"Tahan na, para ka namang bata. Kwek- kwek lang yun. Dapat yung paa mo ang inaalala mo." napakamot na sabi ni Irene. Kasalukuyang nilalagyang ng bandage yung paa ni Seulgi. Nakahiga lang ang pasyente sa couch habang si Irene nakapwesto sa sahig.

Nakapatong naman sa mesa ang isang ice bag, at first aid kit.


"Kahit na, andaming natapon. *singhot* Yung orange balls.. pakshet ansaket sa eyes." naiiyak niyang sabi.


"Sabing kwek- kwek nga tawag dun."

"Ang malas naman talaga, wala na ngang kw--ano yun, kwek- kwek. Napilayan pa. roldt ano naman po next time?" madrama sabi ni Seulgi.

"Kung hindi ka ba naman isa't kalahating tanga, edi sana may kinakain ka nang 'orange balls' na yan at wala ka pang pilay."

"Pakshet lang talaga. Huhu."

"Bili nalang tayo nun pag magaling na yang paa mo, marami namang nagtitinda niyan dito."


"Ayoko." pagmamatigas na sabi ni Seulgi, nag cross arms pa.


"What are you? A baby? Stop crying over a spilled orange ball."


"Baby m-- aw! Aw! Aray! That hurts!"


"Umayos ka kasi, ang likot mo, hindi ko malagay ng maayos yung bandage."

Pauwi na si Irene galing sa klase, maaga natapos yung klase niya kaya maaga nakauwi ang ati nyo. Paakyat na siya ng apartment niya nang tawagin siya ng one and only Seulgi. Agad na napalingon, nasa kaniyang usual spot sa hagdan.  


"Heyyyo! Irene!" tawag niya, may mga ngiti sa labi habang kumakaway. Parang batang sabik sa pagbabalik ng kaniyang ina na saglit umalis ng bahay para maghanap buhay. Napangiti si Irene na agad namang lumapit sa baba ng hagdan.

Saglit na may pinulot si Seulgi, isang baso ng kwek-kwek. Magkabilang kamay niya ay may hawak na tig iisang baso ng kwek- kwek. Excited na bumaba ng hagdan, deretso ang tingin kay Irene na nasa baba. Sa sobrang tuwa niya, hindi niya napansing may isa pang level sa hagdan, kaya nalaktawan niya ito at hindi inaasahang matapilok pagkababa.

"Tingnan m--"

In a splt second tumilapon ang lahat