Nang malapit na kami sa bahay ni Karina, I squinted my eyes nang may makita akong familiar na kotse na nakaparada sa tapat ng bahay. Dahan-dahan akong nagmaneho papalapit sa tapat para tignan ang plaka ng kotse. Bigla akong kinabahan nang mapagtanto kung kaninong sasakyan ang nakaparada.

Bakit siya nandito?

Pinark ko ang kotse ni Karina sa garahe saka dahan-dahan siyang kinalabit para gisingin pero sobrang nalilito na ako sa nangyayari kaya hindi ko napansin na nakalabas na pala si Karina sa kotse. She was looking at me confusingly dahil hindi pa rin ako umaalis.

“Okay ka lang?”

It interuppted my train of thoughts kaya naman napatango ako. Binuksan na niya ang pinto ng back seat para kuhanin ang pamangkin ko. Huminga ako ng malalim bago patayin ang makina ng kotse saka kumuha ng dalawang dalawang kahon ng pinamili namin. Hinayaan ko na munang bukas ang pinto ng kotse para na rin tawagin sina Ning to help us get the things na binili namin. Napadaan ako sa kotse niya bago makapasok sa gate pero wala namang tao dahil patay din naman ang makina nito kaya napakunot ang noo ko. 

Where’s Jaemi—

“Uhm… Winter?”

Nabaling ang tingin ko kay Karina na parang gulat din and that’s when I realized na noong binuksan ni Karina ang pinto, saktong paglabas ni Jaemin galing sa bahay kaya sila nagkasalubon habang nasa likod niya ang dalawa naming kaibigan na mukhang ihahatid pa sana siya palabas. Natigilan ako sa kinatatayuan ko. Ramdam na ramdam ko na nanlambot ang tuhod ko as I tighten my grip sa dalawang kahon na hawak ko.

“What… what are you doing here?” tanong ko with a cold tone. 

“Can we talk?” tanong niya ng mahinahon. Huminga ako ng malalim at umiling. 

“Hindi ko pa kayang kausapin ka,” tipid kong sagot. I saw how he tightened his jaw at huminga ng malalim. Kilala ko na si Jaemin sa sobrang tagal na naming magkakilala. It’s a sign na naiiyak na siya kaya I had to look away, kay Karina na nakatingin sa akin ng puno ng pag-aalala.

“I came here to talk to you. May gusto lang akong ibigay,” aniya. Tumingin ulit ako ng walang ekspresyon sa mukha. Anong naisipan niya at nagpunta pa siya rito para lang may ibigay sa akin? Pwede naman niyang ipabigay kay Karina or Ning dahil close rin naman sila.

“Say it here, Jaemin. Wala akong oras para makipag-usa—”

“Pup, please… saglit lang.”

Sinamaan ko siya ng tingin ng marinig kong tinawag niya ako ng tawagan namin. Bakit niya nakakayang sabihin pa rin iyon kahit na ginago na niya ako? Buti pa siya, parang wala lang sakanya.

“Ano, Win? Papalayasin na ba namin si Jaemin or mag-uusap muna kayo?” tanong naman ni Ning kaya napatingin ako sakanya. Huminga ako ng malalim bago ibaling ang tingin muli sa aking ex-boyfriend.

“Ten minutes.”

I never thought I’ll be able to sit on Jaemin’s car’s passenger seat again. Pansin kong wala na ang mga puppy stuffed toys na nakalagay dati sa taas ng glove compartment na binili namin ni Jaemin. Wala na rin yung favorite yellow neck pillow ko na lagi kong ginagamit every time we’re gonna have a long drive. Nilagyan niya na rin ng pabango ang sasakyan niya na dati ay ayaw na ayaw ko ang amoy.

Ang dami nang nagbago.

Bago kami mag-usap dito sa loob ng sasakyan, tinulungan niya muna kaming tatlo na ipasok ang lahat ng mga pinamili namin bago niya ako ayain sa kotse niya. Noong una nga, Ning was protesting na bakit sa kotse pa. Baka daw mamaya ay bigla akong kidnapin ni Jaemin tapos hindi na ibalik. Comedy nalang talaga lagi yung ambag ni Ning eh. I reassured my best friend naman na okay lang ako sa kotse ni Jaemin. I told them na hintayin nalang ako sa loob dahil mag-aayos pa kami ng pinamili namin kanina kaya pumayag na rin naman sila at pumasok na sa loob.

“What do you want to talk about?” panimula ko with my arms crossed. Nakatingin lang ako sa labas ng kotse dahil ayoko siyang tignan. This is even our first time na ganito kalapit.

“Pup–”

“Do not call me that,” pagputol ko sa sasabihin niya ng may diin. Narinig ko naman siyang bag buntong-hininga bago niya inulit ang pagtawag sa akin.

“Winter, this…” he sighed again then I felt something on my lap. May inilagay siya rito, it’s like an alb—

“That's my latest one; I want you to have it, and please listen to the message; you know I'm not good with words, so I'm hoping you'll understand what I'm saying through this.”

I in my breath and held it when he said those words to me. Gusto ko nang lumabas pero alam ko sa sarili ko na ayaw ko pa. Gusto ko pa siyang makasama pero hindi pwede. Hindi na pwede. I need to remind myself kung paano niya ako niloko.

Napatingin ako sakanya at nakitang nangingilid na ang mga luha sa gilid ng kanyang mga mata. Nakayuko nalang siya while fidgeting his fingers. 

“Ito lang ba yung reason kung bakit ka pumunta dito?” pagtatanong ko. God only knows how much I tried to sound unaffected, but it might have come out as rude. He raised his head at nagtama ang tingin namin. Magkaibang magkaiba kung paano namin titigan ang isa’t-isa. He was looking at me as if he was sorry for everything he had done to me. He looks like he was longing for me.

I can’t look at him the same way.

“Can we have the talk now? Gusto ko nang makatulog sa gabi, Winter. Gusto ko nang ipaliwanag yung sarili ko. Gusto ko nang palayain yung sarili ko so can we please….” He sniffed, tears streaming down his cheeks. “Can we finally talk now?”

Huminga ako ng malalim saka umiwas ng tingin. Hindi ko alam kung bakit pa siya pumunta dito. I was having a good time kanina with Karina tapos biglang ganito. 

“What do you want to talk about?” 

“About that night.”

I scoffed and shook my head. I can’t believe we’re talking about this. Sobrang ironic lang.

“Ano pa bang gusto mong pag-usapan natin about that night, Jaemin? Nakita ko na kayong naghahalika—”

“No. Hindi mo kaming naghahalikan. Nakita mo siyang hahalikan na ako but right when I was about to push her away, nakita mo na kami. Magkaiba yun, Winter. Magkaiba yun.” 

There was desperation in his voice nang sabihin niya iyon. Ilang beses na niya sinasabi iyon sa akin that night nang mahuli ko siya pero I never really cared because my emotions got the best out of me. I never really listened to his explanation. I was that mad. I was that hurt.

“How do you expect me to believe that when all that happened sa mismong condo natin? Sa mismong kwarto natin, Jaemin. Anong gusto mong isipin ko? Nag tutumbang preso kayo sa kama natin?” I asked furiously habang nakatingin sakanya. “Please, wag mo naman akong gawing tanga,” I added while chuckling fakely.

 “Hindi naman kita ginagawang tanga, you’re just not listening. Pup, binigyan kita ng ilang months para makapag-isip. Ni minsan ba naisip mo man lang tanungin ako kung ano ba talaga yung nangyari? Kasi ako, sa ilang buwan nating magkahiwalay, hinihintay ko yung araw na tatanungin mo na rin ako. Gusto kong malaman kung hindi ka rin ba pinapatulog nga mga tanong sa isip mo. Pero wala,” he looked at me with tears streaming down his face, Pumipiyok na rin ang  boses niya pero kailangan kong maging matatag. Hindi ako pwedeng magpadala sa salita niya.

“Kaya ngayon, ako na yung naglakas ng loob para kausa