I smile at the applicant who’s sitting across from me, during the first half of her interview she’s doing really great kaso bigla na lang nagshift yung mga sagot nya towards the end, kinabahan siguro. Hindi ko na matandaan kung ilang applicants na ang nainterview ko today. I started working the moment I stepped foot in the office and Interviewing applicants is just one of the daily tasks that I am required to do, generating reports is another.

“Well, Thank you again for your time, Ms.Reyes. You can just wait outside for the result. I wish you goodluck.” I bid her goodbye.

I can clearly see outside since the huddle room is made of clear glass walls, we have the waiting area para sa mga nag a-apply at sa dulong corner ng room we have also provided a mini pantry consisting of snacks and a Nespresso machine where they can get coffee if gusto nila. It's free for everyone.

Wala na masyadong tao sa waiting area. I think siya na ang huling applicant namin for today.

Unti unti ko nang nararamdaman ang pagod. Sumandal na ako sa backrest ng swivel chair na inupuan ko. Hindi ko alam bakit bigla na lang parang ang sakit ng likod ko, I guess this is a sign of aging or this is just simply the effect of not sitting properly when I used my laptop when working. I removed my glasses and gently massaged my temple, my head starting to hurt as well. That's what I get for skipping lunch . There are times na you will feel exhausted kahit pa nga hindi naman ganun ka busy like today.

Napangiti ako when I saw Ms.Irene na parang batang kumakaway sa labas ng huddle room, nag mouthed pa ako sa kanya to come inside. Medyo napalakas ang tawa ko dahil para na kaming naglalaro ng charades ni Ms.Irene, buti na lang soundproof tong huddle room.

Si Ms.Irene ang head ng HR and I work under her, I can say na si Ms.Irene ang isa sa pinakamabait na nakilala ko she really knows how to be professional pero at the same time she knows how to be playful din sa aming mga subordinates nya. When I first got here sobrang worried ako since matagal din akong nawala sa Pilipinas but thank God everyone’s really approachable and I didnt really had a hard time adjusting when I started working dito sa company.

I check the time on my watch. 2 pm, it's past lunchtime , I guess mag-aaya uli si Ms.Irene mag lunch today.

“Jimin, Nag lunch ka na ba?”

O diba.. Napangiti ako sa kanya and umiling.

“ Good! Samahan mo ko mag lunch.. feel kong kumain ng paotsin.”

Natawa naman ako. Hindi halata na favorite ni Ms.Irene ang paotsin. Noong isang araw kasi yun din ang lunch nya.

“Paotsin uli?” tanong ko .

“Bakit ba?”

“Nothing… hmm baka lang kasi crush mo yung si kuyang nasigaw ng paotsin kaya lagi ka dun kumakain hahaha..”

Tinaasan lang ako ng Isang kilay ng manager ko, napatawa na lang ako . If hindi ko kilala si Miss Irene i’d be intimidated din lalo na pag ganito ang itsura nya. Hindi na ako sumagot at binilisan ko na lang ang pag aayos ng mga papers na nakakalat sa table. Mabilis lang din naman akong natapos.

“Tara na..” Aya ko sa manager ko.

———————————————————————————

Katulad ni Miss Irene , I settled na lang din sa paotsin. Masarap din naman yung dumplings nila and okay lang din naman yun Hainanese Rice saka tinatamad na rin akong mag isip kung ano ba ang dapat kong kainin. Di naman ako choosy kaya okay na to. Tipid pa !

Nakakatuwa din kasabay kumain si Miss Irene, para bang sobrang sarap talaga ng kinakain nya nakadadala tuloy parang kahit panuorin ko lang siyang kumain busog na ako.

Sobrang bilis lang namin ni Miss Irene na kumain. Ang haba pa ng oras namin kaya we settled to stay na muna dito sa table para magpahinga. Pinapanood ko lang si Miss Irene mag laro sa cellphone nya.

Bigla naman siyang tumingin sa kin she probably noticed na nakatingin lang ako sa kanya.

“ Kamusta naman adjustment sa work?” Tanong ni Miss Irene.

I took a sip sa may cola ko before I answered her question. Sobrang okay naman talaga sa work ko ngayon. Siguro dahil nasanay ako na sobrang daming load sa work from my previous job na I find what i’m doing right now easy.

“Okay naman. hmmm everyone’s really nice”

Tumango tango pa si Miss Irene, she looks really pleased with my answer.

“May jowa ka ba?” Biglang tanong ni Miss Irene. Grabe naman yung shift nung mga tanungan ng manager ko.

“Wala, Boss!” Nakakatawang sagot ko.

Tinignan naman ako ng masama ni Miss Irene. Ayaw na ayaw niya kasi pag tinatawag namin siyang Boss, hindi naman daw kasi kami Mafia.

“I mean wala po, Miss Irene.” I rephrase may answer kanina.

Tumaas ang isang kilay ni Miss Irene. Bakit parang di siya naniniwala sa sagot ko. Mukha ba akong malandi?

“Gusto mo setup kita ng blind date?”

Sobrang seryoso ng pagka sabi ni Miss Irene , hindi ko na tuloy na pigilan ang sarili ko na matawa dahil sa sinabi nya.

“What’s funny?”

“ Ikaw, teh ang funny mo!” sagot ko. Hindi ko na napansin na nawala na pala ang filther ko sa bibig.

“Hey! I’m serious! I will let you know pag may nahanap ako” dagdag pa ni Miss Irene.

Ang funny talaga ng manager ko . Hinayaan ko na lang si Miss Irene sa trip nya. Ang dami niya pang sinabi about blind dates and how she always succeed sa mga blind dates na sinesetup na for people she knows.

Tinder lang ang pala ang peg!

———————————————————————————

Finally! Weekend na! I can sleep all day… or so I thought ... Suddenly my door burst open and patakbo na pumunta sa kama ko ang anak ng pinsan ko. I quickly covered myself with a blanket, pretending that I’m still sleeping.

“Titaaaaaaaaa namaannn ehhh”

I tried to stop myself from laughing, she was trying to tickle me with her small hands under my blanket.

“I know you are awake na!” Naramdaman ko na ang maliit na mga kamay ni Na eun na unti unting tinatanggal ang blanket sa katawan ko. Hindi ako gumalaw, my eyes still close. I felt Naeun kissing my cheeks like she always does before she goes to school.

“Good Morning! Tita” Excited na sabi ng pamangkin ko .

I know why she’s like this nag promise kasi ako sa kanya last week na we will go to the mall , I had to do it kasi iyak siya ng iyak nang iwanan sya ng mama nya sa amin. Mahirap talaga mag promise sa mga bata hindi sila basta basta nakakalimot.

Umupo na ako and smile sa pamangkin ko , sobrang cute nya talaga! Ang taba taba ng pisngi. Di ko na napigilan ang sarili and I pinch her cheeks. Nagpout lang naman si Naeun sa ginawa ko . Mga ilang minutes din kaming naglaro sa bed when Nanay called us na kakain na kami ng breakfast.

Buong oras na kumakain kami, Naeun, just keeps on reminding me na we have to go sa mall before lunchtime para daw mas mahaba ang oras nya na makapaglaro doon . Oo na lang ako sa gusto ng pamangkin ko. Buti na lang cute!

“Anak, kamusta naman ang work mo?”

Napatingin ako kay Nanay na naglilinis ng table . Tumayo ako and started helping her.

“Okay lang naman po. Nakapag adjust na rin naman” Tuloy tuloy lang ako sa pagtanggal ng mga leftover food sa plate, once they are clean, pinagpatong patong ko na sila.

Naramdaman ko ang paghagod ng kamay ni Nanay sa likod ko, may malungkot na ngiti sa kanyang labi. Ito na naman ang sad girl mode ng nanay ko.

6 months ago I was working sa isang magandang company sa ibang bansa, I was about to get promoted pero nung nalaman ko ang situation ni nanay hindi na ako nagdalawang isip pa na umuwi na lang ng Pilipinas at samahan sya.

Nahihirapan na daw kasi siyang makalakad. She can still walk pero hindi na ito tulad ng dati, everytime na nasa mall kami she needed a wheelchair para maging comfortable. She can’t also do heavy tasks like before. Ilang hospital na rin ang napuntahan namin at iisa lang ang sinasabi nila, Nanay needs to have an operation sa binti.

I’m still trying to convince her pero I guess mahihirapan talaga ako na maconvince siya to do the operation. May possibility daw kasi na baka hindi rin maging successful ito, natatakot si Nanay na baka maging mas worst pa pain na nararamdaman.

Naiintindihan ko naman. Bilang isang retired teacher ang Nanay, sanay na sanay sya na laging kumikilos at kahit pa nga hindi nya ito sinasabi alam kong nalulungkot din sya sa mga nangyayari sa katawan nya, nasanay siya na siya ang laging kumikilos sa bahay , nag aasikaso ng mga pangangailangan namin, naniningil sa mga tenants sa paupahan namin at kung ano ano pa.

Humarap na ako kay Nanay, kita sa mga mata niya ang lungkot. Ilang beses ko na rin namang sinabi sa kanya na sariling desisyon ko ang pag uwi, kaming dalawa na lang magkasama sa buhay at mas pipiliin ko na samahan ang nanay ko, kaysa sa trabaho na alam ko naman na pwede kong mahanap din dito sa Pilipinas.

Niyakap ko na si Nanay.

“ Nay, malungkot ka na naman eh ..Masaya ako na nakauwi na ako dito sa atin at saka wala kayang taho doon. Umuwi talaga ako para sa taho” natatawa kong sabi kay Nanay .

Bigla niya naman akong hinampas sa braso pero natawa din naman sya sa sinabi ko .

“Jimin puro ka talaga kalokohan”

Ayan nakangiti na uli ang nanay ko .

———————————————————————————

Since weekend ngayon maraming tao sa mall, mahigpit na hinawakan ko ang kamay ni Naeun, mahirap at baka mawala ang pamangkin ko wala pa naman akong pampalit. Tiningnan ko si Naeun.

“So..where do you want to go?” Tanong ko sa bata.

Nakatingin lang si Naeun sa akin. Nakakunot ang kanyang nuo at talagang pinag-iisipan kung saan kami pupunta, sinabihan ko kasi siya na she can only choose one place na pwede naming puntahan today tho niloloko ko lang naman sya.

Mahal ko ang nag iisang pamangkin ko at kahit pa anong hilingin nya sa akin I’m willing to give it to her, minsan nga pinapagalitan na ako ng pinsan ko dahil I spoiled their daughter too much daw.

“There po Tita!” excited na sagot ni Naeun.

“Okay.”

Nakikinig lang ako staff nitong place as she explained to me the prices and rules na dapat sundin while we are inside. Natawa pa nga ako because they said na required ang naka socks while you are inside, kaya pala pinagbaon ako ng mama ni Naeun ng medyas mukhang to go place ito ni Naeun.

Since maaga pa naman we choose the Unlimited time they offer. I’m amazed with their facility sa labas kasi mukha lang itong maliit pero once you are inside sobrang laki pala.

There is a small coffee shop inside where guardians can sit and watch their kids as they play, sa tapat naman nito may mga chairs for kids and art supplies, may mga slides din na puno ng mga plastic balls , may ball pit pool, meron din parang mazed, trampoline and swings. Yung floor naman nila ay nilatagan ng playmat kaya kahit madapa ang mga bata they will still be okay.

Nagstart na kaming maglaro ni Naeun, nag punta muna kami doon sa art corner nila, we stayed for few minutes before she decided na pumunta naman sa trampoline. Buong oras palipat lipat lang kami ni Naeun, sinusundan ko lang naman sya, not letting her go too far away from me.

I got distracted when I heard my phone ringing. I smiled as I saw the name nang tumatawag.

“HOOOYYY!!!!!! KELAN MO BALAK MAGPAKITA?!” Malakas na sigaw ni Aeri