We live in a world where money runs everything. A world where you can even buy love—yes this world is so ed up that the cliché line like "Money can't buy you love and happiness" is invalid. I've grown to realize that when you don't have money you could never be happy in this lifetime. 

If you're asking me if I have money—yes, I do. Not much but enough to get me by every day. I still wonder how the people who doesn't have enough money to sustain their everyday needs get through life tho, I must say, they are truly strong individuals. Char hirap na hirap na akong itaguyod tong english na to

I'm Seulgi Alcantara, and as cliché as this may sound I am a girl with big ambitions. Naks puta huhuhu. I wanted to become the best doctor in SoKor. What's bizarre in that dream is that I don't even live in South Korea. I don't know, kakanood ko na ata to ng kdrama kaya nangarap na rin akong dun maging doctor. Try niyo rin manood ng Doctor Romantic ng makita niyo.

"Seul!! Bangon na! Malalate ka na niyan sa pasok mo!"

"Yes ma! Pababa na! Pahanda nalang po ng baon ma maaga rin alis ko today! Labyu!"

"Kakabigay ko lang ng baon mo kahapon ah? Hoy Seulgi Alcantara pinapaalala ko lang sayo pang isang lingo ang binibigay kong allowance sayo hindi isang araw!" 

Eto naman si mama, she's such a nagger—pero kahit ganyan naman yan mahal ko yan di ko yan pagpapalit kahit kanino.

In life kami kami nalang talaga ni mama. Bata palang ako nung namatay si Daddy but we had our fair share of fun rin naman. Ay oo nga pala, I'm a struggling medtech student. Yes, struggling. Apaka hirap itaguyod ng course na to punyeta!!

"Oh, tipid tipid rin nak ah! 1 week yan Maria Seulgi Alcantara ONE WEEK!" 

Ba naman to si Mama sinabi pa buong pangalan ko, cringe!

"MAAA SEUL OR GI NGA LANG EH!!! ALIS NA KO DITO NA LISA BYE BYE NA!"

"Hoy itsolgi, paka tagal mo naman nag sigawan nanaman kayo mag ina jan" Luh natatawa nanaman tong kutong to.

"Oops bawal mag comment mga kuto dito!"

"Aba't kupal to! Kapal ng mukha mo magpasundo tas aawayin mo ko?!" 

oof. Nga pala siya si Lalisa Martinez bespren ko to simula bata pa magkakilala magulang namin eh. Anak mayaman pero ayaw gamitin ang pera ng parents niya. Di naman naglayas di lang in good terms with her family.

"Ano usap usap nalang tayo ala nang papasok??" 

And that my friends is Jisoo Mondragon, isa sa barkada ko. Close rin kami pero di kasing deep ng friendship namin ni Lisa. Naging friends kami nung elementary kami—sila una naging close ni Lisa. Nagselos nga ko noon kase kala ko inaagaw niya si Lisa saken pero that's all in the past na nakakadiring alalahanin na pinagdamot ko si Lisa.

"Hoy alis jan! I call shots sa shotgun seat!" 

Truly! Ganito naman lagi I'm always seated sa front ano bang trip nito ni chu at sa harap siya umupo this time?

"Ako unang dinaanan ni Lali! Ako sa harap!" 

"Hoy ako sabi yung jan sa harap eh! Permanent seat naman na to bang problema mong manok ka?!"

"Para kayong tanga, magpatungan kayo kung gusto niyo mga tukmol!" 

walangya to si Lisa sinasayang niya yung 22 years of friendship namin. Bwisit tong kutong to di ko to papansinin mamaya nang makita niya! Hmp.

"Hoy itlog wag mo nga ako irapan jan!!! Asal bottom ka ghorl!?" 

LAH ANO DAW?!

"HOY SINONG BOTTOM WALANG BOTTOM DITO BRO MALIBAN LANG JAN SA MANOK NA NASA HARAP NA AYAW UMALIS KA PUNYETA MALELATE NA TAYO?!"

"O bat gagalet? To na nga tangina ka pa experience naman ng front seat ssob! Pa experience naman kay Lali!" 

Yuck kadiri talaga to si Jisoo.

"Hoy tukmol kadiri ka, insence ka talaga!"

"HAHAHAHAHA tangina mo yun bobo!" 

tama parin naman,, sounds like naman yun tangina talaga nitong manok na to apaka know-it-all sarap sapakin ampota.

"Hoy itsolgi pasok na nga para kayong tanga nagaaway jan