong ama kung saan nandoroon na si mommy kasama 'yung daddy ni Yeonjun at 'yung asawa nito. Matagal kong tinitigan 'yung laman ng maliit na kahon.

My wedding engagement ring with Yeonjun.

Iyon ang bumungad sa akin nang kinalas ko ang maliit na ribon na kulay silver.

Naagaw ang atensyon ko ni ate Irene nang bigla nitong sadyang isara nang malakas ang car door sa bandang passenger seat ng van na si kuya Eunwoo ang mamamaneho. Tinignan ko lang mula rito si kuya na agad ding kumilos at pumunta sa bandang backseat para buksan ang pinto sa bandang kaliwa naman nito kung saan ako malamang na nakaharap ngayon.

Therefore, doon ako mauupo sa buong byahe.

Binulsa ko lang 'yung kahon na iyon at sinungitan ng tingin ang kuya ko na sinesenyasan na akong pumasok na sa loob.

Pinasok ko 'yung kanang kamay kong may benda sa bulsa ng suot-suot kong mahabang cardigan. Suot ko pa rin mula kahapon 'yung maluwag na pants para itago 'yung sugat ko sa bandang binti sa kanan. 

I walked like a robot towards the van.

Pumasok kaagad ako sa backseat at padaskol na sinara ang pintuan. Binaba ko kaagad ang salamin ng bintana matapos kong matagumpay na maisaayos ang seatbelt ko around me. Binaswitan ko si kuya,   "Malayo 'yung Palawan, tanga. Sakay na,"   walang-galang kong utos.

Inismiran niya lang ako at binuksan ang car door sa driver's seat habang salubong ang kilay na nakatingin sa akin dito sa backseat through the open window. Tsaka ko lang ibinaba muli ang salamin nang tuluyan nang nakapasok sa loob ng van si kuya. Pinalakasan niya kaagad ang aircon.

Both their eyes were looking at me once I met eye contact with them sa rearview mirror. Ate Irene abruptly cleared . Hindi ko rin maipaliwanag ang tingin nito sa akin.

Sinipa ko 'yung driver's seat dahil nakakaasiwa 'yung mga titig ni kuya sa akin.

"Gandang-ganda ka sa 'kin? Use the key. Hindi tayo aandar kung ganda ko gagamitin mong susi d'yan,"   mataray kong sambit at sinabayan ko rin ng pag-arte sa mga mata, rolling my eyes.

Ate chuckled again nang wala sa oras,   "Get your senses back, sleepyhead,"

"I'm okay. Hindi ba halata?"

"Hindi. Para kang sabog."

"Tsk."

Aburidong-aburido akong napasabunot sa nakalugay kong buhok,   "I'm losing my mind over these all, kuya, ate, let's just get out of here!"   iritable kong sigaw sa kanilang dalawa na nasa harapan.

Wala nang sumunod pang imik sa loob ng van. Nagsimula nang umandar ang van right away ma-start ni kuya ang engine. 

Patuloy sa pag-andar ang sinasakyan naming van na minamaneho ng kuya Eunwoo ko. While we’re moving towards north, my mind’s being cowardly shut with only wild confusions. Naguguluhan ako sa mga nangyayari at para na akong masisiraan ng ulo sa lahat-lahat ng mga pasakit na pinasa sa akin ng magaling kong ama.

Napansin ni kuya ang pagkabalisa ko and same goes to ate na talagang ipinihit pa patungo sa akin ang rearview mirror para makita ako nang mas malinaw at maayos.

Hindi ko maipaliwanag ang kakaibang uri ng tingin sa akin ni ate nang magtama ang mga mata namin through the same source, doon sa salamin sa harapan. Napairap na lang ako,

"Jimin, umamin ka nga. Totoo ba 'yung suspicions ko noong unang araw pa lang? Tama ba talaga lahat ng naiisip ko, ha? Malaki ba talaga 'yung involvement ng black magic sa pagkawala ni Yeonjun, ha?"

Hindi ako kumibo dahil si kuya na kaagad ang nagsalita para sa akin,   "Like what we heard kina daddy... hangga't walang bangkay, walang confirmation. But I suppose, wala na talaga si Yeonjun."

"Including the people na kasama rin sa plane crash..? For sure, patay na rin sila. We’re not just so sure if there used to be more than two people inside his plane. Jimin can say something about that for sure."  

Awtomatiko akong napaiwas ng tingin dahil sa mga tinginan naman sa akin bigla ni kuya Eunwoo na akala mo kaya akong lunukin ng buo kung pagsuspetsyahan ako na gumawa ng masama when in fact, masyado nang burado sa isipan ko lahat ng nangyari earlier before this.

Yes, I'm guilty about the black magic thing but I can't say much enough. 

I'm very sure na at some point in my decision, hindi ko 'yon ginusto dahil sa sipa ng alak nung gabing naglasing ako at basta na lang napagpasyahang bumisita ro'n sa nabanggit na mangkukulam noon sa akin ni ate.

Yeonjun's a nice person kahit na hindi ko pa naman talaga siya completely nakakasama talaga. Like, ever in my life kahit na isang beses personally.

Tumingkad bigla sa ekspresyon ni kuya ang hindi ko maipintang kalituhan. Sa totoo lang, halos magpalit na sila ng mga mata ni ate Irene kung makapag-side eye sila sa isa't-isa.

Okay, ako talaga ang may mali rito and the only thing they're pointing out is the fact that they protect me against all the possibilities I might encounter kapag nakarating