Days turned into weeks and weeks turned into months. It didn't get better for me.

 

Akala ko magiging okay eventually. Akala ko makaka adjust ako. Akala ko masasanay ako sa pag pasok ko sa classes araw araw with no one to talk with.

 

On top of that, listening to topics I have no interest over gets harder and harder each day as well.

 

Minsan sumasagi sa isip ko kung mali ba talaga yung naging desisyon kong mag Diliman. Just like what Ning said before.

 

Ngayon syempre gusto mong mag stay. Pero what if bigla mo na lang marealize na di mo pala gusto sa Diliman diba?

 

Pero I ignore those thoughts kasi ayokong aminin sa sarili ko that maybe, I did make the wrong choice.

 

I'm deflecting again.

 

Am I happy that I stayed here with Karina? Absolutely. Without a doubt.

 

Wala naman akong pagsisisi in that aspect dahil masaya ako that I get to be with her. Bonus na lang yung magkasama kami sa condo.

 

Am I happy with Diliman? I'd be lying if I said yes. I'm not really so sure anymore.

 

Masasabi pa rin bang masaya kung para na akong robot na gumagawa na lang ng requirements at nagpapakahirap sa pagrereview for the sake of complying? Kahit alam kong ayoko naman ng inaaral ko?

 

What's even tougher is yung maging in denial ako sa harap ni Karina at ng ibang taong nakapalibot sakin.

 

My friends.

 

My mom.

 

Putting on a smile every time they ask kung kamusta ang graduate studies ko. Pwede na akong ma awardan ng Oscar's.  

 

Ano na lang ang sasabihin nila?

 

Pinagpilitan kong pumasok sa UPD before at pinag awayin pa namin ni Karina ito. Tapos in the end, hindi ko naman pala gusto?

 

I try my best para hindi mahalata ni Karina yung internal struggles ko with this internal battle that I'm having with myself. Alam kong sobrang intuitive niya kaya I try really really hard para hindi niya mapansin.

 

It's a good thing that she's also busy with her studies.

 

Madalas yung study sessions niya with her classmates kasi they help each other out as much as possible. Nagtataka nga siya bakit daw hindi ako nakikipag group study sa mga co-MBA students ko.

 

Sabi ko na lang I prefer studying and doing my papers alone kasi mas focused ako. Pero ang totoo, I don't really have anyone to study with.

 

My girlfriend and I don't see each other much sa campus kasi magkaiba yung scheds namin at hindi nagtutugma yung vacants kaya sa bahay lang talaga kami nagkikita madalas.

 

Almost three months into the first trimester at struggling pa rin ako. Masasabi ko pa rin ba na it will get better eventually?

 

Parang hindi na. Parang lapse na yung adjustment period na binigay ko para sa sarili ko.

 

I got distracted with my thoughts when I heard the door open. Almost 10pm na rin. "I'm home!" Masiglang bati ni Karina.

 

She's tired sa kanyang acads pero she still looks joyful and contented. Ganon siguro kapag gusto mo yung ginagawa mo.

 

I smiled at her, "Hey, babe. Welcome home. May food sa ref."

 

Lumapit siya sakin to kiss me. She never fails to do this kapag late siyang uuwi because of her study session at maaabutan niya ako sa sofa.

 

"I missed you. How was classes?" Tanong niya. Pumunta siya sa kitchen to check the food.

 

Binitawan ko muna yung reviewer ko to help her. Ayoko rin naman ng inaaral ko at kanina pa ako tinatamad. "Okay naman, babe. Ako na pala mag heat up for you. Go shower ka muna."

 

Pumunta ako sa kitchen with her. Naglambing pa si baby at panay ang hug and kisses sa akin habang nagma-microwave ako. "I'll shower later. Are you stressed out, baby?"

 

I stiffened. Napapansin ba niya?

 

I cleared my throat, "No, babe. Pagod lang. But I'm fine. Why?" I returned her kisses. Miss na miss ako ng baby ko. Hihi.

 

Umiling siya, "Nothing. You look stressed but I get it, kahit ako I'm tired. It's worth it though, noh? Ang satisfying because at the end of the day, we like what we're doing."

 

Umalis ako ng tingin sa kanya at humarap sa microwave to get the food, "Oo naman.. Here, kain ka na muna, baby. Ako na lang muna mag shower."

 

"Sure. Thanks for the food, babe."

 

Agad akong pumunta sa banyo. Naghilamos ako kaagad.

 

I looked myself in the mirror. Hanggang kailan ko ba kayang mag pretend na okay ang lahat?

 

Gustong gusto ko ito mailabas pero ayokong mag alala si Karina. Alam kong sisisihin nanaman niya ang sarili niya kapag nalaman niyang I'm on the verge of regret.

 

She'll blame herself. I don't want that. Ayokong bigyan siya ng baggage. She's been very supportive with my choice. Ayokong mapunta lang yun sa wala.

 

I finished showering. Naabutan ko si Karina sa sofa na nakahiga. "Boo!"

 

Napahawak siya sa dibdib, "Winter!" Tinago niya agad yung phone niya.

 

"Ano yon? Were you browsing gifts? Para sakin ba babe?" I teased.

 

Kumunot ang noo niya at tumayo na, "Don't ask! I'll shower na. Get ready for bed, I want your cuddles." Ngumiti at tumango lang ako.

 

Tinamad na rin akong aralin yung sa financial analysis kaya pumasok na ako sa kwarto at nagpalit ng sheets at humiga na.

 

Nag browse muna ako ng feed and stories sa social media accounts ko.

 

Getting ready si Ryujin and Yeji for their weekend getaway. Both of them ay busy with work yata at ngayon lang ulit makakalabas.

 

Si Lia naman puro hashtag self-love ang posts. Hashtag independent woman. Hashtag contented and happy with work.

 

Good for her. Although mukhang walang progress yung sa kanila ni Giselle at wala talagang idea ito si Lia na parang bet siya nung isa.

 

Sabi ni Karina hindi pa rin nagkekwento sa kanya ang kanyang best friend ulit at in denial pa rin sa pagkakagusto kay Lia. Close friends as of now lang daw since magkalapit nga yung work places nila.

 

Jusko. Good luck sa kanilang dalawa. Sinukuan na lang namin ni Karina mag pry dahil baka next 10 years pa ang maging progress.

 

As for Ning, nageenjoy siya sa work niya in Mandaluyong. It takes her mind off sa pagkamiss daw kay Win-Win.

 

Nakita ko rin yung new post ni Minju sa Instagram. It's a stolen photo of her sa harap ng SNU.

 

kiminjuuu: I've never felt this happy in a very long time.

 

I sighed. I locked my phone. Hindi ko alam kung nabibitter ako o ewan. Parang lahat ng tao sa paligid ko masaya at kontento sa nangyayari sa buhay nila.

 

Parang ako lang yung may issues. Ako lang yung hindi masaya. The worst part is kinikimkim ko lang ito sa sarili ko.

 

Winter, ginusto mo to. Ito yung choice mo. Panindigan mo.

 

It's like a cycle that I keep telling myself over and over again.  

 

"Hey.." I got startled with Karina's voice. I pouted at her at pinatabi sa akin. She spooned me immediately, "It's nice going to bed with you after a long day."

 

I intertwined our fingers, "It is."

 

"Love you, babe." Bulong niya.

 

Humarap ako sa kanya, "I love you too."

 

As long as kasama ko si Karina, magiging okay lang ang lahat.

 

 

 

 

 

Weeks passed at wala pa rin pagbabago sa grad school for me.

 

But I found another source of happiness bukod kay Karina.  

 

Nagpapakabusy ako wil Bell'e Buono every weekend and some weekdays na wala akong classes masyado.

 

One time kasi, dumalaw ako sa BGC branch at isinama ako ni mommy sa bagong ginagawang resto sa Makati.

 

I sort of oversaw how the business works and how mom manages her staff. Nakita ko rin how she deals with investors and possible business partners.

 

I found myself enjoying it.

 

Parang may spark bigla yung buhay ko. Suddenly nakahanap rin ako ng something to be happy about. A reason for me not to dwell on my dilemma with Diliman.

 

Naisip ko, kahit hindi ako masaya sa grad school, at least there's something na nakakapag pasaya sa akin other than my girlfriend.

 

Hindi ko alam kung nagiging pretentious ba ako at naghahanap ng rason para lang masabi na hindi ako miserable pero I couldn't care less.

 

Hindi ko pa rin naman pinapabayaan yung acads and I make sure na nakakapag pasa ako ng outputs on time. I do well with my exams din.

 

"Winter? Ang aga pa. Where are you going?" Tanong ni Karina paglabas ng kwarto. Sunday at wala kaming pasok pareho. Saturdays are for reviews and papers kaya Sunday talaga yung free day namin both.

 

I beamed, "Babe! Punta ulit ako sa resto. Gusto mo bang sumama? Sorry hindi kita ginising parang ang sarap ng tulog mo eh." Panunukso ko.

 

Parang nagtaka siya, "Again? And no, babe, magpapahinga ako.. I thought dito tayo sa condo today? Why do you need to go sa resto? May emergency ba?" Sunod sunod na tanong ni Karina.

 

I bit my lip, "Wala naman.. Gusto ko lang ulit tumulong kay mom. Kasi diba she's really busy dahil din sa new branch."

 

She frowned, "Yes but she said hindi mo naman kailangan tumulong for now because of grad school."

 

Nilapitan ko si baby at naglambing, "I know pero I just wanna help, babe.. I like helping there. And gusto ko rin matuto. Uuwi rin ako agad. Please?"

 

Tumango siya, "If you say so.. Sige, babe. Ingat ka." Tipid ang ngiti niya.

 

Na feel bad ako bigla. Inexpect siguro niya na dito lang ako sa condo ngayong araw bilang wala kaming pasok pareho.

 

She probably saw my worry, "Go. It's okay. I'll sleep na lang para makabawi ng tulog." Nakangiti niyang sabi. Assuring me that it's not a problema.

 

I hugged her happily, "Papasalubungan na lang kita, baby! Uwi ako maaga promise."

 

She grinned, "Fine. Go na. Love you."

 

Nakarating ako sa resto just before lunch time. Nagpadala ako kay Karina ng grab food para hindi na siya magluluto.

 

Sort of pambawi na lang din dahil nga umalis ako sa condo ngayong free day namin.

 

Karina: I told you wag na magpa grab foooood >.< But thanks, baby <3

 

Me: i don't want you to cook hehe enjoy the food. i'm here na, babe

 

Karina: Don't tire yourself too much, okay?

 

Me: i won't po <3

 

Grabe ang daming customers today. Linggo rin kasi. Dumerecho ako sa office ni mommy to check on her.

 

"Morning!" Bati ko sa kanya.

 

Nagtatakang tumingin siya sa akin, "Winter? What are you doing here again?"

 

Grabe! Ang welcoming ha. Char.

 

I gave her a side hug at umupo sa harap niya, "I enjoyed helping kasi, Mom. Gusto ko ulit tululong and matuto about operations management."

 

Nag kibit balikat lang siya, "That's great anak, but you know you don't have to, right?"

 

Tumango ako, "Opo. Pero gusto ko lang po kasi. Wala naman ako gagawin today for grad school. And I'm doing well naman po so far."

 

She looks convinced, "Okay, sige. Basta hindi palagi. Focus on your acads first, okay?"

 

I clapped, "Yes!" Umiling lang si mommy sa pagka giddy ko. Niyaya niya muna akong kumain before kami nagpunta sa Makati.

 

Itetrain niya kasi yung magiging staff ng new branch. She'll be showing me rin daw kung paano sila i-handle properly.

 

The whole day, nakikinig lang ako sa explanations niya. Nagnonotes din ako ng mga important points about restaurant owning and other essential stuff that I need to learn kung ito yung career path ko.

 

Sa totoo lang, hindi ko pa naman kailangan gawin ito. I still want to finish my graduate school. That's always been my goal. But if this will take my mind off sa fact na hindi ako masaya sa Diliman, then I'm willing to do so.

 

Hindi ko na napansin na gabi na pala. Hindi ko rin nacheck yung phone ko dahil busy kanina. May mga texts si baby.

 

Karina: Baby I'm awake na ulit. Hehe

 

Karina: What time are you coming home?

 

Karina: Do you wanna have dinner sa labas? I'll wait for you

 

Karina: Babe?

 

2 missed calls from Karina.

 

.

 

Sabi ko uuwi ako nang maaga.

 

Medyo marami kasing ginawa sa resto kaya hindi ko na rin napansin halos. I tried calling her pero hindi siya sumasagot.

 

Galit kaya siya?

 

Binilisan ko na lang yung drive pauwi ng condo. I also got her food sa favorite niyang korean resto before umuwi.

 

Maingat kong binuksan yung pinto.

 

I saw my girlfriend sleeping on the couch. Nilapitan ko siya, "Babe.." Hindi agad nagising ni baby. Mukhang malalim ang tulog niya.

 

I softly patted her cheek, "Baby.. I'm here na." She finally opened her eyes. She's frowning at parang naguguluhan pa sa nangyayari. Nanaginip siguro.

 

"Winter?" Tanong niya.

 

"Mmh. Dito na ako." N