Pumasok na si Lisa sa kwarto niya samantalang ako ito naiwang tulala at hindi makapaniwala mula sa mga narinig ko. 

Ako, si Jennie Ruby Jane Kim, crown princess of Korea, magtatrabaho bilang isang servant? Is she out of her mind? Hindi niya ba alam kung sino tong inuutusan niya? 

Hindi niya talaga alam Jennie! Ginusto mo yan diba? Magtiis ka! 

Everybody in my country bow down before me tapos gagawin niya lang akong katulong? 

But you are not in your country Kim! 

They may bow down before you in Korea but not here. She don't know that you're a damn princess at ikaw yung nangangailangan ng tulong rito. Sa tingin ko naman tama lang na humingi siya ng kapalit sa pagtulong niya sakin. After all, wala na rin namang libre sa mundo ngayon. 

Just let this one past and enjoy the moment. Isipin mo na lang Jennie part pa rin to ng pageexplore mo. Atleast, mararanasan mo na yung simpleng buhay na gusto mo noon pa.

I convinced myself to be strong at gawin na lang yung gusto ni Lisa. After all, siya pa rin naman yung tumulong sakin.

Kaya mo yan Jennie Kim!

Matapos ang ilang minuto ay lumabas na siya sa kwarto. Nagpalit siya ng damit and she's now wearing a green sleeveless crop top and maong shorts. 



"You're leaving?" tanong ko. 

Tumingin siya sakin at tumango.

"I'll be home late. Don't go outside and lock the door when I leave. Just stay here and take a rest coz tomorrow you'll start doing household chores" 

Gusto ko pa sana siyang tanungin kung saan siya pupunta pero pinigilan ko na lang yung sarili ko dahil ayokong isipin niyang pinapakialaman ko yung buhay niya. Siyempre, dapat kong iwasang mainis siya sakin. 

She didn't even bid her goodbye at me at dirediretso nang lumabas ng bahay leaving me all alone here in her house. 

"Ano nang gagawin ko ngayon?" tanong ko sa sarili ko. 

I sat on the couch while I roamed my eyes around the house. I smiled when I realized that I am now experiencing the normal life that I am so curious about. Starting of by living in a very simple house. Sobrang malayong malayo sa palasyong kinalakihan ko. Hindi naman sa pagyayabang pero kasing laki lang ng kwarto ko itong buong bahay ni Lisa but I liked it. It's cute, clean at napakadaling kumilos papunta sa kusina, sa kwarto, sa hapag kainan, unlike sa palasyo na ilang minuto pa kong maglalakad mula sa aking kwarto bago makarating sa dining area. Everything in this house shouts simplicity. 

Itetext ko na sana si Jisoo para sabihin kung nasaan ako but I was taken aback for a bit. Napagdesisyunan kong wag na munang ipaalam sa kanya kung nasaan ako but I texted her that I am fine and we are now on an island and still inside the country. Ayoko naman kasing gumising na lang ako isang araw na nandito na sila para sunduin ako. I will just text her my location once I decided to end this little escapade of mine. But for now, I want to enjoy this for myself muna nang hindi ko sila kailangan alalahanin. 

Jisoo started calling me but I ignored her and put the phone in airplane mode para di niya ko macontact but I promise her through text that I will be updating her from time to time para di siya magaalala sakin and for her to know that I am safe.

Hindi ko naman namalayan yung paglipas ng oras at pagtingin ko sa orasan ng cellphone ko ay nakita kong lagpas alas kwatro na pala. Tumingin ako sa labas ng bintana at nakita kong naguumpisa nang bumaba ang araw. I want to watch the sunset kaya naman lumabas ako ng bahay kahit na pinagbawalan ako ni Lisa dahil gusto kong panuorin yun ng malapitan habang dinadama yung preskong simoy ng hangin sa tabing dagat. How can I resist such a beautiful scenery.

Kaya naman dali dali akong lumabas. I didn't lock the door dahil wala akong susi. Tumakbo ako papuntang dalampasigan na parang isang bata and I cannot help but squeal when the warm sea water touched my feet. Napakaganda, napakagandang pagmasdan ng paglubog ng araw at ang napakagandang kulay ng kalangitan. 



Nakangiti akong pinapanood ang paglubog ng araw ng biglang nakarinig ako ng maliliit na hagikgik kaya napalingon ako sa bandang kanan at nakita ko yung mga kabataan na masayang nagtatawanan. Masaya silang naglalaro at naghahabulan sa dalampasigan. Pinanood ko sila habang naglalaro at di ko naman maiwasan na mapangiti when I realized how happy it is to have a friend while growing up.

Then I suddenly felt sad inside when I realized I haven't experienced this when I was growing up. All my life puro aral ang ginawa ko and they never let me play and I also haven't experienced to have a playmate or a friend. Yes, I have Jisoo while growing up but Jisoo is much more of a big sister than a friend to me. She's much more of a protector than a playmate. Kaya until now I am still thinking how it feels like to be a kid. 

I was lost in my train of thoughts ng maramdaman kong may maliit na mga daliri ang ngayo'y nakahawak sa aking kamay. Napatingin ako sa may gawa nun at napangiti when I saw a little girl looking up at me wearing a very beautiful smile on her face. 

"Hi!" bati niya sa akin. 

"Hello!" nakangiting bati ko rin sa kanya. 

"Anong pangalan mo ate?" tanong niya sakin. 

Buti na lang kahit papano alam ko kung paano sasagutin ang tanong niya sakin. Kahit papano medyo nakakaintindi naman ako ng Filipino pero hindi ko pa kayang magsalita. Being a princess requires us to learn different languages kaya lang Filipino is not our priority. Mas priority namin ang pagaaral ng English, French, Nihongo, and Chinese. I only studied Filipino bago kami pumunta rito para sa mission. 

"Jane, i-ikaw?" tanong ko dun sa bata. Hindi ko alam kung tama ba yun pero sana naman naintindihan niya ko. 

"Ako si Sarang ate" nakangiting sagot niya naman sakin. 

Tumango ako at di naman nagtagal ng magsilapitan narin sa amin yung mga batang kalaro niya. 

Isa isa naman silang ipinakilala sakin ni Sarang.

"Ito naman si Louis, Leo, at si Lily" pagpapakilala niya habang itinuturo niya bawat isa. 

Nginitian ko naman sila at natawa naman ako ng biglang abutin ni Leo ang kamay ko. Hinalikan niya yun na parang isang prinsipe. 

"Ang ganda mo po ate!" sabi ni Leo pero hindi ko yun naitintidihan kaya naman nakatingin lang ako sa kanya. 

Gusto kong subukang makipagcommunicate sa kanila kaso walang salitang tagalog ang lumalabas sa bibig ko. 

"What did you say?" tanong ko na lang hoping na kahit isa sa kanila may nakakaintindi.

"Naku patay! English!" it was Louis. 

Nakita ko namang napakamot silang lahat sa ulo nila at mukhang mga problemado kung paano nila ko kakausapin. 

Ang cute nila sa totoo lang. 

"You... ah... You... ano nga English ng maganda Louis?" tanong ni Leo. Nakakunot na yung noo niya dahil hindi niya mabuo buo yung tanong niya. 

"Hindi ko alam? Kinder pa lang ako eh ikaw grade 1 na!" 

"Oh wag mo kong tignan" it was Sarang. 

I can't help to smile habang nagtuturuan sila kung sinong mageexplain sakin. They are really trying their best to communicate with me kaso hindi talaga kami magkaintindihan hanggang sa, 

"You're beautiful" 

Napalingon naman ako dun sa nagsalita. She's a very beautiful woman wearing a pair of green uniform that looks more like an office uniform and she was smiling at me. 

"He said you're beautiful. Ganda in Filipino is Beauty. Maganda means Beautiful" nakangiting pagpapaliwanag niya sakin. 

My mouth automatically formed an 'O' shape after she told me the meaning of those words. Sa tingin ko dapat mas magaral pa ko. At least now may maidadagdag na ko sa Filipino vocabulary ko. 

"Teacher Irene!" sigaw naman nung mga bata sabay takbo papalapit sa kanya. 

Ah, I see, she's a teacher pala. Ngumiti siya sa akin at lumapit. 

"I'm Irene and you are?"

"Jane" sagot ko and we shake hands. 

"Nice to meet you Jane" 

"Same here Irene" 

"I was just passing by when I saw you trying to talk to the kids but you seems to have a hard time talking to them" 

I nodded my head. 

"Yeah. I tried to communicate but none of them are speaking English" 

"Yeah coz they are just grade 1 elementary students" 

"I see" I answered while nodding my head. 

"So, are you here for a vacation?" tanong ni Irene. 

"Ah.. Yes, I am" 

"For how long?" 

"I actually don't know yet" 

She nodded her head but she continued asking question. 

"Where do you stay?" 

"With Lisa" 

I saw how her eyes widened in shock. 

"Are you and Lisa...a thing?" 

"Oh no we're not! We're just friends" 

I knew it. I knew she was thinking that Lisa and I is in a relationship. But why did she even think of that? Is Lisa into girls? What if she did? Did she just help me coz I'm a girl? Is she planning something towards me? 

I shook my head. So what if she's into girls? She helped you Jennie! Stop thinking that she's going to you or something. I can see that she's not like that. I can feel that she's kind, she's just not showing it. Don't judge her just because of her uality!

"Oh! Don't get me wrong Jane. Lisa is kind, just a bit carefree" 

She smiled at me and I just did the same. We kept silent for a few seconds when Lily talked. 

"Teacher Irene pwede ba kaming makipaglaro kay Ate Jane?" 

Tumingin naman ako kay Irene waiting for her to tell me kung ano yung tinatanong sa kanya ni Lily. 

"She's asking me if you can play with them?" 

Napatingin ako sa mga bata ang they are all smiling towards me hoping for me to accept their invitation. 

"Sure!" 

----

Puno nang tawanan yung pakikipaglaro ko dun sa mga bata habang si Irene naman ay nakaupo lang sa pinong buhangin habang masaya kaming pinapanood. 

Naglaro kami ng habulan, hide and seek, and they even taught me how to play agawan base. Lahat yun naenjoy ko at parang bumalik naman ako sa pagkabata habang nakikipaglaro sa kanila. Napakasaya. Ganun pala yung feeling na ng may mga kalaro. Hanggang ngayon hindi maalis sa mga labi ko ang mga ngiti. Huminto na kaming maglaro dahil madilim na sa paligid at isa isa nang tinawag ng mga magulang nila yung mga bata. Nagpaalam naman sila sakin at yumakap bago sila umalis at sinabing maglaro daw ulit kami bukas. 

"Tired?" tanong sakin ni Irene nung makalapit na ko sa kanya. 

Umupo ako sa tabi niya nang nakangiti. 

"Yeah, but that was fun" 

"I can see. You look very happy. You seems to like kids so much" 

I nodded my head. 

"I do. Actually, it's my first time to do those things" 

Tumingin naman siya sakin. Confusion is evident on her face. 

"This is actually my first time to play like a kid" nakangiting sabi ko. 

She tilted her body a little para humarap sakin waiting for me to spill more. 

"I grew up inside our pa... our house. I am always studying than playing while growing up and I really don't have friends to play with coz I'm home schooled" 

Nakita ko kung paano nalungkot yung mukha niya sa sinabi ko. Totoo naman, there's nothing special about my childhood. 

"So, you haven't experienced studying in a school or university?" 

I shake my head. She looked shocked but she managed to smile at me. 

"Don't worry, I'm a teacher. One day, I'll bring you to school so you can experience how it feels like to be at school" 

Hearing that lightened my mood. Hindi ko na naiwasang mapangiti ng napakalaki. 

"Seriously?" I excitedly asked Irene. 

"Yes!" 

"Wow! thank you Irene!" then I pulled Irene for a hug that made both of us chuckled. 

Lumipas ang oras at di namin namalayan ni Irene ang paglalim ng gabi dahil nagkukwentuhan kami habang naglalakad sa dalampasigan. Maraming ikinuwento sakin si Irene na mga bagay na naexperience niya nung bata pa siya. Mga bagay na ni minsan hindi ko pa nagawa sa buong buhay ko. Katulad na lang ng pagpunta sa amusement park, maligo sa ilog, at maglaro sa ulan. Lahat ng yan ipinagbawal sakin dahil hindi daw dapat yan ginagawa ng isang prinsesa. Pero habang pinapakinggan ko si Irene sa pagkukwento parang napakasayang gawin ng lahat ng yun. Sana lang bago matapos ang paglalakbay kong ito magawa ko ang mga yun. 

Pabalik na kami ni Irene ngayon at nag insist siya na ihatid na lang ako dahil medyo napalayo  na kami sa bahay ni Lisa. Naglalakad kami sa dalampasigan ng bigla namang may humarang samin tatlong lalaki. 

"Teacher Irene ginagabi ata kayo. Sino tong kasama mo ma'am, ang ganda saka ngayon ko lang to nakita dito ah" sabi nung isang lalaking medyo may kaputian. 

"Pauwi na rin kami Hanbin. Excuse us" sagot ni Irene. 

Pagtapos ay hinawakan niya ko sa braso at hinila paalis. Hindi ko alam kung anong pinaguusapan nila pero sa tingin ko hindi maganda dahil biglang nagiba yung ekspresyon ng mukha ni Irene. Nakaramdam ako ng takot sa aura niya ngayon. 

Mabilis namang humarang yung tatlo sa daan namin. Sa tingin ko parang may tama ng alak tong mga to. 

"Teka lang naman ma'am. Di mo pa nga kami pinapakilala dito sa kasama mo eh" 

Nagulat ako ng bigla niyang hawakan yung kabilang braso ko. 

"Miss anong pangalan mo magpapakilala lang naman ako" nakangising tanong nung Hanbin habang tatawa tawa naman yung dalawang kasama niya. 

I harshly pulled my arms away from his grip and I glared at the guy but he just chuckled at me. I also cringe when he his lower lip. 

Mukhang di maganda to ah. 

"Please Hanbin just let us go. Hindi mo magugustuhan yung pwedeng mangyari pag nalaman mo kung kanino siya nakatira" sabi ni Irene. 

Natawa naman si Hanbin at muli niyang hinablot yung kamay ko. Napabitiw naman si Irene sakin. 

"Jane!" sigaw ni Irene. Hawak na rin siya nung dalawang lalaking kasama nitong hinayupak na Hanbin na to. 

Aba! Talagang sinusubukan ako nito ah. Nagtitimpi lang ako sayo! 

"Please Hanbin let her go. Wag ka nang humanap ng sakit ng katawan" 

Napasimangot naman siya sa sinabi ni Irene at mas lalo niyang hinigpitan yung hawak sa braso ko at medyo masakit na rin yun. 

"Bakit Irene sino bang pinagmamalaki niyo ha? Sa tingin mo ba may babangga sakin dito ha!" sigaw ni mokong kay Irene. 

Aba talagang bastos ka ha! Naninigaw ng babae! 

"Ano! Sino?!" sigaw niya parin. 

"AKO!"