Igniting a Heartbeat

 

 

One look, dark room

Meant just for you

 

  - You are in Love T.S

----------------------------------------------------------------------------------------------

"Leaf, sama ka mamaya? Nightout at Benny's" 

 

 

 

Napatigil ako sa pag-aayos ng gamit nang tanungin ako ng isa kong kaklase. It was our dismissal and a lot of our classmates are already yapping about their plans for tonight. Friday na rin kasi kaya malamang sa malamang, karamihan sa mga ito ay mag ni-nightout. 

 

 

 

"So what do you say?" I sighed as I looked at the person in front of me who already had a hopeful look in her eyes. 

 

 

 

"I think I'll pass this one, Minju." I answered.

 

 

 

Hindi naman sa ayaw ko pero I don't have the privilege to do so. May trabaho pa ako na kailangan asikasuhin kesa mag party buong gabi. 

 

 

 

"Oh, right. You work part time there nga pala no?" Tumango ako bilang sagot.

 

 

 

I strap my bag on my shoulder ready to leave ng magsalita ulit siya. 

 

 

 

"I guess I'll see you there nalang, yeah?" I nodded and left the room. 

 

 

 

Bago pumunta sa trabaho ay umuwi muna ako sa apartment na inuupahan ko para makapag-freshen up ng kaunti. I also made sure to take a nap kahit na madali lang to gain some energy for later's job. 

 

 

 

I'm working as a waiter sa isang exclusive club called Benny's sa Taguig or as what everyone calls it BGC, nitong mga nakaraang-araw lang.

 

 

 

I resigned kasi from my previous job na pinag-p-partimean ko since nag o-overlap na sila ng schedule ko sa school. 

 

 

 

So back to the topic, all the customers there are previlidge. Mga anak mayaman. Some were the offsprings of businessmen at 'yung iba naman ay mga anak ng mga kilalang politicians o di kaya, ng mga artista sa Pilipinas. 

 

 

 

I also live alone. My parents are long gone leaving me with nothing but a huge debt on my name. Hindi sila patay ha, but how I wish they are.

 

 

 

Talagang iniwan lang nila ako sa ere haha. Kaya heto ako ngayon, working my off para man lang mabayaran ang naiwan nilang pamana sakin *insert sarcasm*.

 

 

 

Swerte ko na nga lang at nakakuha ako ng scholarship sa isang kilalang paaralan sa bansa. Ang Lee Soo Man University o mas kilala bilang LSMU.

 

 

 

It's an international school established here in the Philippines noong year 1995 at hanggang ngayon ay nakikipag-kompetensya pa rin siya sa big 4 universities sa bansa.

 

 

 

Ngunit a scholarship alone won't suffice my everyday living expenses and debt. Kaya ako nag ta-trabaho. Good thing, pinayagan ako ng paaralan na maging working student din. Basta ma maintain ko lang ang grades ko.

 

 

 

It's hard, but kinakaya naman. Walang choice eh haha. 

 

 

 

After waking up from my slight nap ay nag-ayos na rin agad ako.

 

 

 

Simpleng white t-shirt at black knee-ripped jeans na pinarisan ko ng lumang black high-cut converse lang ang get up ko today. Dala-dala ko din ang flannel ko just in case na ginawin ako papauwi mamaya. 

 

 

 

I looked at the watch on my wrist at tumango. May time pa'ko para maka-kain ng dinner kaya nag detour muna ako sa karinderya nina Nanay Haney. 

 

 

 

"Leaf, Iha! Magandang gabi. Sasalpak na sa trabaho?" Tumawa ako ng bahagya at tumango.  

 

 

 

"Hi, Nay. Magandang Gabi rin po." Pagbabati ko. "Tsaka oo, deretso na sa trabaho pagkatapos ko makapag-hapunan dito" Ngumiti naman siya. 

 

 

 

"O'sige. Pili ka lang kung anong gusto mo. Libre nalang tutal mag-gagabi na" 

 

 

 

"Talaga? Sinabi mo yan ha!" Excited na sagot ko. Tumango siya. 

 

 

 

"Itong bicol express tsaka dalawang kanin. Salamat!" 

 

 

 

Nakangiti kong iniabot ang pagkain at masayang tumungo sa mesa.

 

 

 

Ang dami niyang ibinigay na ulam sakin tsaka siksik din ang kanin. Kaya paborito kong kumain dito eh. Dahil ang bait bait din ni Nanay Haney sa servings niya. 

 

 

 

Busog akong bumyahe kaya medyo good mood ako. Ang sarap din kasi ng luto, nakakagana mabuhay haha. Nakarating na rin ako sa lugar na pinagta-trabahuan ko na may sampung minuto pang natitira para makapag-prepare sa shift ko. 

 

 

 

I immediately went inside the backdoor at bumungad sakin ang iba ko pang kasama sa trabaho na nag aayos din. 

 

 

 

"Oh, eto na pala si bunso." Masayang inakbayan ako ni Kuya Taeyong.

 

 

 

 "Leaf, cover mo daw mamaya si Ten sa bar counter at around 10pm. Oks lang?" I nod my head. Buti nalang walang klase bukas at day off ko din kaya pwedeng-pwede magbabad sa puyatan. 

 

 

 

I proceed inside the dressing room and wore the uniform they provide for us employees.

 

 

 

It was a simple black buttoned down shirt lang naman with a neck tie and a black slacks. I just loose my neck tie and open 2 buttons on my shirt. Ang init kasi. 

 

 

 

Pagkatapos ko magbihis ay dumeretso na'ko sa labas. Marami-rami na ang tao at mas dadami pa yan pag tungtong ng alas nuebe y trenta. Peak party hours if I'm correct. 8:30pm palang naman kasi ngayon.

 

 

 

Habang nag ca-cater sa mga customers, I can't help but to observed them. Of course, obvious na mukha silang mga elegante sa suot nilang designer clothes na kahit kailan ay hindi ko ma-afford. 

 

 

 

I'm not complaining though. Hindi naman ako nag seselos. Para kasi sa'kin, ang damit ay damit regardless of the brand behind it. Nasa way of pananamit nalang 'yan ng tao.

 

 

 

Tsaka, ukay-ukay is still superior pa'rin talaga haha. 

 

 

 

What I'm jealous of is how free they get to be. Syempre, more money means you get to do whatever you want diba? With no restrictions nor limitations dahil hindi ka nauubusan ng pera. 

 

 

 

I shook my head at the thought at nag focus nalang sa trabaho. There's no use getting jealous of all this. All I can do now is work hard and study harder, and maybe who knows, it will pay off tenth fold with the amount of effort I exert to it. 

 

 

 

I moved to the next table at saktong mga kaklase ko kanina ang nakaupo. Nagulat pa nga sila slight but dinedma ko nalang. I'm not ashamed of my work kasi desente naman akong nagta-trabaho. I also don't hide it. Kung may nagtatanong about it, sinasagot ko naman. 

 

 

 

"H-Hi, Leaf. Start of your shift na?" Bati ni Minju sakin. I acknowledge her greetings by nodding and smiling a little. 

 

 

 

"Yes haha. Btw, what can I get you guys?" I took the paper pads from my back pocket at 'yung ballpen na nakasabit sa shirt pocket ko to take note of their orders. 

 

 

 

"Pwede ka ba?" I looked at the girl besides Minju and raised my brows a little. 

 

 

 

Basing sa familiarity ng mukha niya, she's not one of our classmates. Actually, if I look at it, si Minju lang pala at tsaka ang dalawa pa naming kaklase ang nasa table na kilala ko. The rest are I'm not familiar with. 

 

 

 

"Yeorum! Tumigil ka nga." Pagsasaway ni Minju sa babae tapos tumingin siya sakin with sorry eyes.

 

 

 

"I'm sorry about that, Leaf. We'll take a bottle of Tequila and a few pulutans please." I nodded and wrote it down on my pad. 

 

 

 

"Okay, please wait. I'll get back with your orders." I uttered at tumungo na sa kitchen.

 

 

 

I informed the chef about the pulutan na lulutuin tas tumungo sa bar counter to get the drink they wanted and a few shot glasses. 

 

 

 

Inuna ko ang pagbibigay ng Tequila sakanila tsaka bumalik ulit sa kitchen to get the cooked pulutan. 

 

 

 

"Here's your pulutan. Enjoy ladies." 

 

 

 

When every table that I'm assigned to were successfully catered, tumambay muna ako sa bar counter where I saw Kuya Ten na nagha-handle. Relax-relax muna bago ang second wave of customers. 

 

 

 

And just like I predicted, padami ng padami na nga ang mga nagsisipasukan sa bar and I immediately catered the tables assigned to me.

 

 

 

While doing so, nahagip ng mata ko ang isang grupo ng mga kababaihan na kakapasok lang mula sa entrance. 

 

 

 

Lima sila and they were all wearing elegant dresses suited for the night. Nag-e-exude rin sila ng charisma kaya napapatingin din ang mga tao sakanila. They settled to a table near the bar counter at kita ko naman agad ang paglapit ni Kuya Taeyong sakanila. 

 

 

 

"Owshii pareh. Sila Karina ba 'yun bro?" I heard one of my customers uttered. I mentally cringe sa boses nito. 

 

 

 

"Owshiii! oo nga pareh. Should we make lapit ba? Hingi digits, carps?" Napangiwi ako ulit. Ano ba 'yan! Bakit ganito sila magsalita?

 

 

 

"I think mamaya nalang, pareh. Mukhang they don't want a company pa" Sumang-ayon ang isa. 

 

 

 

"Okay. Bet, bet" 

 

 

 

Umalis din ako agad after ko malagay ang mga inorder nila. I don't think my brain can take enough damage sa way ng pagsasalita nila. Ang dami rin naman conyo sa school pero hindi naman ganon ka extreme. Well... except sa mga maaarte of course.