*rings*   

Kinapa ni Joy ang telepono niya sa bedside table, inis na inis siya sa tumawag dahil alas siyete palang ng umaga. Tulog ang diwa niyang sinagot ang tawag na iyon na mula sa kaibigan niyang si Yeri.  

“Pagong, napatawag ka keaga aga naman! inaantok pa ko!” pagrereklamo nito sa kaibigan. 

“ Joy….*cries*……si…. Seulgi at Irene…..*cries*…. Wala na…*cries*” and the crying continues on the other line. 

“H-ha? P-p-pano? B-bakit? Nasan sila? Putangina naman Yeri! Kapatid ko yon! Anong nangyari kay Ate Irene? T-teka pupunta ko nasan ka ba?” tuluyan na ring umiyak si Joy.  

“Tetext ko sayo……*cries*…” Nagmadali siya sa pagtakbo papunta sa kinaroroonan ni Yeri.  

============================================

At the crematorium…. 

“Y-yeri bakit dito?? Asan si ate?” nanginginig na tanong ni Joy kay Yeri. Nakita niya ito na nakaupo sa bench malapit sa crematorium. Nakatulala lang ito at bumalik lamang sa sarili ng marinig niya si Joy. 

“Nacremate na sila, pinaayos ko na yung urn nila ayon sa gusto nila. Joy…. I’m sorry” naluluhang banggit ni yeri. Kaagad naman siyang nilapitan ni Joy. 

“Yeri! “ nagulat ang dalawa sa sigaw ng babae galing sa entrance ng punerarya.  

Please Subscribe to read the full chapter