“So you are saying na si Bianca Irene ay nandito?” Hindi makapaniwala si Maxi sa balita ni Wendy. “Seryoso pre?”

“Why don’t you go to their dorm and check it yourself.” Masungit na sagot ni Wendy.

Sinuntok ng mahina ni Maxi ang braso ni Wendy. “So ano na ngayon? bigla mo nalang siyang sinabihan ng ganon. Mukhang wala siyang clue, about sayo at sa past n—“ Huminto si Maxi ng makita niyang nakatingin sakanya ng masama si Wendy. “Sopas. Sa sopas niyo kasi iyon!” Palusot ni Maxi.

“Iiwasan ko nalang siya.”

“Iiwasan? diba iyan ang ginagawa mo dati pa? Bakit ayaw mo kasing harapin yang ing feelings mo para sakanya.” 

“Yung universe na mismo ang gumagawa ng paraan para maglapit kayo. Mag-effort ka naman kahit papaano.” Boses ni Maxi na parang susuko na sa kaibigan niya.

“What does she mean by that?” 

Irene is still thinking about what happened between her and Wendy few days ago, she didn’t felt weird but rather it hurts her a bit.

The cold gaze when Wendy looked at her feels familiar with her, like she already see that before and she just can’t remember when. What bother her even more, naiisip niya na baka may nasabi siyang masama kahapon or something offend the latter.

“Why does it feels like she doesn’t hate me?” Tinignan niya ang sarili niya sa compact mirror na hawak niya.

“Gurl, anyare sayo? kanina ka pa diyan nakatingin sa salamin mo.” Bumalik na ulit si Irene sa kanyang ulirat ng biglang umupo sa tabi niya si Samantha, Samantha Joy Vanello, their muse na naging kaibigan, it’s a long story kung paano niya naging kaibigan si Joy. 

Agad na lumingon si Irene at ngumiti kahit na nahihiya ng konti. “Ah! May iniisip lang. Alam mo na?..ha ha ha.” Nahihiyang tawa ni Irene.

Tumango na lang si Joy, pero deep inside na medyo na weweirdohan siya kay Irene, pero dahil mas matanda sakanya si Irene she just keep shut.

“Ang tagal naman ni Maxi, puta kanina pa tayo pinag-iintay ng gagang iyon.” Naiiritang tinignan ni Joy ang orasan niya.

Nasa cafeteria sila ngayon, hindi pa sila makabili ng pagkain dahil may hinihintay pa si Joy na kasabay nila. 

“Why don’t you text your friend?” Irene suggested.

“Oh ayan na pala eh.” 

Lumingon si Irene kung saan nakatingin si Joy, nanlaki ang mata niya ng makita niya ng makita niya yung katabi ng babaeng itim ang buhok. 

“O-oy! Joy may kasabay pala tayong bago.” Bungad sa kanila ni Maxi ng makalapit na sila sa lamesa nila Irene.

“Bakit ang tagal niyong dalawa? ha?” Naka-krus ang braso ni Joy na hinarap ang dalawang kaibigan.

“Kasi po hindi kami mabilis.” Pilosopong sagot ni Wendy, tumawa naman si Maxi at mas lalong sumungit ang mukha ni Joy.

“Si Irene pala, new friend ko kaya’t kayong dalawa lalo ka na Wendy.” Turo ni Joy kay Wendy na paupo na sana.

“Oh? Bakit ako?” 

“Kilala kita.” Sagot ni Joy at ngumisi.

Lumipat naman ang tingin ni Wendy kay Irene, nasa tapat niya lang ito at iniiwasan na dumapo ang mata kay Wendy.

Biglang umubo si Maxi kaya’t siniko siya ni Joy. “Bastos mo! umuubo sa harap ng pagkain ko ang putek.”

“Sungit mo ngayon Sam, nyare?” Wendy glance once again at Irene who is busy looking somewhere.

“Bibili na ako ng pagkain ko, nagugutom na ako.” Tumayo na si Joy at sumunod naman si Irene.

Natira lang yung dalawa, “Sundan mo si Irene, bilisan mo.” Tinignan ni Wendy si Maxi na tumuturo sa direksyon ni Irene.

“Grab the opportunity, mag-sorry ka sa sinabi mo!” 

Bumuntong hininga si Wendy na tumayo at naglakad papunta sa direksyon ni Irene. Hindi niya alam kung bakit sumusunod siya sa utos ni Maxi o gusto niya talagang gawin ito kaso hindi niya alam kung paano niya sisimulan.

“Psst!” 

Ayan na nga ba ang sinasabi eh, mas lalong binilisan ni Wendy ang paglalakad at hinanap kung sino ang sumitsit kanina kay Irene.

Saktong lilingon na dapat si Irene sa likod niya ng sumitsit pa ulit ay nasa tabi na niya si Wendy.