I am still in a state of shock because of the things I learned from Seulgi. What she has gone through was something that I did not imagine. No one deserves to be in that kind of pain, or agony. Sometimes we want to get away from the past. But the funny thing is, our mind has a different plan. 
 

I cannot imagine that no matter how they're trying to forget it, no matter how hard they want to bury that part of theirs, there are people who are still being haunted by their past - because their minds won't allow it. Just like how Seulgi wanted so bad to move on from what happened to her twin sister, but she just couldn't because of her ptsd. 

Nakangiti lang ako habang tinititigan ang tulog na tulog na si Seulgi na balot pa ng kumot. Her hair was somehow blocking my sight, kaya inayos ko iyon para matitigan siyang mabuti. We look the most peaceful when we're asleep, really. Dahil mukhang baby si Seulgi sa itsura niya ngayon at hindi mo aakalain na may malaking problema siya. Napaka-himbing ng tulog ni Seulgi dahil inabot kami ng anong oras sa kwentuhan sa balcony. Kagabi kasi ay nagkwento na din siya sa healing process niya, at tungkol sa treatments na natanggap niya while abroad. Hindi ko tuloy maiwasan ang hindi mamangha dahil sa pinakitang tapang at determination ni Seulgi, magkita lang kami ulit. 

Because she found it difficult to look at my face since the accident happen. I figured that's why it took her three years before finally reaching out to me again. 

"Goodmorning..." mahinang bati ko kay Seulgi nang dumilat na siya kahit na medyo namumungay pa ang mata. 

"Kanina ka pa gising?" she asked with her bed voice that almost . The chills! 

"Nope. About five minutes lang." 

"Why didn't you wake me up?" 

"Because I love watching you sleep." ngumisi ako at tinitigan lang siya na nagkukusot na ng mata. "Ako muna maliligo. Don't go back to sleep or I'll have a hard time waking you up later." 

It's almost 9am. We plan to have lunch in Manila kaya kailangan na namin mag-prepare for our trip pauwi. 

Patayo na ako ng kama para maligo nang higitin ako ni Seul para mahiga ulit. Now I'm locked in her arms again, while she's combing my hair and gently caressing my back. 

"Let's cuddle. Five minutes, tapos ligo ka na." 
 

Wala na akong ibang nagawa. Hinayaan ko na lang siya sa gusto niyang mangyari. Tahimik lang siya habang yakap yakap pa din ako, feeling the warmth from our bodies. 
 

Nang matapos ang five minutes, humiwalay na siya sa yakap at hinalikan ako sa tuktok ng ulo ko. 
 

"Done, ligo ka na." nakangiting sabi ni Seul. 
 

I gave her my usual confused look at saka tumawa. "What was that?" 

"I just wanted to cuddle, Hyun. Masama ba?" natawa na din lang siya. 
 

"So random. Ayos ka lang ba?" 
 

"Oo naman." nag thumbs up pa siya. "Just that I am thankful,  that I woke up again today, with you beside me." 
 

Napaka cheesy naman ng girlfriend ko, ang aga aga! 
 

"Ang aga natin bumanat, 'Ga, ah? May kasalanan ka 'no?" natawa ng malakas si Seulgi sa tanong ko. 
 

"Seryoso kase. I want to thank you, for accepting who I am." sandali akong napabalikwas at litong tumingin sa kaniya. 

kumunot ang noo ko. "Accepting who you are? Bakit, iba ba ang Seulgi na girlfriend ko ngayon, sa Seulgi na bestfriend ko noon?" 

"Yes." she sighed. "The Seulgi from before didn't have a defect. Now, my flaw and problems are exposed, It's like you're seeing me bare, super weak." 

Nadurog ang puso ko sa sinabi niya. 

Hindi ko naman inaasahan na ganito i-view ang pagsabi sa akin ni Seulgi ng problema niya. Why is it that people with mental health problems think that you'll see them as vulnerable and helpless when you find out about their condition? Kasalanan din ng tao.

Back in the day, people didn't care much about mental health problems. Kaya ang mga mayroon noon ay iba ang tingin sa sarili nila. They choose to just keep everything within themselves - because they have a fear that people will only make fun of them, won't believe them, or pity them. Ganoon ba ang tingin ni Seulgi na ipinararamdam ko sa kaniya ngayon?

"Ga.." mahinang tawag ko sa kaniya. "Your condition is not your defect. It's not something that makes you vulnerable. In fact, you are amazing because you are still trying to fight it." 

"It makes me feel so weak, 'Ga. And I hate to feel this way lalo sa harap mo." 

Akala ko ay tapos na kami sa usapan na ito kagabi pa, hindi pa din pala. 

I understand that Seulgi feels different about her confession. I have always seen her as someone who is strong, bubbly, at gaya nga din ng sabi ko, someone na walang dinadalang problema. It has always been that way, ever since. Ako ang madalas na may problema, ako yung madalas na may kailangan ng tulong, ako yung madalas na mahina. She's always the one who helps me get back up. 

Kaya ang pag-amin niya tungkol sa trauma niya, sa PTSD niya, at sa early stage ng DID niya, ay mahirap. Naiintindihan ko kung bakit inabot siya ng tatlong taon bago kayaning sabihin ito sa  akin. Sa part niya, people who have always looked strong and brave, mahirap talagang mailabas ang problema. Lalo kung nasanay siya na siya ang sinasabihan ng problema, siya yung tumutulong kapag may problema ang iba. 

"Baby, I will always accept you. With or without your flaws. I love you because of you. I love you in all ways, remember?" 

Seulgi's eyes slowly formed a smile before pulling me for another hug. Napaupo ako sa lap niya dahil doon, at ako na din mismo ang humiwalay sa yakap. 

I combed her hair and tucked some on her left ear. My beautiful baby, I'll love her even more, now. She was so brave even without me. She was so brave when she decided to move forward after losing her twin sister. And that's what makes me love her more. 

Fifteen minutes ago, I have already set my schedule for the day. I said that I'll take a bath and prepare for our trip back to Manila. The three-day long celebration of our first month as a couple ends here, I said. But Seulgi's not helping. She loves teasing me. She likes it when she leads me on when she makes me feel so weak because of her kisses that I would not want to protest. I can't protest. 

"Did you just bite my lip?" she softly chuckled on that. 

"My bad. So sweet, eh." humiwalay ako sa halik para hampasin siya sa braso. "Ouch." 

"I didn't even brush my teeth, yet." 

"Tss. Whatever. Para namang iba ako." inirapan ako ni Seulgi at nagpatuloy na lang siya sa halik. 

Parang any moment now ay bibigay nanaman ako, at kung saan nanaman ito mapupunta. Baka hindi pa kami makauwi agad kapag itinuloy namin ito! 

"Maliligo na'ko." I teased at umalis na mula sa pagkaka-kandong sa kaniya. 

"Maliligo ka pa? When you're already this wet?" 

Parang lahat ng dugo ko, napunta sa ulo ko dahil sa sinabing iyon ni Seulgi! I failed to notice that her skillful hands already touched my folds, feeling how wet I am down there. Damn! 

"Damn you, Seulgi Kang." may halong diin na sabi ko bago tuluyang tumayo para pumunta na sa banyo.

Dinig ko pa ang tawa niya bago ko tuluyang maisara ang pinto. 

Mabilis ang byahe pabalik ng Manila. Naabutan namin ang traffic pero nasa opposing direction naman iyon. Madami yata ang papunta sa Tagaytay because it is a Sunday, kaya mabuti na lang ay nauna na kami at pauwi na ngayon. 

Nakarating kami sa Manila, past 30 minutes sa lunch time. Medyo madami nang nakapark san restaurant na kakainan namin for lunch, dahil anong oras na din. I parked my car on the designated space, saka kami nag ayos ng mga sarili bago bumaba ng sasakyan. 
 

This restaurant's theme is not far from Balay Dako, the restau where we had lunch yesterday. Ancient and very Filipino din ang theme nito, with a touch of the Spanish culture. They serve both Filipino and Spanish cuisine, as well. Matagal ko nang gustong subukan kumain dito and I'm glad that I'll get to do this with the love of my life. 
 

Hindi naman ganoon ka-crowded pagpasok namin sa main hall. Most of the guests are either foreigners or officeworkers from nearby companies. Speaking of officeworkers, dinig ko ang ingay mula sa isang round table na puro pamilyar na tao ang nakaupo. Sinasabi ko na nga ba kaya't may kakaiba akong narinig! 
 

"Oh, Irene!" natatawa na lang akong lumapit nang tawagin ako ni Taeyeon. Napalingon tuloy si Ma'am Yoona dahil sa lakas ng boses niya. 
 

"Irene, nice to see you again!" tumayo si Ma'am Yoona para sana mag beso sa akin na agad kong pinigilan. 

"Bawal, Ma'am. No to physical contact po.." I softly chuckled at ganoon din ang ginawa niya. 

"Ma'am naman 'to. Yoona na lang, wala ka na sa Red Mare." tumango ako at bumalik sa pagkaka-upo si Ma'am Yoona. 
 

Tumingin ako sa mga nasa round table. I kind of felt bitter, pero hindi nagtagal ang feeling na iyon. Kasama nila sila Winter, Karina, Giselle at Ningning. 
 

"May pa-lunch out si Ma'am Yoona, nagka-yayaan po kasi, kaya biglaan." tinanguan ko ang sinabing iyon ni Winter. 
 

"Kayo talaga pagbabayarin niyan." lumaki ang mata nila at tinawanan ko agad. "Joke lang 'yon! Hindi naman kayo pagba-bayarin niyan si Ma'am." 

Nakita ko ang titig nila sa nasa likod ko, kaya hinila ko si Seulgi sa tabi ko at saka hinawakan ang kamay niya. 
 

"This is Seulgi Kang, my girlfriend." I said, proudly introducing Seul to them. "'Ga, these are the people I previously worked with." 

"I almost squealed, Ma'am!" natawa ako sa sinabing iyon ni Karina. "You're cute, and you look good together po!" 

"They have been bestfriends since high school. Mabuti naman at nagising sila na." sabi ni Taeyeon. 
 

Ngumisi si Seulgi. "Finally found the right time, Taeng." 

"Oh, that's cute. Which reminds me..." kita ko kung pano tinitigan ni Winter si Giselle sa sinabi niyang iyon. 
 

Nako, may something yata sa mga bata na 'to! 
 

"Kaya naman pala blooming ka, Ma'am. Congrats po." nginitian ko si Ningning. 

Hindi na kami nagtagal pa, dahil tapos na din naman silang kumain. Nagbayad na sila ng bill at kami naman ni Seulgi ay pumunta sa pinareserve ko na table para sa amin. Tinawagan na namin ang restaurant habang nasa byahe pa lang kami kanina, para siguradong may table na kami. Kung minsan kasi ay madami talaga ang kumakain dito, kaya mas mabuti na yung sigurado kami. 

We waited for thirty minutes before the food arrived. And as usual, una akong matapos kumain kay Seulgi. Kaya gaya ng lagi kong ginagawa, tinitigan ko lang siya hanggang sa matapos akong kumain. It has become a habit, now. Hindi ko kasi ma adjust ang bilis ko sa pagkain. Besides, nae-enjoy ko din naman ang panunuod kay Seulgi kaya't ayos na din ito. 

Sa bawat tingin na ibinibigay ko sa kaniya, at mga ngiti na ibinabalik niya sa akin, hindi ko maiwasang hindi isipin ang tungkol sa pagkabata niya. I wonder how her twin sister would look like, if she was alive? Mako-confuse kaya ako sa kanilang dalawa? Magiging close din kaya kami? Would I fall for Seulgi, or Seulki? Ang dami kong tanong, lalo tungkol sa mga panahon na nawala siya sa tabi ko. Pero ayoko din naman na biglain si Seulgi, and I hate to be nosy. Kaya hahayaan ko siya, unti unti, hanggang sa kaya na niyang sabihin sa akin ang iba pa tungkol sa past niya. 

"Ang lalim nanaman ng iniisip mo. Kasali ba ako dyan?" natawa na lang ako sa sinabing iyon ni Seul. Hindi ko namalayan na tapos na pala siyang kumain. 

The ever clumsy Kang Seulgi. Kinuha ko ang tissue na nasa tabi ko at pinahid iyon sa gilid ng labi niya na may kaunti pang stain. Kung minsan talaga, hindi ako sigurado kung girlfriend ko ba ito o anak. 

"Nagmamadali ka nanamang kumain, kaya may stain pa sa bibig mo. Sabi ko naman sayo wag mo madaliin diba." paalala ko sa kaniya at pabiro siyang inirapan. 

"Sorry, 'Ga. The food was amazing. Kaya, well. I couldn't help it." she softly chuckled. "Ano iniisip mo dyan?" 

"Just.. questions.." tapos umiling ako. "Don't worry about it, 'Ga. I'm just a curious cat." 

"Are these questions about me?" 

Tinitigan kong mabuti si Seulgi. 

Right now, I do not want her to feel that she is obligated to answer all of my questions, lalo at puro tungkol sa past niya ang mga tanong na nabubuo sa utak ko. I know how tough life is, to her, and I don't want her to force herself to remember those painful memories of hers, just because I am selfish and I want to know things about her. Hindi iyon ang gusto kong mangyari. I want her to tell me everything, at her right time. Iyong kapag handa na siya. 

"You don't have to think about it, baby. I am totally just having petty thoughts." 

"Hyun.." mahinang tawag niya sa akin at hinawakan pa ang kamay ko. "There are 365 days in a year. We're not even done with the first thirty. So if you have questions, let's take it slow." 

Hindi ako nagsalita agad at tinitigan lang si Seulgi. 

What amazes me is that she knows me too well, and she knows what's running in my mind. Alam niya kung kailan totoo ang sinasabi ko, o kung kailan hindi. Alam niya din kung may mga bagay nga akong gustong itanong na hindi ko kayang sabihin ng harapan sa kaniya. 

"One question per day. Kaya ko, kaya kong sagutin. And if it's too hard for me, I know you won't force me naman, diba?" 

Tumango ako. "Thank you.." tanging naisabi ko na lang sa kaniya. 

"So.. question number one?" 

"Your sister.. where did you lay her to rest?" 

Is that too much for a first question? 

Nakita ko ang panandaliang kirot sa mata niya, na agad niya din binawi at pinalitan ng isang maliit at pilit na ngiti. Naramdaman ko ang pag pisil niya sa kamay ko bago tuluyang sagutin ang tanong ko. 

"Somewhere in Parañaque. Do you want to visit her?"

Hindi ako agad sumagot. 

Seulgi, I want to help her.. There are things she stopped doing because of her trauma. Hindi na siya nakakapag drive ulit, dahil doon. At alam ko naman na ang nangyari sa amin noon ang nagbalik ng trauma na iyon. Somehow, I feel responsible for what happened. 

I want her to take baby steps, para tuluyang mawala ang trauma na ito. Because Seulgi is too pure, too precious. She deserves to live a normal life, too. 

___________________________________________________________________________________________________________________________________

I am sorry for not updating for a week. Life happened. :D 

Anyway, please stream Next Level by Aespa and support JOYLO. 

Thanks for reading! :)