'Bakit pa dumating ang oras na ito?'~ 

RV General Hospital / Parking Lot • 

Nasa parking lot ako kung saan nagtratrabaho si Hyun. Susunduin ko siya to show her my surprise. 5 more days till our wedding. 3 days ago she told me that we were eligible to adopt and i'm still on cloud 9 nung nalaman ko yun. Hyun and I really wanted a kid so bad ever since, pero we talked na after marriage na lang. 
I've been waiting for almost an hour and I'm sure anytime lalabas na yun. Nakaupo lang ako sa sasakyan and this song came up. 

NP : Kabilang Buhay - Bandang Lapis 

This song really hits me hard, siguro andun din yung fear ko to lose her or pano kung ako yung mawala. Ewan ba the thought of loosing Joohyun in my life scares me, nasanay ako na sa bawat araw ko andiyan siya. Siya yung pinipili ko araw-araw... 
I turned the radio off kasi I can't stand that song when someone knocked on the passenger seat.
"Love paki bukas." Nakangiti niyang sabi. It's the love of my life. Agad ko inunlock yung pinto from my side, then pumasok na siya. 
"Oh? Di ba ikaw ang nag surprise sundo? Ba't parang ikaw yung gulat? Are you okay?" Tanong niya sakin.
I was knocked out from zoning out when she snapped her fingers infront of my face. 
"Uhm.. ah. Yes, yes. Yes I'm okay love." 
"You okay?" Tanong niya ulit habang inaayos yung seatbelt niya.
"Yes, hyun." Nakangiti kong sagot habang nireready na istart yung kotse.
"So what's with the surprise sundo Architect Kang Seulgi?" Pabiro niyang tanong. 
Nasa manobela yung left hands ko while the other is on her hands. "Well, I'm taking you somewhere special Ms. Bae." Then hinalikan ko kamay niya. 
"Hmmmm... Is it a long ride?" 
"Ehh.. kinda? 35 minutes drive depende sa traffic?" Sagot ko.
"Can i have a short nap, mahal?" Naka pout niyang favor.
"Of course, just rest love. I'll wake you up." Sagot ko ulit sa kanya. Hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ko at pumikit na siya. 
Hindi naman necessary yung right hand ko kasi naka automatic yung kotse but when i have too use it? It'll be a problem.

Exclusive Subdivision • 

We just arrived at our destination and she's still asleep. I took a moment to stare at her. I can't believe I'll be married to this angel, my love. It took me 2 minutes straight to stare at her nung nagising siya.
"Mahal, baka matunaw naman ako niyan." Pabiro niyang sabi habang naka bukas na yung isang mata niya.
"Ang ganda mo lang, bagay na bagay ka sa view ko. What I'm staring at right now is all I ever dreamed of." Sabi ko sa kanya na hindi ko makuha yung ngiti sa mga labi ko.
"Huh?" Umayos siya ng upo.
I pointed the view using my lips. Nilingon niya yung nasa likod niya and it was our Dream House. Hindi niya napigilan na umiyak habang nakatakip ang dalawang kamay sa bibig niya. 
Bumaba ako to open the door for her para makita niya ng malapitan ang bahay. 
Hindi nawala ang saya at pagkakamangha sa mukha niya. I took her inside, and she's still in awe.
I set her sa gitna kung saan nakikita niya lahat. 
"Welcome home, love." I back hugged her. Hinarap niya ako at niyakap ng mahigpit. 
"Seul— i literally don't know what to say" i hugged her tight.
"You don't have to say anything, hyun. You in my arms, and us in this home is everything i wanted. Kahit wala kang sabihin, completo na ang buhay ko mahal." Pinipigilan kong wag umiyak kasi alam ko mag iiyakan lang kaming dalawa. Kaya hinila ko siya papunta sa kusina.
"Look, eto ang kusina hyun. Wala pa masyadong gamit kasi gusto ni Solar na isama ka sa pagpili. Hehe." I'm just trying to drag her around the house and show her everything hangang naka abot kame sa garden. Iniwan ko siya nakatayo sa sliding door palabas ng garden at tumakbo sa gitna ng garden..
"ISANG MALAWAK NA HARDIN PARA SA MAHAL KO!" sigaw ko with my hands wide open. Nilakihan ko talaga ang garden na may View ng mountains kasi alam ko mahilig sa bulaklak si Hyun. 
"MAHAL, DITO PWEDE KA MAG TANIM NG LIBO LIBONG BULAKLAK." Nakangiti kong sigaw sa kanya tas niyaya ko na lumapit siya, habang tinitignan ko siya naglalakad papunta sakin. Bumalik lahat ng mga alala namin nung una kami nagkakilala, yung simpleng pag upo lang namin sa kawalan at nag uusap ng kung ano ano. 
Walang pwede sumira samin, ganon kami katatag. Ang tanging makakapaghiwalay samin eh.. ayoko sabihin pero let's face it. Death is the only reason that can separate us, but we are FAR from that.
"Titig na titig ka na naman, seul." I gently clipped her hair behind her ears.
"Alam mo ba kung gaano ako ka swerte?" Tanong ko sa kanya.
"Sige nga gaano ka swerte?" Pa cute niyang sagot. 
Tumingin ako sa taas, kunwari nag iisip at hinampas ba naman ako.
"Love naman eh." Pagmamaktol niya. 
"Seryoso na, hyun." I took her hands.
"Andito ka nakatayo sa harap ko." Dugtong ko.
"Huh? Ang weird mo." 
"Tinanong mo ako diba kung gaano ka swerte? Yun ang sagot ko.." niyaya ko siyang umupo at tumingin sa bundok na parang nakaconnect sa langit.
Umupo kame sa damohan, she quickly clung her hands into my arms.
"Nung bata ako, inisip ko. Gusto ko may magandang kotse ako, malaking bahay. Akala ko yung buhay umiikot sa ganon. Yung bakit kailangan pa natin ng kaagapay sa buhay if kaya naman natin." Maigi lang siya nakikinig sakin. Tinignan ko siya.
"Until I met you." I poked her nose. "Binago mo ang pananaw ko sa mundo, ngayon mas pipiliin kita kesa sa magandang kotse at malaking bahay. You know why?"
She looked at me with those loving eyes.  
"Kasi ano gagawin ko sa magandang kotse? Kung wala namang magiging direksyon yung buhay ko. aanhin ko yung malaking bahay? Kung wala ka naman para gawing tahanan yun." I looked at the view sa harap namin.
"Malaki yung mundo, hyun. There's so many possibility na pwede mangyari, madami akong pwede makilala. Pero sayo ako dinala ng tadhana, kaya maswerte ako." 
She intertwined our hands.
"When I was a kid, madamot ako." Kwento niya.
"Huh?" Pagtataka ko.
"Alam mo yun, seul. Diba? Nung una kitang nakilala sa mcdo inagawan kita ng pancake to know later on na you were right hindi sakin yun." 
"Uhm, yeah! Sabi mo pa hindi ka ba marunong bumili ng sayo?" Natawa kong sagot. 
"Diba? I'm an only child kaya sharing was never into my vocabulary." Sabay taas ng kilay niya.
"May sariling buhay talaga yang kilay mo hyun." Biro ko sa kanya.
"But anyways... Before pagkain, laruan and etc lang ayoko ishare. Never nag come across sa utak ko na pati ikaw ipagdadamot ko." She laid her head on my shoulders.
"Ayoko ibigay or mapunta ka sa iba, seul at kung pagiging madamot yun. Then I'll be selfish for the rest of my life." Dugtong niya.
"Sayo lang ako, hyun. Hangang Kabilang Buhay, ikaw at ikaw ang pipiliin ko." 
"Hangang Kabilang Buhay, Seul." 

Irene & Seulgi's Condo • 

Kakauwi lang namin and I'm so exhausted from hospital to checking the house. I enjoyed checking the house with Seul tho'.
"Mahal, ano gusto mo for take out?" Sigaw ni Seul na nasa living room nakaupo nag scascan sa isang food app.
"I'll cook, love." Sagot ko.
"But you're tired, hyun. I can see it." She answered softly. 
Lumapit ako sa kanya ang hugged her while nakaupo sa dun sa sofa my face was on her shoulders. 
"I'm tired from work but not for you it's my responsibility to take care of you as your future wife." Then i gave her a kiss on the cheeks. 
"Do you want me to help?" Tanong niya. 
"No it's okay, nuod ka lang diyan ng tv or do stuffs you have to do." Sagot ko habang papunta sa kusina while i tie my hair.
"Sige, love. I'll work there sa counter so i can be near you. I'll just check my emails." Sabi niya habang bitbit ang laptop niya at umupo sa counter.
I'm cooking Seulgi's favorite Sujebi, walang katapusan na sujebi if meron ata siyang kakainin buong buhay niya yun yon. 
"Hey, love. I'm still curious, inaavoid ko yung usapan na to but still I'm wondering how will the adoption go?" 
"What do you mean, seul?" Tumayo siya and umupo sa counter katabi ng stove.
"I mean do we get to pick?..." She's bopping her head alam mo na nag hehesitate siya sa question niya if tama ba. "Or sila ba pipili sino suitable para satin?" Dugtong niya.
"Well my the doctor who helped me with our adoption told me that they have the perfect kid for us. I'll message her after dinner and you can see the kid" 
"Really? How old is the kid?" Excited niyang sagot sakin.
"The kid is turning 3 in 4 months." 
"And?" Nag aantay siya sa mga sagot ko.
"And.. it's time to eat na love. Let's go." Sagot ko.
"Love naman eh, why aren't you giving me more information." Naka pout niyang sabi habang umupo sa dining.
Niyakap ko siya. "Because it's a surprise, be patient seul. Alam mo wala ka nun." Nilagay ko sa harap niya ang bowl niya at chopsticks. 
"You always have your ways para pigain ako pero not this time missy." Sabay abot ng kutsara niya.
"Fine." Sagot niya sabay higop ng sabaw.
"It's a surprise. Don't be sad okay?" Ngiti kong sabi sa kanya.
"Okay, love. I'm sorry." Pa cute niyang sabi.
"Oops, hindi mo ko madadala diyan." Natawa kong sabi.
"Okay, i give up. Haha" natawa na rin siya and we enjoy our dinner. Ito everyday namin ni Seul it's not much but we enjoy this basta magkasama kami. 

RV General Hospital // Nurse Station • 

"Good morning!" Masayang bati ni Irene kay Joy at Yeri. 
"Wo