CHAPTER 8       "I love you."   Matapos niyang pakawalan yung mga katagang hindi ko inaasahan, sobrang bilis ng tibok ng puso ko, parang anytime gusto na nitong kumawala. I was in a daze, parang bumagal yung takbo ng oras. Mixtures of emotions yung nararamdaman ko, but may isang bagay na bumabagabag sa akin..   Why? Why me? Anong meron sa akin?   I'm the lonesome Kang Seulgi, walang espesyal na katangian. I have number of flaws; I don't have the looks. Heck, wala nga akong ayos- ayos sa sarili ko. Buhay ko nga hindi ko maayos, mukha ko pa kaya? Wala akong achievements sa buhay, ni pagdating sa acads, average lang grades ko. Hindi ako sikat tulad ng iba, mas madalas pa nga yata akong pagtawanan dahil sa kakaibang hugis ng aking mga mata. I'm an example of a walking failure.   I'm happy, overwhelmed by the fact na yung taong gusto ko, gusto rin ako. Yung tao na hindi ko akalaing magugustuhan ako, yung taong matagal ko nang hinahangaan; hindi dahil sa mga panlabas niyang anyo. Yung pagkatao niya ang naging ilaw ko sa madilim kong mundo, isa sa mga taong nagbigay sa akin ng pagasa; Ilaw na akala ko, mahirap abutin.   Still, my stubborn self keeps on mocking me. Paulit - ulit na ipinapa- alala kung gaano ako kahirap mahalin. Hindi ko alam, bakit sa mga oras na ito, hindi ko magawang sabihin kung paano ko siya minamahal sa lihim, kung paanong kaya kong suklian yung pag- ibig na nais niyang ipabatid. I feel the surge of emotions, I feel giddy and lightheaded, yet at the same time I found myself doubting her feelings. What if, confused lang siya? What if, nasabi niya lang yun because she was caught in the moment? What if naaawa lang siya sa akin, kaya nasabi niya yun? What if, prank lang yung mag sinabi niya? Part ng social experiment kumbaga. What if mixed up lang yung nararamdaman niya, like sisterly love lang pala yun, and hindi niya alam paano ihandle? Diba namention niya dati kung paano niya hinihiling na magkaroon ng nakakabatang kapatid? Na kung paano niya gustong magpaka- ate minsan?   What if..
What if..
What if..
"...Seul?" hila niya sa akin  pabalik sa realidad.   Nanatiling nakapako aking mga paa sa lupa, ni hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan. I just stared at her, slightly bewildered.   "..W-why me?"   Hindi ko napigilang masambit. Sa dinami- dami ng pwede kong sabihin bakit yan pa? But it was all too late, lubos kong pinagsisihan kung bakit ko hinayaan ang aking mga labi na sumambit ng mga ganoong kataga? The moment I saw her face turned into mortification, I knew I screwed up. Bakas sa kaniyang mga mata, yung sakit. Ngunit, wala pa rin akong ibang magawa. I was frozen by my own inhibitions.   "..W-why.. why you??.." mahina niyang tanong, may pait sa kaniyang boses, napayuko siya.   PUTAAAAAAA ANO BAAAA   "..I- I mean.. uhh. umm.. I'm sorry.. umm.. uh.. .." natatameme ako, hindi ako makapagsalita ng maayos.   Narinig ko yung paghinga niya ng malalim.   "I-it's alright Seul.. You don't have to force yourself.. I know, I know this too pointless, right..?" deretso niyang sabi, nararamdaman ko yung unti- unting pagnginig ng kaniyang boses.   Bago pa ako makapagsalita, nagsalita uli siya.  "..J-just forget what I said."   "... no.. Irene, uhmmm. Sorry,.. I mean--"   Hindi ko na naituloy yung gusto kong sabihin, nang nagring yung phone ko mula sa bulsa.   May tumatawag,   It's my mom.   . Bakit ngayon pa?   Isa lang ibigsabihin nito, either urgent yung sasabihin niya or may emergency. They rarely message me, tawag pa kaya?   Nawala kami sa momentum. Sasabihin ko na sana yung nararamdaman ko, na gusto ko rin siya, pero hindi yata ngayon yung tamang panahon?   Anong gagawin ko?   Napatingin ako sakanya bago ko sinagot yung tawag.   'Seulgi, come home as soon as possible. Your dad...' saglit na katahimikan. '..Nakainom nanaman.' bago ma-end yung call, rinig ko sa kabilang linya na parang may nabasag na gamit.   Na alerto ako. Drunken dad, means hostile and violent dad. Ngayon lang uli siya umuwi ng lasing, last time was..
Nawala sa isip ko yung confession ng taong nasa harap ko, nakatingin lang siya sa akin, may halong pagtataka at pagkabigla sa kaniyang mukha.   "I- Im sorry, I need to go..."  natataranta kong sabi and with that, kumaripas na akong ng takbo. Hindi ko man lang siya nabigyan ng maayos na paalam.   Ang sakit ng dibdib ko, parang pinipiga yung puso ko hahang tumatakbo papalayo, knowing na naiwan ko siyang mag-isa. I'm really sorry..
Babawi ak