Una sa lahat walang wala na sa plano ko na maging close pa tayo simula noong maghiwalay tayong dalawa.

Like seriously, napaka weird isipin na maging close pa tayo after ng mga nangyare satin.

Niloko kita at niloko mo ako.

Ganun ka-simple.

At wala ng reason pa para pagkatiwalaan natin yung isa’t isa.

But here’s the thing, ni hindi mo nga din ako pinagbigyan ng kahit

konting space o time para maka move-on ng kahit konti sayo.

Kinakausap mo pa talaga si Bogum sa harapan ko noh?

Hindi ko alam kung nananadya ka ba o sadyang wala ka na talagang pakialam sa mararamdaman ko?

Konting respeto naman saken Irene?

Kahit konti lang sana.

Pero masisisi ba kita kung hindi mo ako pagbibigyan?

Oo niloko kita at nasaktan kita pero wag mo naman sanang ipamuka sakin harap harapan na may bago ka na.

Ang sarap mong hampasin ng upuan eh.

Sabi nga nila Karma has no menu.

You get served what you deserve.

At feeling ko ikaw na nga ang Karma ko, so you think that I deserve to be treated like this??

What the hell??

Bakit nga naman kasi nagbreak tayo sa gitna ng semester?

Classmate pa kita sa lahat ng subjects at katabi pa sa upuan.

It’s like living in hell.

Paano ka nga naman makaka usad kung ganun yung sitwasyon mo and I feel so helpless.

Ka-grupo pa pa kita sa lahat ng activity at pareho pa tayong VP ng isang organization.

Napaka galling db?

Hindi ko din alam kung paano ko natitiis na kumain sa harapan niyo ni bogum

at mag pretend na wala lang para sakin yung sweet moments nyo.

Nagpapanggap lang akong naka ngiti sa inyo pero sa loob-loob ko ilang beses ko na kayong sinumpa.

Gusto ko ng umiyak.

Gusto ko ng tumakbo palayo sayo.

Pero hindi ko magawa.

I’m so weak.

Ang hirap din kasi, wala akong masabihan ng nararamdaman ko,

pag sinabi ko naman kay wendy to siguradong magagalit yun.

At hindi ko naman pwedeng sabihin sayo na mahal pa rin kita kasi alam kong wala ka na talagang nararamdaman para sakin.

Kung may hihilingin man ako na isang bagay eh yung hindi ko sana makita ang intimate moments ninyo ni bogum, but I guess luck was never on my side.

And I saw you kissing bogum.

Yun ang nag trigger.

Dun na siguro ako sumabog.

Hindi ko na talaga kinaya.

Tumakbo na ako.

Hindi ko na alam kung saan ako pupunta.

Tumakbo ako ng tumakbo hanggang sa naka bangga ko si chewy sa hallway.

Tinignan niya ako sabay sabi “Oh! Seulgi?? Bakit ka umiiyak??!”

Dahil sa sobrang sakit wala akong nagawa kundi yakapin siya.

I need someone na makakaintindi saken sa mga ganitong panahon.

Napaka disoriented ko na.

Hindi na siya nagtanong ulit at dinala nalang niya ako sa org room namin.

Hinayaan niya lang ako hanggang sa tumigil na ako sa pag-iyak.

Agad naman niya akong binigyan ng tubig at tissue.

Nakatulala lang ako. Hindi ko na alam ang mga nangyayare.

Hanggang sa hindi na siya nakatiis at kinausap niya ulit ako.

“Hey” sabay tapik sa pisngi ko.

Dun lang ulit ako bumalik sa realidad. Sa realidad na wala na talagang tayo. 

Tinitigan ko siya “U-uhh I’