Final.

I hate you
Please Subscribe to read the full chapter

"TO be honest, I hate you. I really really hate you." Yan ang lumabas sa bibig ni Irene, nang makausap ko siya. Nakasandal siya sa locker niya habang nilalaro niya ang susi sa kamay niya. Sinulyapan niya ako ng tingin, habang ako naman ay nakacrossed arms lang habang nakatingin sa kaniya. Ngumunguya ng bubble gum, at pinapalobo ang bubble gum sa bibig ko.

Well, I'm not surprised.

Halata naman—kung paano siya tumingin sa akin, kung paano niya ako irapan, banggain sa tuwing magkikita kami sa hallway, kung paano niya ako sungitan at sigawan. Halatang ayaw niya sa akin. Halos ipagtabuyan niya ako tuwing malalaman niya na kagroup ko siya sa isang activity. Kulang na nga lang, paalisin niya ako sa classroom namin—o sa school, mismo sa sobrang inis niya sa akin.

Ang ipinagtataka ko lang. . .bakit? Wala naman akong ginagawa sa kaniya. Simula nang lumipat ako sa school na 'to—talagang pinapamukha niya na sa akin na hindi ako bagay dito, na dapat akong umalis dito. Lagi niya akong sinusungitan, at pinapahiya. She's cold—rude, and arrogant. But I can't deny the fact that she's so beautiful—with those pink and soft lips, warm eyes, milky skin, sweet smiles. I love everything about her face—na hindi ko na isasama ang attitude, cause to be very honest, I don't like her attitude.

Bakit naman ako matutuwa sa ugali niya, eh wala naman siyang ibang ginawa kundi ang awayin at pahiyain ako? Oo, hindi ako ganun kayaman pero kailangan ba niyang ipamukha sa akin na hindi ako bagay sa school na 'to? Na hindi ako ka-level ng mga tao dito? 

"I know, Irene—I know." I sighed, I'm tired, pagod na ako sa mga away namin na nauuwi lang naman sa walang kwentang usapan. Pointless arguments. It . "If you hate me, just leave me alone." Mabigat ang pag-hinga ko, yes, yun naman ang gusto ko—gusto kong wag nalang niya akong pansinin, tantanan nalang niya ako, at wag nang guluhin. Pero bakit ang hirap sabihin? Bakit ang bigat sa pakiramdam na pinapalayo ko na siya sa akin, eh wala naman siyang ibang ginawa kundi bigyan ako ng sakit sa ulo—at puso.

"I hate you so much—" Huminga siya ng malalim, "To the point that I can't leave you alone." Napaawang ang bibig ko at hindi makapaniwalang tumingin sa kaniya. What is she trying to say? Kung ayaw niya sa akin, iwan nalang niya ako. Ayaw niya pala, eh. Bakit ayaw niya nalang akong layuan? Para naman hindi na niya ini-stress ang sarili niya.

"Why?" I asked her, nilagay ko ang kamay ko sa bulsa ko at nginunguya ko pa rin ang bubble gum na nasa bibig ko. "Bakit mo pinapahirap pa ang buhay mo? Kung ayaw mo sa akin—dahil naiirita ka sa mukha ko, o naiinis ka sa suot ko, kung naiinis ka dahil hindi ako mayaman katulad niyo, o naiinis ka dahil natatalo kita sa mga dance competition, kung ayaw mo sa akin dahil natalo kita sa quiz bee noon—I'm sorry. J-just forget about it and I'm begging you to stay away from me dahil I'm tired of these s—"

"I don't hate you that way, Kang Seulgi." Agad niyang pinutol ang sinasabi ko at napatingin ako sa mga mata niya. May something sa mata niya—na hindi ko alam kung ano. Diretso ang titig niya sa akin, ang ganda ganda niya talaga, too bad, she hates me.

"What do you mean?" Tanong ko sa kaniya at lumunok. Ang gulo gulo niya talaga, naalala ko pa noon, galit na galit siya sa akin pero lagi siyang nagpapapansin—inis siya sa akin pero lagi siyang tumatabi pag mag-isa lang ako. Inis siya pero siya naman ang unang nagaapproach sa akin. She's giving me mixed emotions, nagbibigay siya ng motibo—at umaasa ako, kahit na alam ko sa sarili kong inis siya sa akin at imposibleng magustuhan niya rin ako.

"I hate you—so much, but keep in your mind, that I will never hurt you—because I don't hate you, the way you think I am." Mahinang sabi niya at ngumiti ng kaunti sa akin. Walang sabi - sabi na tinalikuran niya ako at wala na akong nagawa kundi titigan ang pigura niya unti unting lumalakad papalayo sa akin.

Why are you doing this to me?

This is illegal. You are illegal. Your smile is illegal, Bae Irene.

***

"YOU like her, right?" Agad na tanong sa akin ni Joy nang matapos akong magkwento tungkol sa nangyari sa amin ni Irene kahapon sa hallway. Kung paano niya bitawan ang mga salitang iyon—na nakapagpabilis agad ng tibok ng puso ko, at nakapagpalambot ng mga tuhod ko. Kung paano niya ako ngitian—na para bang ako ang pinaka-special na tao sa mga mata niya. I hate it, I hate the way she looks at me kasi I can't help falling inlove with her.

Yes, I'm inlove with her. I hate it, I hate her. I hate her attitude—I hate how she treats me, I hate how she cares for me, kasi umaasa ako. Umaasa ako kahit na alam kong imposible. I hate this feeling. But I also love it.

"Yes." What's the use of denying it? Wala namang magbabago. Ayaw pa rin sa akin ni Irene, ayaw niya pa rin sa akin—but she doesn't want to lose me. Why? "I like her—so so much, no, I love her." I love the way you're embracing my heart, filling me up, Irene. "But she hates me, and I don't know why." Ang sabi ni Irene sa akin, hindi niya daw ako hate sa dahilan na inaakala ko—pero bakit?

"Why don't you court her?" She asked me, na para bang napakadali lang gawin ng idea niya. That Irene girl—that brat, greedy, cold and arrogant girl, hindi siya madaling makuha. 

Tinignan ko naman siya, "It's not that easy, Joy. We both know—kung gaano siya kainis sa akin, lahat ng tao dito, alam 'yon." Sabi ko naman sa kaniya at napatango siya. I have a point. Paano ko siya magagawang ligawan kung siya mismo, ayaw sa akin? How can I love a girl na ayaw tanggapin ang pagmamahal ko? 

"Pero alam din nating dalawa, kung paano ka niya titigan, ngitian, at hawakan." Napabuntong hininga ako. She's right. Yun na nga, isa sa kinaiinisan ko kay Irene. Napakalaki niyang paasa. Minsan—lalapitan niya ako, na para bang hindi niya kayang mawala sa tabi ko, aangkla siya sa braso ko at ipapamukha sa harap ng maraming tao na para bang kaniya ako. Minsan ngingitian niya ako na walang sinasabing kahit ano, at mapapangiti nalang din ako dahil ang tamis - tamis ng mga ngiti niya sa kin. Minsan, tuwing titingin ako sa kaniya, magugulat nalang ako—dahil nakatingin na pala siya sa akin.

Pero minsan lang, dahil kadalasan, inis siya sa akin, binubulyawan niya ako, hinahampas, iniirapan, sinusungitan, pinapahiya sa harap ng ibang tao, binibigyan niya ako ng malamig na tingin at iiwanan niya ako nang walang sinasabi na kahit ano. Pero kahit na ganun siya—isang lambing niya lang sa akin, okay na agad ako. Isang ngiti niya lang—nararamdaman ko na ang mga paa ko na lumalapit pabalik sa kaniya.

"Naguguluhan din ako, sobrang naguguluhan, to the point na napapasabunot nalang ako sa buhok ko dahil sa stress na binibigay sa akin ng feelings ko for Irene. Minsan, okay kami. Madalas, hindi. Paulit - ulit niyang sinasabi sa akin na hindi niya ako gusto, na naiinis siya sa akin, that she hates me—pero ibang iba 'yun sa pinapakita niya, sa mga ngiti at titig niya sa akin. Kung paano niya ako tignan at ngitian, hindi hate ang nakikita sa kanya kundi love. Alam kong imposible, sobrang imposible—na magustuhan niya rin ako. Pero 'yung pinapakita niya sa akin, hindi ko mapigilan ang sarili ko kundi umasa. Umasa, magmahal at masaktan. Nahihirapan na ako, pero isang ngiti at hawak niya lang sa kamay ko, bumabalik agad ako sa kanya." I'm whipped for her.

"If you love her, do everything just to be with her, gawin mo ang lahat para maging kayo—kahit na paulit - ulit niyang sinasabi na ayaw niya sayo."

Napatango naman ako sa sinabi ni Joy. Right. 

***

"IKAW ba 'yung babae na sinabi sa akin nung isang araw na layuan ko na siya?" Irene smirked, may hawak hawak pa itong lollipop. Bata. "Pero bakit ikaw 'tong lumalapit sa akin ngayon?" She asked, obviously, inaasar niya ako.

"Cause you told me you can't leave me—" Tinaasan ko siya ng kilay, "The feeling is mutual, Miss Bae." Hindi ko alam kung dapat ba akong maniwala—na nakita kong namula ang pisngi niya sa sinabi ko. "So that's why nandito ako sa harap mo."

"What do you want?" Agad na tanong niya at tinignan ang wrist watch niya, "May lakad pa ako." Sabi pa niya at binalik ang tingin sa akin. May subo subo na siyang lollipop. Ang cute niya tignan, para siyang bata. 

"Ikaw." Hell yes, ikaw ang kailangan ko, Irene. Ikaw mismo—ikaw lang. "Ikaw ang kailangan ko, ngayong alam mo na, ibibigay mo ba sa akin?" Tanong ko habang nakikipagtitigan sa kaniya.

Aaminin ko, ang lakas ng kabog ng dibdib ko—na para bang tumakbo ako sa buong field ng isang daang beses. "I'm sorry but I can't give myself to you, Kang." She scoffed. "Stop with your games, I'm leaving—"

"This is not a game, you're not a game, and I'm not playing. I'm ing serious with you, and I'm going to prove it to you, Bae." Lumapit ako sa kaniya kaya naman napa-atras siya, atras lang ng atras, habang ako naman ay umaabante, hanggang sa wala na siyang maatrasan—nacorner ko na siya. Finally. "Gusto ko lang malaman mo na kahit ayaw mo sa akin—hindi iyon dahilan para ayawan na rin kita." Napatitig naman siya sa mga mata ko, at ganun din ako sa kaniya. Ang ganda ganda talaga ng mga mata niya—sobrang ganda, nakakalunod, nakakaakit. "Gustong - gusto kita, Irene. Sana alam mo 'yun, at kahit ayaw mo, gagawin ko ang lahat—para magustuhan mo rin ako, naiintindihan mo ba ako?" Ang lapit ng mukha namin, at ramdam na ramdam ko na ang mabango niyang hininga. Hindi siya nagsasalita—pero ramdam na ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso niya. "Alam ko na ayaw mo sa akin pero hindi 'nun mapipigilan ang nararamdaman ko para sayo, I love you so much and I'll do everything—para makuha ang I love you too mo." Nginitian ko siya at hinalikan sa noo.

Agad akong lumayo sa kaniya pero hindi pa rin siya nagsasalita, kita ko kung paano siya lumunok, at kung paano niya ako tignan. Hindi nalang din ako nagtanong ng kung anong isasagot niya, dahil hindi pa ako ready ireject, pero kung sakali man na ireject niya nga ako, wala akong pake, liligawan ko pa rin siya, "Gagawin ko ang lahat—kahit na ireject mo pa ko, kahit na ipagtabuyan, pahiyain o hampasin. Hinding hindi ako lalayo." Yun na ang huling sinabi ko bago ko siya talikuran. Naglalakad ako papalayo sa kaniya at may ngiti na kumawala sa labi ko. I swear, nakita ko na pulang pula ang mukha niya. Ayokong mag-assume pero nagba-blush ba siya dahil sa pag-amin ko sa kaniya?

Hindi pa ako nakakalayo nang may boses—pamilyar na boses na gustong gusto ko marinig araw araw, ang sumigaw ng pangalan ko. "Kang Seulgi! I hate you!" Rinig kong sigaw ni Irene kaya napatawa ako ng mahina.

But I love you, Irene.

***

"ARE you serious? Talagang nandito ka? Ganito kaaga?" Irene glared at me. Nandito ako sa labas ng bahay niya, tinignan ko naman ang wrist watch ko, 5:30 am. I shrugged my shoulders then nodded. Why not?

"Bakit naman hindi?" Nginitian ko siya, hinawakan ko naman ang strap ng bag ko. "Eh, gusto ko kasi sabay tayo." Sabi ko naman sa kaniya.

"Ayoko." Masama ang tingin niya sa akin, "Ayaw kitang kasabay—" Napanguso naman ako, ang sama niya talaga sa akin. "—isa pa, susunduin ako ni Jackson." At yun ang nakapagpatigil sa akin. Napayuko naman ako at napabuntong hininga. Napahigpit ang hawak ko sa bag ko.

Yeah, she's not even mine at wala akong karapatang mag-demand sa kaniya.

"Okay." Ginawa ko ang best ko para ngumiti, hinding hindi ko ipapakita na nasasaktan ako—hindi ako talo, hindi pa. Hangga't hindi pa siya nagkakaroon ng kasintahan, hindi ako susuko. "Bukas na

Please Subscribe to read the full chapter
Like this story? Give it an Upvote!
Thank you!
Bearchuism
Hello, I hope you liked it! I wrote this around 2018? I guess. Sorry if cringey, or hindi niyo nagustuhan. May pagka-immature talaga si Irene rito pero yep, iyon ang kwento, and she'll grow pa naman. Always remember that we'll make mistakes but we'll never be one.

Comments

You must be logged in to comment
its_aaarrriii
#1
Reread ulit
its_aaarrriii
#2
Chapter 1: Reread❤
its_aaarrriii
#3
Chapter 1: Oky po naol may kabebe time na
slowgi27
#4
Chapter 1: Ngl, i don't like Irene's character here, but i guess that's her way of defense mechanism. Pero i bet she'll have a character development lalo na She's dating seulgi, seulgi will be a good influence to her right?
kang_ddeul
#5
Chapter 1: HNGGG, ANG CUTIE NAMANNNN 🥺😭
2014605911
#6
Chapter 1: TBH, split ako regarding kay Irene dito. Like, gets ko yung point niya pero nakaka turn off yung inaasta niya? Woe is me na may halong ka-toxican. Yung type na she wants to have her cake and eat it too yung dating. Pwede niyang lagyan ng sort of bakuran si Seulgi and tratuhin ng kung anu-ano pero goodness forbid na si Seulgi mag entertain man lang ng kaibigan. Kaibigan na nagkataong ikinaka possessive ni Irene kay Seulgi 🤷‍♀️🤦‍♀️. Trashy yung pag trato niya kay Seulgi and then sa huling segundo magpapalit siya ng tono and aamin ng ito ganito. Make a clear stance naman diba. Choose your poison ng maayos. With that said, at least bumigay na din siya and nagpirmi for once.
Legendarynotgay
#7
Chapter 1: Sequel? Hahaha joke lang.. Unlessss hihi
atengreveluv
#8
Nakaabot ka na talaga sa AFF dai. Jusko. HAHAHAHAHA. Dati pabasa basa ka lang ditey ngayon author na rin sa aff naks
J00hyuned #9
This is a great story.
ilyksg
#10
Chapter 1: AAAAAAAHHHHHHHH