Summary: “If our life is a drama teleserye, then you’re the best part.”

Donya Esmeralda: My decision is final, Jimin. [nagtingin ng kuko] Mula ngayon hindi mo na kikitain pa ang babaing iyon sa ayaw at sa gusto mo.

Jimin: Ma, hindi pwede... si Minjeong lang ang gusto ko!

Donya Esmeralda: [nag-pause] Are you sure hija... na gusto ka din niya?

Jimin: [nalilito] Ma, what.. w-what are you talking about?

Donya Esmeralda: Tinanggap lang naman ng pamilya nila ang limang milyon na inoffer ko kapalit ang paglayo sa’yo…

Jimin: You did what?! Ma! Minjeong will never do that…

Donya Esmeralda: What do you know, hija? When we met, ang dali nila kausap, they never even thought twice. Yun ba ang pinagmamalaki mo? I told you, my daughter, it’s money over love. Hindi ka mapapakain ng pagmamahalan lamang.

Jimin: [umiiling-iling] I don’t believe you, ma. Minjeong will never betray me...

Donya Esmeralda: Then see for yourself! Itanong mo sa kanya!

Jimin: No.. just no. [tumalikod]

Donya Esmeralda: Jimin, we’re not yet done here!

Jimin: [tuluyan ng nag-walk out]

Donya Esmeralda: Jimin! Keep up with that attitude at talagang sa States na kita pag-aaralin! Jimin!!! [hinahapo]

Donya Esmeralda: Manang!

Manang: Ano ho iyon, senyora?

Donya Esmeralda: I-refill mo ang orange juice ko, bilisan mo.

Manang: Ah eh, senyora, ano hong flavor ng juice ang iinumin nyo?

Donya Esmeralda: [pinandilatan ng mata] Gusto mo bang dugo mo ang inumin ko, kakasabi ko lang na orange juice! Madali ka!

Manang: Opo, senyora!

Manang: Senyora… Yung Tang po ba o Minute Maid?

Donya Esmeralda: [pinanlisikan ng mata]

Kinagabihan, pumunta si Jimin sa baryo nila Minjeong sa kabila ng sobrang sama ng panahon. Basang basa na siya sa ulan pero hindi niya ito iniinda. 

Kailangan nilang magkausap ni Minjeong.

Jimin: Minjeong! Tao po! Minjeong?

[bumukas ang pintuan, lumabas si Minjeong at nanlaki ang mata nung nakita si Jimin]

Minjeong: Jimin? Anong ginagawa mo dito? [luminga linga sa paligid bago mabilis na hinila si Jimin sa loob ng bahay] Basang basa ka… bakit ka ba nagpaulan?

Jimin: Minjeong, please tell me hindi totoo yung sinabi ng mama… 

(mama pronunciation: ma-muh)

Minjeong: [natahimik] [napayuko]

Jimin: Minjeong... Minjeong, m-mahal mo ba talaga ako?

Minjeong: Jimin…

Jimin: [nagsimula ng tumulo ang luha] P-pagkatapos ng lahat ng pinagsamahan natin? Paano na yung pangako natin sa isa’t isa, ha Minjeong? Sumagot ka…

Minjeong: [humihikbi na] Jimin… hindi mo naiintindihan…

Jimin: Ano ang hindi malinaw? For 5 million?! Para sa ganung halaga, you will give up on us?

Minjeong: Jimin…

Jimin: F*** that! I can give you more than that! Magkano ka ba, ha? Bibilin ulit kita! 10 million? 15 million-

Minjeong: [sinampal si Jimin]

Jimin: [napahawak sa pisngi] I can’t believe you… [aktong tatayo na para umalis pero mabilis na nahila ni Minjeong at hinalikan sa labi]

Minjeong: [hinawakan sa dalawang pisngi si Jimin habang lumuluha] Jimin… mahal kita, ikaw ang pinakamamahal ko... Oo! Tinanggap namin yung limang milyon. Pero kung hindi kami tinakot ng mama mo na ipapaligpit ang buong angkan namin sa mga tauhan niya, hinding hindi ko tatanggapin yun…

Jimin: [nagulat] G-ginawa yun ng mama?